Mε εντολή μάνατζερ

γράφει το κορίτσι του διπλανού portal

Προχτές που λέτε, παίδες μου αγαπημένοι, καθόμουνα και καταφχαριστιόμουνα την ήττα της Ισπανίας με τον Σάκη στον καναπέ του, καθότι ως γνωστόν η ήττα του άλλου σε κάνει να ξεχνάς τις δικές σου. Έλα όμως που οι ηττημένοι είναι σαν τους χωρισμένους: Δεν γιορτάζουνε ποτέ. Πάνω που χαχανίζαμε με το ξαδερφάκι μου ένα SMS έφτασε ταυτόχρονα και στα δύο κινητά μας. Αρπάξαμε τα τηλέφωνα και τα δυο μας μ΄ ένα χέρι και διαβάσαμε έντρομοι τα παρακάτω: «Αύριο στις 8 το βράδυ καλώ οικογενειακό συμβούλιο. Οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε τα φαινόμενα διάλυσης και τα οικονομικά μας αδιέξοδα. Δικαιολογίες δεν ακούω».

Κοιταχτήκαμε.

-Λες να πάμε; ψέλλισε ο Σάκης
-Εννοείται, είπα εγώ.  Στραβός είσαι; Με εντολή μάνατζερ.
-Ε ασταδιάλα πια. Πάλι οικογενειακό συμβούλιο; Πριν 8 μήνες δεν κάναμε ένα για να διώξουμε τον θυρωρό από το συγκρότημα; Ούτε ο Σαμαράς δεν κάνει τόσο συχνά υπουργικά συμβούλια ρε μαλάκα.

Δίκιο είχε το παλικάρι. Ο πρωθυπουργός έκανε ένα υπουργικό συμβούλιο πέρσι τον Αύγουστο για να εξεταστεί η πάχυνση της μύγας και έξω από την πόρτα.

-Ο άνθρωπος όμως έχει άλλο σύστημα ρε μαλάκα. Γνωρίζει ότι η δημοκρατία απέτυχε. Δουλεύει με εντολές.
-Γιατί η θειά μου με τι δουλεύει ρε μαλάκα;
-Με εντολές, αλλά τη θέλει και την επίφαση δημοκρατίας. Μην ξεχνάς ότι είναι Πασόκα ρε μαλάκα. Έχουν λάβει όλοι οδηγίες από Μπένι να δείχνουν διαφορετικοί από τους νεοδημοκράτες.
-Ωχ, λες να βυθίσει το Χόρα ρε μαλάκα;
- Σοβαρέψου ρε μαλάκα. Κάτι θέλει αυτή η σουπιά. Τι να θέλει όμως; Πάει πουθενά ο νους σου;

Ο Σάκης έκλεισε την τηλεόραση και βυθίστηκε σε σκέψεις. Η αλήθεια είναι πως επειδή δεν το έχει εύκολο το βύθισμα, κάθε εξωτερικό ερέθισμα τον αποσπά. Μετά από περίπου 7 λεπτά τιτανοτεράστιας σιωπής σήκωσε το κεφάλι και δήλωσε βαθυστόχαστα:

-Θέλει το κακό μας.

Ναι, γι αυτό τον αγαπάω τον ξαδερφούλη μου. Έχει διαίσθηση, έχει ενόραση, έχει κληρονομικό χάρισμα. Καμία σχέση με το μέσο έλληνα ψηφοφόρο.

Ξαφνικά όλη μας η χαρά για την ταπείνωση της Ισπανίας εξαφανίστηκε. Στα τέτοια μας ο ψόφος της κατσίκας του γείτονα. Εμείς τώρα αγχωθήκαμε γιατί η δικιά μας η κατσίκα, η μάνα μου, απειλούσε να φάει το δικό μας χορτάρι (μιλάω πάντα μεταφορικά, ελπίζοντας στα μικρά φαιά σας κύτταρα παίδες μου. Αν τα έχετε κάψει όλα, εγκαταλείψτε τον αγώνα και διαβάστε καναν άλλο συνάδελφο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Ή δείτε στο Μουντιάλ την καταστροφή καμιάς άλλης υπερομάδας να γουστάρετε).

