Και τώρα μεταρρυθμίσεις…

του Μιχάλη Κουντούρη

Του Τάσου Παππά

Και τώρα, μετά το πρωτογενές πλεόνασμα και τη διανομή του προεκλογικού μερίσματος, ήρθε η ώρα των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για να βγει η ελληνική οικονομία από την κρίση. «Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις». Ωραίες λέξεις. Με προοδευτικό εκτόπισμα. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει ότι είναι απαραίτητες οι μεταρρυθμίσεις; Ολοι, συντηρητικοί, φιλελεύθεροι, νεοφιλελεύθεροι, ριζοσπάστες της Αριστεράς συμφωνούν ότι πρέπει να γίνουν τομές και ρήξεις. Δεν λένε όμως τα ίδια πράγματα όταν η συζήτηση μπαίνει στην ουσία.

Για παράδειγμα: Μεταρρύθμιση είναι η επιβολή κανόνων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, μεταρρύθμιση είναι και η πλήρης απελευθέρωση. Μεταρρύθμιση είναι η αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των φτωχών και των μεσαίων στρωμάτων, μεταρρύθμιση είναι και η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και των φορολογικών βαρών της εργοδοσίας. Μεταρρύθμιση είναι η θέσπιση κατώτατου εγγυημένου εισοδήματος, μεταρρύθμιση είναι και η γενίκευση της μερικής και κακοπληρωμένης απασχόλησης. Μεταρρύθμιση είναι να περάσουν σε δημόσιο έλεγχο στρατηγικοί τομείς της οικονομίας, μεταρρύθμιση είναι και η ιδιωτικοποίηση των πάντων. Μεταρρύθμιση είναι η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, μεταρρύθμιση είναι και η επέκταση των ατομικών συμβάσεων. Μεταρρύθμιση είναι η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, μεταρρύθμιση είναι και η συρρίκνωση των δικτύων πρόνοιας. Μεταρρύθμιση είναι η χορήγηση αξιοπρεπούς επιδόματος στους ανέργους, μεταρρύθμιση είναι και ο περιορισμός του.

Συνεπώς καλούμαστε να απαντήσουμε στο ερώτημα: «Από ποιον γίνονται οι μεταρρυθμίσεις και ποιος ωφελείται;» Υπάρχει καμία αμφιβολία για το ποιος ευνοήθηκε από τις μεταρρυθμίσεις που έχει κάνει μέχρι τώρα η κυβέρνηση σε πλήρη αρμονία με τους δανειστές μας; Τα αποτελέσματα είναι μπροστά μας. Η ανεργία έχει εκτιναχθεί στο 27%, με τους μακροχρόνια ανέργους χωρίς ελπίδα ότι θα βρουν σύντομα εργασία. Η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην ευρωζώνη. Το δημόσιο χρέος, παρά τα τέσσερα χρόνια αυστηρής λιτότητας, παραμένει σε υψηλά επίπεδα και κρίνεται μη βιώσιμο από τους περισσότερους ειδικούς. Η ελληνική βιομηχανία πνέει τα λοίσθια: «Η συντριβή της εγχώριας ζήτησης συνέτριψε και τη βιομηχανική παραγωγή» (Κ. Λαπαβίτσας). Η μεσαία τάξη, η σπονδυλική στήλη της κοινωνίας, για την οποία υποτίθεται ότι νοιάζονται τα καθεστωτικά κόμματα, προλεταριοποιείται με ραγδαίο ρυθμό. Τα δικαιώματα της εργασίας έχουν στην κυριολεξία συνθλιβεί. Το κύμα της μετανάστευσης νέων επιστημόνων, κυρίως προς τις χώρες της Ευρώπης, θυμίζει την εποχή που ανάλογη ροή ανθρώπων προς τις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές χαρακτηριζόταν «ευλογία για τον τόπο». Οι άστεγοι, οι ανασφάλιστοι, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι γελοιοποιούν το επικό αφήγημα της κυβέρνησης. Ο κατασκευαστικός κλάδος, κάποτε πνεύμονας ανάπτυξης, έχει καταρρεύσει. Οι πολίτες, χρεωμένοι και απελπισμένοι, αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Οι σκληρές ταξικές πολιτικές έχουν διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς.

Θα πει κάποιος, τώρα που αρχίζει να φαίνεται φως στο βάθος του τούνελ, η κατάσταση θα βελτιωθεί και οι εργαζόμενοι θα ανακτήσουν μέρος των εισοδημάτων τους και των κατακτήσεών τους. Μόνο αφελείς μπορούν να δώσουν βάση σ’ αυτές τις καθεστωτικές μεγαλοστομίες. Πρόκειται για οργανωμένη επιχείρηση παραπλάνησης. Οπως έχουν πει οι εταίροι μας, η Ελλάδα θα είναι σε διαρκή επιτήρηση. Είναι οι πιστωτές και είμαστε οι οφειλέτες. Αυτή η σχέση είναι ετεροβαρής, είναι διαρκής γιατί αποτελεί τη βασική συνθήκη λειτουργίας του νεοφιλελευθερισμού. Θα απαιτήσουν να πάρουν τα χρήματά τους. Αλλωστε, πιστεύουν ότι στην ελληνική κοινωνία υπάρχει ακόμη μπόλικο λίπος καλά κρυμμένο.

Μόνο αν ανατραπούν οι πολιτικοί συσχετισμοί είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί στην πράξη η στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού. Το θέμα είναι ότι οι δυνάμεις που μάχονται από τα αριστερά τις τρέχουσες πολιτικές είναι μειοψηφικές στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Η προσδοκία ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία θα έφευγε από την αγκαλιά του συντηρητισμού διαψεύστηκε εκκωφαντικά. Στη Γαλλία, που δεν αντιμετωπίζει τα οικονομικά προβλήματα των καθημαγμένων χωρών του Νότου και από την ηγεσία της οποίας θα περίμενε κάποιος να προβάλει αντιστάσεις στην πολιτική της Γερμανίας, ο πρόεδρος Ολάντ διαβεβαίωσε τη Μέρκελ πως θα υλοποιήσει όσα έχουν συμφωνήσει. Δηλαδή, θα μειώσει κατά 18 δισ. ευρώ τις δαπάνες του κράτους, θα περιορίσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, θα κόψει από την Τοπική Αυτοδιοίκηση και το σύστημα υγείας και δεν θα αυξήσει τα κοινωνικά και οικογενειακά επιδόματα το 2014 και το 2015. Ετσι, είναι φυσιολογικά τα ευρήματα της τελευταίας δημοσκόπησης, σύμφωνα με την οποία, αν γίνονταν τώρα εθνικές εκλογές, ο Ολάντ θα τερμάτιζε τρίτος, η Λεπέν δεύτερη και ο Σαρκοζί πρώτος.

Την ίδια στιγμή, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα καλούν τους πολίτες να μην παρασυρθούν από τις Σειρήνες του ευρωσκεπτικισμού και από τη μισαλλόδοξη και ξενοφοβική ατζέντα της Ακρας Δεξιάς. Ωστόσο, και τα δύο ρεύματα τα τροφοδοτούν οι πολιτικές τους. Από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτε. Η μετάλλαξή της είναι πλήρης και φαντάζει οριστική. Η σοσιαλδημοκρατία με τη σημερινή μορφή της έχει επιλέξει στρατόπεδο. Προϋπόθεση για να ηττηθούν οι κυρίαρχες πολιτικές στην Ελλάδα και στην Ευρώπη είναι να διαλυθούν οι αυταπάτες για τον ρόλο της.

http://www.efsyn.gr/