Μετρώντας τα «κουκιά»...

του Νίκου Φραντζή

Ο πρωθυπουργός πήρε χθες, κατά τη συνάντησή του με τον κ. Παπανδρέου, την... άδεια ανασχηματισμού της κυβέρνησής του ή μάλλον πήρε το 52,8% αυτής της άδειας αφού αυτό το ποσοστό αντιστοιχεί -με βάση τις εκλογικές δυνάμεις του 2009- στη συμμετοχή ευθύνης του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση συνεργασίας του κ. Παπαδήμου.

Το υπόλοιπο 47,2%, που αφορά τις αντίστοιχες εγκρίσεις τις προερχόμενες από τη Νέα Δημοκρατία και το Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, το αναμένει εν καιρώ καθώς αυτές αποτελούν αντικείμενο διαβουλεύσεων στο εσωτερικό των συνεργαζόμενων κομμάτων.

Οποιος πιστεύει ότι αυτή η ακολουθία γεγονότων καταγράφει την εικόνα μιας κυβέρνησης που έχει αναλάβει να αντιμετωπίσει αποφασιστικά τις συνθήκες μιας απειλητικής κρίσης για τη χώρα είναι τουλάχιστον αιθεροβάμων. Και όποιος θεωρεί ότι η κυβέρνηση μπορεί -αν τα κόμματα που τη στηρίζουν συνεχίσουν έτσι- να αντιμετωπίσει με επιτυχία τις συνθήκες κρίσης θα μπορούσε να κατηγορηθεί ή ακόμη και να συλληφθεί για υπερβολική και επικίνδυνη αισιοδοξία.

Η πραγματικότητα βρίσκεται εκεί έξω και είναι πλέον πολύ συγκεκριμένη. Η ρευστότητα στην αγορά είναι μηδενική και το δημόσιο ταμείο -το οποίο εξακολουθεί να επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα αυτή τη ρευστότητα- είναι όχι μόνο άδειο αλλά και ελλειμματικό αφού του λείπουν γύρω στα 5 δισ. ευρώ. Του λείπει δηλαδή μια δόση από το δάνειο στήριξης. Είναι η δόση που έπρεπε να έχουμε πάρει τώρα αλλά τη χάσαμε κάπου στο δρόμο χάρις στις πολιτικές ακροβασίες του διμήνου Σεπτεμβρίου - Οκτωβρίου.

Αυτό όμως είναι ήδη παρελθόν και η ανάμνησή του μπορεί να βοηθά στον καταμερισμό ευθυνών, δεν ρίχνει όμως την παραμικρή ακτίνα φωτός στο πώς θα αντιμετωπίσουμε το άμεσο μέλλον. Διότι ουδείς δείχνει να βιάζεται να κάνει κάτι γι' αυτό. Αν υπάρχει κάτι που προκαλεί τη σπουδή της τρέχουσας πολιτικής είναι το να καταγραφούν τα «εκλογικά κουκιά» σε προσωπικό και κομματικό επίπεδο και προς αυτή την κατεύθυνση κατατείνουν όλες οι προσπάθειες που γίνονται.

Με τις ίδιες μεθοδεύσεις και τους ίδιους στόχους, σαν να μην έχουν αλλάξει -τα τελευταία δύο χρόνια- τα πάντα σ' αυτόν τον τόπο. Αυτό το βιώνουν όλοι οι πολίτες, αλλά κάποια στιγμή θα έπρεπε να το συνειδητοποιήσει και η πολιτική εξουσία.

ΠΗΓΗ: εφημερίδα Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