Εζησε ως Πρώσος, πέθανε σαν μπαλαρίνα

Βλέπετε αυτό που οι παλαιοί κοσμικογράφοι έλεγαν «ένα μπουκέτο ολόδροσα κορίτσια». Το στιγμιότυπο είναι από παγκόσμιο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα τεράτων, που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Ναύπλιο...

του Στέφανου Κασιμάτη

Για να έχετε μια εικόνα του ιστορικού προσώπου που πρωταγωνιστεί στην ιστορία την οποία σκοπεύω να αφηγηθώ παρακάτω, θα συμβούλευα να ξεκινήσετε βάζοντας στο Google το όνομα «Dietrich Graf von Huelsen-Haeseler».

Στην οθόνη του υπολογιστή σας, θα εμφανισθούν ένα σωρό φωτογραφίες από τα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ού, στις οποίες η μορφή που εικονίζεται αντιπροσωπεύει την επιτομή αυτού που λένε «Preussentum» ― το πνεύμα της Πρωσίας, δηλαδή. Βλέπουμε έναν σοβαρό, ευσταλή Πρώσο ευγενή, με τα παράσημα πλάκα στο στήθος και μία αρειμάνιο μουστάκα, της οποίας οι άκρες είναι κερωμένες ώστε να στρέφονται προς τα επάνω. Ο κόμης Χίλζεν-Χέζελερ υπήρξε σπουδαία και ισχυρή προσωπικότητα στην εποχή του. Γιος στρατηγού, διακρίθηκε υπηρετώντας ως αξιωματικός του πεζικού και ανήκε στο στενό περιβάλλον του Κάιζερ. Ως στρατηγός, αναδείχθηκε σε αρχηγό του στρατιωτικού συμβουλίου του Κάιζερ ― θέση εξόχως σημαντική στο στρατιωτικό κατεστημένο του Δεύτερου Ράιχ. Εντούτοις, ο Χίλζεν-Χέζελερ είχε ένα τέλος τραγικό, αν και ορισμένοι θα το έλεγαν κωμικοτραγικό...

Το 1908, ήταν ένας πολύ δύσκολος χρόνος για τη βασιλεία του Γιουλιέλμου Β΄. Η δημοτικότητά του είχε πληγεί σοβαρά, εξαιτίας των απερίσκεπτων κινήσεών του στα διεθνή, αλλά και των εσωτερικών σκανδάλων που άγγιζαν το περιβάλλον του. Οι φίλοι του, προκειμένου να τον κάνουν να ευθυμήσει λίγο, διοργάνωσαν μία εκδρομή για κυνήγι στον Μέλανα Δρυμό. Ο Χίλζεν-Χέζελερ, αποφασισμένος να φτιάξει πάση θυσία τη διάθεση του Κάιζερ, εμφανίσθηκε ένα βράδυ ντυμένος με ένα ballet tutu (περίπου σαν το κοριτσάκι-αξεσουάρ που είχε η Δούρου στον θρίαμβό της στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου...) και με άφατη δεξιότητα και εκπληκτική χάρη, όπως αναφέρεται στις σχετικές μαρτυρίες, χόρεψε ένα pas seul, το οποίο άφησε το κοινό του άφωνο από τον θαυμασμό!

Το κακό ήταν ότι ο στρατηγός δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το χορευτικό σόλο του, διότι ξαφνικά έμεινε ξερός από καρδιακή προσβολή. Είναι εξακριβωμένο ότι το ballet tutu δεν ήταν δικό του, αλλά το είχε δανειστεί από την οικοδέσποινα που φιλοξενούσε στο κάστρο της την παρέα. Για να χωρέσει μέσα σ’ αυτό (διότι ήταν και ευσταλής ο δόλιος, όπως είπαμε...), είχε σφίξει πολύ τον κορσέ του. Ζορίστηκε κιόλας με το απαιτητικό σόλο που είχε διαλέξει να εκτελέσει, οπότε σωριάστηκε χωρίς να βγάλει κιχ. Το σοκ του Κάιζερ και των φίλων του δεν περιγράφεται. Κυριολεκτικά, δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ετσι άφησαν να περάσει πολύ ώρα με τον νεκρό μπροστά τους, ώστε όταν πια προσπάθησαν να τον βγάλουν από τη στολή της μπαλαρίνας για να τον ξαναβάλουν στη στολή του στρατηγού είχε επέλθει η νεκρική ακαμψία και ήταν αδύνατο. Ο θόρυβος δεν ήταν δυνατόν να αποφευχθεί και προκάλεσε την αναζωπύρωση παλαιότερου σκανδάλου, γύρω από την ερωτική σχέση του πρώην καγκελαρίου Οϊλενμπουργκ με τον Κούνο φον Μόλτκε (της γνωστής οικογενείας, δυστυχώς...), το οποίο είχε αποκαλυφθεί από έναν τολμηρό δημοσιογράφο της εποχής.

