Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα...

Συντάκτης: Θέα Κεχαγιά

«Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα,

η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται»

 Το 1948 ο Ναζίμ Χικμέτ, Τούρκος ποιητής και μέλος του κομμουνιστικού κόμματος, έγραψε τη «Στηθάγχη», όντας άρρωστος από την καρδιά του,  ενώ εξέτιε 28ετή  ποινή φυλάκισης για την αριστερή του δράση.  Με το  ποίημα αυτό εξέφρασε, την υποστήριξή του  «στη Στρατιά που κατεβαίνει προς το Κίτρινο ποτάμι»,  στη Μεγάλη Πορεία,  που είχε ήδη  ξεκινήσει χρόνια πριν στην Κίνα, υπό την ηγεσία του Μάο και που το 1949 θα την καθιστούσε τελικά Λαϊκή Δημοκρατία.Στις 10 Οκτωβρίου 2010 αξιωματούχοι των κινέζικων αρχών μπήκαν στο σπίτι της 36χρονης  Xiao Aiying που διένυε τον 8^ο μήνα εγκυμοσύνης στο δεύτερο παιδί της. Αφού την κλώτσησαν στην  κοιλιά, τη μετέφεραν  με τη βία σε ιατρείο στο οποίο και της χορηγήθηκε ένεση προκειμένου να θανατωθεί  και να αποβληθεί το κυοφορούμενο παιδί. Είναι γνωστό πως στην Κίνα εφαρμόζεται  η «πολιτική του ενός παιδιού» με σκοπό των έλεγχο των γεννήσεων. Σύμφωνα με  τον νόμο απαγορεύεται με νόμο η γέννηση δεύτερου παιδιού στις αστικές περιοχές και  οι οικογένειες πρέπει αυστηρά να είναι τριμελείς εκτός και εάν το πρώτο παιδί είναι ανάπηρο. Για το λόγο αυτό οι αναγκαστικές εκτρώσεις  κάθε χρόνο είναι πολλές, καθώς και οι θανατώσεις νεογέννητων κοριτσιών από τους ίδιους τους γονείς που επιθυμούν υιό αλλά όχι κόρη. Στις 17 Οκτωβρίου 2010 δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία συνέντευξη της Αλέκας Παπαρήγα η οποία δόθηκε στο δημοσιογράφο Τάσο Παππά. http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=214299  Η τελευταία ερώτηση στην οποία κλήθηκε να απαντήσει ήταν: «Στην Κίνα κυβερνά το κομμουνιστικό κόμμα. Είναι η  Κίνα σοσιαλιστική χώρα; Στη Βόρεια Κορέα κυβερνά το Κόμμα των Εργατών. Είναι η Β. Κορέα σοσιαλιστική χώρα; Η απάντηση που δόθηκε ήταν η ακόλουθη: «Ο σοσιαλισμός δεν συμβαδίζει με την αγορά και με την κυριαρχία των μονοπωλίων. Ούτε επίσης με την οικογενειοκρατία».

«Επιτέλους», είπα μέσα μου, «κάλλιο αργά παρά ποτέ». Ακόμη και με την  καθυστέρηση ετών,  σου φεύγει ένα βάρος που ένα σημαντικό κομμάτι της αριστεράς (ακόμη κι αν δεν ανήκεις σε αυτό) έστω  και αργά   αποδέχεται ως μη σοσιαλιστικές χώρες που μόνο ο αυτοπροσδιορισμός τους, τούς καθιστά Λαϊκές Δημοκρατίες,  άντε και καμιά παρέλαση με τα σφυροδρέπανα. Μετά όμως θύμωσα με την αιτιολόγηση που ήταν προβληματική και ελλιπής.  Εάν δηλαδή στην Κίνα δεν υπήρχε η κυριαρχία των μονοπωλίων και εάν στη Β. Κορέα δεν υπήρχε οικογενειοκρατία θα συνέχιζαν να είναι σοσιαλιστικές; αναρωτήθηκα. Η Κίνα ήταν σοσιαλιστική χώρα όταν εισέβαλλε στο Θιβέτ το 1950;  Η Κίνα της Πολιτιστικής Επανάστασης ήταν σοσιαλιστική; Στη διάρκεια της διώχθηκαν και εξοντώθηκαν διανοούμενοι, αξιωματούχοι και κομματικά στελέχη ως αντεπαναστάτες. Η Κίνα ήταν σοσιαλιστική χώρα όταν το 1989  κατέστειλε το κίνημα των φοιτητών με συλλήψεις και εκτελέσεις των «πρωταίτιων»; Η Κίνα που σήμερα αναγκάζει με τη βία γυναίκες να υποβάλλονται σε εκτρώσεις είναι μία σοσιαλιστική χώρα; Καλά για τη Β. Κορέα δε χρειάζονται και πολλά ερωτήματα. Είναι τόσο σοσιαλιστική που  στο τελευταίο Μουντιάλ πλήρωσε ανθρώπους άλλης εθνικότητας να φορέσουν τη στολή της Εθνικής της ομάδας για να χειροκροτούν στις κερκίδες την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Β. Κορέας. Ο λόγος; Δεν αφήνουν τους βορειοκορεάτες πολίτες να ξεμυτίσουν από τη χώρα γιατί είναι βέβαιοι πως δε θα επιστρέψουν.

