Ζούμε σ' έναν παράδεισο

του Γ. Παπαδόπουλου - Τετράδη


Για όσους ρωτούν πότε η χώρα θα βγει από τη σημερινή υποβαθμισμένη κατάσταση, στην οποία βρίσκεται, η απάντηση ακολουθεί έπειτα από την παράθεση ορισμένων βασικών πραγματικών περιστατικών.
Μέχρι την ημέρα που η Ελλάδα υποτάχτηκε στην τρόικα οι ελληνικές κυβερνήσεις έχτιζαν περισσότερο μια χώρα εύκολης και ανώδυνης κατανάλωσης χρήματος, παρά μία χώρα παραγωγής. Ετσι, οι εργοστασιακές δομές για εγχώρια ή εξαγώγιμα προϊόντα διαρκώς έφθιναν, η αγροτική παραγωγή στηριζόταν περισσότερο στη νοοτροπία της επιδότησης παρά της ανάπτυξης, η κατασκευή (έργα και οικιστική) κατάντησε να είναι η ατμομηχανή της οικονομίας με υπέρογκο, εύκολο δανεισμό και με υπερτιμολογήσεις.
Ο τομέας των υπηρεσιών ήταν πανάκριβος, χωρίς αντίστοιχες παροχές, και ο τουρισμός λειτουργούσε στον αυτόματο πιλότο, στηριγμένος όχι σε μία συνολική, σχεδιασμένη πολιτική, αλλά στην τυχάρπαστη δραστηριότητα μικροϊδιοκτητών ενοικιαζόμενων δωματίων και λίγων κεφαλαιούχων, που δραστηριοποιούνταν αυτόνομα, και συχνά όχι καθαρά.
Η παροχή Υγείας και Παιδείας είχε απαξιωθεί, με τους προμηθευτές και πλήθος γιατρών να κάνουν πάρτι σε βάρος της τσέπης του κοινωνικού συνόλου και με τη διδασκαλία μαθητών και φοιτητών στο ναδίρ της ποιότητας.
Ολα τα παραπάνω μοιάζουν σήμερα παράδεισος σε σχέση μ' αυτό που ζει τώρα η χώρα! Αλλά και το σήμερα θα μοιάζει παράδεισος σε σχέση με το τι θα ζει αύριο η χώρα. Ο λόγος είναι απλός:
Οι κυβερνήσεις των τριών τελευταίων ετών αντί να παλεύουν να χτίσουν ένα κράτος με κριτήρια την εξυπηρέτηση των αναγκών του κοινωνικού συνόλου και του πολίτη, παλεύουν για να εξυπηρετήσουν τις λογιστικές απαιτήσεις της τρόικας ή για να σώσουν την κομματική τους πελατεία, καταστρέφοντας έτσι ακόμα περισσότερο το ήδη αντιπαραγωγικό κράτος.
Θα μπορούσε κανείς να γράψει τόμους για να τεκμηριώσει τις παραπάνω πραγματικότητες, αλλά και μόνο η περίπτωση της δημόσιας διοίκησης αρκεί.
Τα τελευταία τρία χρόνια, περίπου 1.000.000 υπάλληλοι, οι οικογένειές τους και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι Ελληνες πολίτες, που εξαρτώνται άμεσα από τη λειτουργία του Δημοσίου, ζουν μια προσβολή της ωριμότητας και της νοημοσύνης.
Κάθε κίνηση που γίνεται δεν έχει γνώμονα την καλύτερη λειτουργία του συστήματος, αλλά την ικανοποίηση (ή το ξεγέλασμα) των αριθμητικών απαιτήσεων της τρόικας! Η κάθε κυβέρνηση δεν δρα για να δημιουργήσει αξιόμαχες και καλύτερες υπηρεσίες, αλλά για να κουρέψει, κόψει, μετακινήσει, αποστρατεύσει αριθμούς. Οχι ανθρώπους!
Διαθεσιμότητες και κινητικότητες εφευρίσκονται ως έννοιες για να ξεγελάσουν υπαλλήλους και δανειστές. Οι δύο εταίροι, κυβέρνηση και τρόικα, κάθονται απέναντι στο τραπέζι, σ' ένα σκηνικό που περισσότερο θυμίζει το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, παρά σ' ένα σκηνικό που αρμόζει σε κυβέρνηση πολιτών απέναντι σε εκπροσώπους κεφαλαίων.
Κάθε έννοια σοβαρότητας έχει καταλυθεί, όταν από τη μία πλευρά οι ανεδαφικές απαιτήσεις, αντί να συναντήσουν σοβαρές και τεκμηριωμένες απαντήσεις ανάπτυξης κράτους, συναντούν είτε στάση μαθητή που ψελλίζει βλακώδεις δικαιολογίες στη δασκάλα είτε πειθήνιες τρομαγμένες αναδιπλώσεις τρομαγμένου ιθαγενούς.
Το αποτέλεσμα είναι να διαλύεται χωρίς κανένα σχέδιο επιδιόρθωσης το ήδη από πριν άρρωστο ελληνικό οικοδόμημα. Διαλύεται αργά, βασανιστικά και στη θέση του σωρεύονται ερείπια. Τίποτε νέο. Τίποτε χρήσιμο. Τίποτε παραγωγικό για τους πολίτες αυτής της χώρας.
Οι οποίοι πιστεύουν ότι ζουν έναν μεσαίωνα, χωρίς να ξέρουν ότι ο σημερινός μεσαίωνας είναι παράδεισος μπροστά στο μεσαίωνα που φέρνει αυτή η νοοτροπία. Γιατί εδώ δεν ασκείται πολιτική. Νοοτροπία διαιωνίζεται.

ΠΗΓΗ: εφημερίδα Η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κυκλοφορεί ο ΚΑΤΟΙΚΟΣ ο κουτσοφλέβαρος...

Κυκλοφορεί ο Χριστουγενιάτικος ΚΑΤΟΙΚΟΣ!

Κυκλοφορεί ηλεκτρονικά ο ΚΑΤΟΙΚΟΣ Νοεμβρίου!