Αλλά οι πολιτικές παρενέργειες από το άδοξο τέλος του Χίλζεν-Χέζελερ δεν μας αφορούν. Ο λόγος, για τον οποίο αφηγήθηκα την τραγική ιστορία του ανθρώπου που έζησε ως στρατηγός και πέθανε ως μπαλαρίνα, είναι προκειμένου να θέσω το εξής ερώτημα: ανεξαρτήτως των επονείδιστων συνθηκών του θανάτου, πώς κατατάσσουμε ιστορικά τον Χίλζεν-Χέζελερ, με τις μπαλαρίνες ή με τους Πρώσους αξιωματικούς; Μα, ασφαλώς, με τους Πρώσους αξιωματικούς! Οποιος και αν ήταν ο θάνατός του, ο άνθρωπος υπήρξε πάνω απ’ όλα αξιωματικός. Σωστά; Σωστά!

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Διότι κάποιοι άσχετοι, ανίδεοι, μα προπαντός ανθέλληνες τολμούν ―άκουσον, άκουσον!― να χλευάζουν την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, όχι τόσο για τη χορταστική (και, βεβαίως, συμβολική...) τριάρα που άρπαξε από την Κολομβία, αλλά και για τον ισχυρισμό των ηρωικών παικτών της, μετά το παιχνίδι, ότι η ομάδα τους ήταν η καλύτερη στο γήπεδο. Βεβαίως, ήταν η καλύτερη! Τι κι αν έχασε με 3-0; Εχει καμία σημασία το σκορ; Η αριστεία είναι κάτι που το έχεις μέσα σου, επειδή εσύ ο ίδιος το αποφασίζεις και ούτε περιμένεις από κανέναν να σου το αναγνωρίσει ούτε η πραγματικότητα να σου το επιβεβαιώσει! Τι διδάσκουμε τέλος πάντων τόσα χρόνια με το παράδειγμα του Υπαρκτού Ελληνισμού; Μαζέψτε τους κάποιος, επιτέλους, να ησυχάσουμε!

Τώρα και ισχυρότεροι

Το ακούσαμε όλοι χθες, από τα πλέον υπεύθυνα χείλη, ότι η χώρα βγαίνει από την κρίση και μάλιστα βγαίνει ισχυρότερη, χάρη στην ωριμότητα και τη δύναμη του ελληνικού λαού. Τίνος τα χείλη, ίσως αναρωτιέστε. Δεν ανήκω στους ασεβείς που επικαλούνται το όνομά του επί ματαίω, γι’ αυτό και δεν αναφέρω ποιος ήταν. Δέχομαι, πάντως, την εγκυρότητα της διαπίστωσής του, χωρίς την παραμικρή διάθεση αμφισβήτησης ― πίστευε και μη ερεύνα, ως γνωστόν, διότι στην Ελλάδα θρησκεία και πολιτική είναι δύο παρεμφερείς κλάδοι της μεταφυσικής.

Η παραπάνω διαπίστωση δεν είναι απλώς χρήσιμη, είναι απολύτως απαραίτητη για να καταλάβουμε τη νέα φάση στην οποία έχει περάσει η πολιτική ζωή, μετά τις ευρωπαϊκές εκλογές. Μόνον μέσα από το πρίσμα της μεγάλης αλήθειας της μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί μπούκαρε η λαϊκή Δεξιά στην κυβέρνηση, γιατί το ΠΑΣΟΚ ξαφνικά ξεσπάθωσε και τη συναγωνίζεται σε λαϊκισμό, γιατί, τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) κάθεται ήσυχος σαν καλό παιδί στη γωνία του και περιμένει να κάνουν οι άλλοι τη δουλειά γι’ αυτόν. Διότι, πρώτον, αφού βγήκαμε, τώρα ξέρουμε τον δρόμο προς την έξοδο, συνεπώς, δεν κινδυνεύουμε να χαθούμε ξανά· και, δεύτερον, αφού βγήκαμε ισχυρότεροι, μας συμφέρει να ξαναμπούμε ώστε να ξαναβγούμε ακόμη πιο ισχυροί. Τόσο απλό είναι...

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