Η απάντηση της Αλέκας Παπαρήγα καταδεικνύει την «αναπηρία»  μεγάλου τμήματος της ελληνικής αριστεράς. Γιατί ο διεθνισμός  εξαντλούνταν  στον προλεταριακό; Και μάλιστα στον προλεταριακό που δεν συμπεριελάμβανε όλους τους προλετάριους αλλά μόνο αυτούς που είχαν την ίδια ιδεολογία με μας; Γιατί με άλλα λόγια ήμασταν αλληλέγγυοι μόνο σε ό,τι μας έμοιαζε ή νομίζαμε ότι μας έμοιαζε; Γιατί τα δικαιώματα των «δικών μας» προλετάριων ήταν πιο σημαντικά από τα δικαιώματα άλλων προλετάριων οι οποίοι δεν έβρισκαν στο σοσιαλισμό «τη γη της επαγγελίας»;

Στην Ελλάδα βέβαια (κι αυτή είναι η αντίφαση της ελληνικής αριστεράς) η Αριστερά διεκδικούσε το δικαίωμά της να υπάρχει, τα μέλη της να δρουν ανοιχτά και ελεύθερα. Στην Ελλάδα ο αγώνας της αριστεράς περιελάμβανε τα ανθρώπινα δικαιώματα της ελεύθερης έκφρασης των ιδεών, της αυτοδιάθεσης,  του  δικαιώματος  να υπάρχει ανεξάρτητος συνδικαλισμός, οι άνθρωποι να μπορούν να διαδηλώνουν. Στην Ελλάδα οι έλληνες αριστεροί δεν ήταν  οι καρεκλοκένταυροι της εξουσίας (εξουσία που ποτέ δεν είχαν), δε δίκαζαν αυτοί με συνοπτικές διαδικασίες και σε στρατοδικεία πολιτικούς τους αντιπάλους με την κατηγορία της κατασκοπείας, δεν τους εξόριζαν, δεν προέβαιναν σε εκτελέσεις πολιτικών αντιπάλων. Ωστόσο, την ίδια στιγμή η στάση που τήρησε  η ελληνική αριστερά  απέναντι  στις σοσιαλιστικές χώρες ήταν κατά τη γνώμη μου ανακόλουθη. Δικαιώματα για τα οποία η αριστερά πάλευε στην Ελλάδα  αρνούνταν  πως καταστρατηγούνταν στις σοσιαλιστικές χώρες ή ιδεολογικοποιούσε την έλλειψή τους ισχυριζόμενη : « τι να την κάνεις την ελευθερία εάν δεν έχεις να φας;»  

Και εδώ προκύπτει το ερώτημα: Οι άνθρωποι καθορίζονται αποκλειστικά και μόνο από την οικονομικοκοινωνική τους θέση στο σύστημα; Οι άνθρωποι είναι  κυρίως εργάτες, αγρότες, διανοούμενοι, αστοί, μικρομεσαίοι; Ή πριν και πάνω από όλα είναι κυρίως άνθρωποι; Υπάρχουν ανάγκες που η ίδια η ανθρώπινη φύση τις υπαγορεύει; Γεννιέσαι άνθρωπος θα πει  να μην μπορείς να κατανοήσεις τον εαυτό σου αν δεν κατανοείς ταυτόχρονα και τους άλλους ανθρώπους. Και αυτό  πριν από όλα συμπεριλαμβάνει  όχι τους ομοίους μας (αυτούς είναι εύκολο να τους κατανοήσουμε) αλλά  αυτούς που είναι διαφορετικοί. Διαφορετικοί σε ιδέες, σε χρώμα, σε φυλή. Όμως όσο διαφορετικοί  και αν είναι, η διαφορετικότητά τους  δεν τους καθιστά : μη ανθρώπους. Όσο διαφορετικοί και αν είναι, γεννιούνται, μεγαλώνουν, αγαπούν, αγωνίζονται, κάνουν σχέδια για το μέλλον, κρυώνουν, διψούν, πεινούν, αναζητούν την ελευθερία όταν την χάσουν, εμπιστεύονται, θέλουν να  ζήσουν με αξιοπρέπεια. Αυτός είναι ο πυρήνας των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η αριστερά θα  απελευθερώσει  την κοινωνία μόνο αν οι αριστεροί αναγνωρίζουν στους άλλους, τους διαφορετικούς, την ανθρώπινη υπόστασή τους αν είμαστε ικανοί να μπαίνουμε στη θέση των άλλων ανθρώπων, να μετριάζουμε τα συμφέροντά μας και να τα εναρμονίζουμε με τα δικά τους.

Ο μόνος λόγος για να περιοριστεί η ελευθερία των ανθρώπων (εάν αυτό είναι απαραίτητο να γίνει) είναι για να εμποδιστούν ακόμη και με τη βία, (αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος) να φέρονται στους ανθρώπους σαν να μην είναι άνθρωποι.

αναδημοσίευση απο: www.koutipandoras.gr