Την επομένη στις 8 ντυμένοι κόσμια (για να μην προκαλούμε ως αντιμνημονιακοί), μπήκαμε δειλά-δειλά στην πατρική μεζονέτα. Το παρεάκι ήταν όλο εκεί. Ο πατέρας μου με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι (είχε σαβουρώσει ήδη το μισό για να πάρει κουράγιο), η θειά μου έβαφε νύχι για ξεκάρφωμα αλλά έτρεμε το χέρι της, η μάνατζερ καθόταν μεγαλοπρεπής και σιωπηλή σαν σφίγγα στη βασιλική πολυθρόνα. Η έκπληξη της βραδιάς όμως ήταν ο θείος μου, ο τέως σύζυγος της θείας και πατέρας Σάκη, που είχαμε να τον δούμε από τότε που κρύφτηκε ο Καραμανλής στη Ραφήνα. Ο Σάκης κιτρίνισε και μετά πήγε και στριμώχτηκε δίπλα στον πατέρα μου (την ετέρα μνημειώδη πατρική φιγούρα, στο σαλόνι. Ο φουκαράς τα παιξε. Ο πατέρας του είχε να του απευθύνει το λόγο από τότε που εκδιώχτηκε από τη μεζονέτα).

Εγώ πήγα στο ψυγείο, πήρα το τάπερ με το γαλλικό φουαντρέ καπνιστής  γαλοπούλας και  κατάπια 3 φέτες στα όρθια προσποιούμενη πως ψάχνω για κόκα κόλα. Χρειαζόμουνα λίγη ποιοτική πρωτεΐνη για να τα βγάλω πέρα. Έχωσα το υπόλοιπο στην τσάντα μου και πήγα να καθίσω για να αρχίσουμε.

Η μάνατζερ ξερόβηξε και πήρε το λόγο.

-Πρώτα απ΄όλα θέλω να σας καλωσορίσω όλους, είπε τονίζοντας το ΟΛΟΥΣ και κλείνοντας το μάτι στον τέως θείο μου που της χαμογέλασε πλατιά.

Είδα τον Σάκη να γυρίζει τα μάτια προς τον ουρανό και τρελάθηκα. Τι διάολο παίζει εδώ; Αποφάσισα να λύσω τη σιωπή μου. Να μιλήσω το λόγο της αλήθειας. Να σπείρω τη διχόνοια.

-Πλάκα μας κάνεις ρε μάνα; Εσύ δεν είχες διαολοστείλει τον θείο πριν χρόνια; Εσύ δεν τον έβριζες νεοδημοκράτη, έκλυτο, αλήτη και εχθρό της αλλαγής. Τι άλλαξε;
-Οι καιροί άλλαξαν παιδί μου. Πού ζεις;

Έλα μου ντε. Και η Βούλτεψη έλεγε προδότη τον Γκίκα και τώρα τον έχει υπουργό οικονομικών. Την σήμερον όλοι έχουν μια ευελιξία, μια ελαστικότητα ιδεών. Πόσο πίσω έχω μείνει ρε μαλάκα;

-Μα κι εσύ θείε την είχες αποκαλέσει μαλακισμένη σκρόφα φεύγοντας απ΄ ότι θυμάμαι;
-Εγώ;! Δεν θυμάμαι τέτοιο πράμα, απόρησε το λαμόγιο. (Μόλις ανακάλυψα άλλη μία επίπτωση του μνημονίου. Χάσαν όλοι τη μνήμη τους!)

Η μάνατζερ σηκώθηκε για να διακόψει την αδιέξοδη συζήτηση.

-Τι είπαμε και τι κάναμε στο παρελθόν δεν έχει πια σημασία. Σημασία έχει τι θα κάνουμε στο μέλλον για το μέλλον μας. Όλοι μαζί, σαν μια οικογένεια που είμαστε.

ΩΧ! Όταν κάποιος σε καλεί να κάνετε κάτι ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ (σαν μια οικογένεια που είσαστε) θέλει να κάνεις εσύ τη βρώμικη δουλειά και να πάρει αυτός το κέρδος. (Ρωτήστε και τον Μπένι.)

Η θειά μου φυσούσε το νύχι να στεγνώσει τάχα μου αδιάφορα. Βέβαια είχε βάψει όλη την πρώτη φάλαγγα και έμοιαζε με τον σατανιστή δολοφόνο της Γλυφάδας. Ο Σάκης είχε βγάλει το κινητό και έπαιζε angry birds επιδεικτικά. Τόσο angry ήταν.

-Μπες στο παρασύνθημα μάνα, είπα εξ ονόματος όλου του καταπιεσμένου λαού.
-Ο θείος σου ήρθε με βρήκε και μου πρότεινε μια σειρά επενδυτικών κινήσεων που θα λύσουν το πρόβλημα της χώρας, εεεεε, της οικογένειας. Και νομίζω ότι παρά το σκεπτικισμό σας, όταν θα τις ακούσετε θα ενθουσιαστείτε. Εγώ πάντως είμαι κατενθουσιασμένη!

Μια παγωμένη σιωπή έπεσε σαν χλαπάτσα από το ταβάνι. Η θειά μου συνέχισε το βάψιμο φτάνοντας ως την παλάμη. Εγώ σωριάστηκα στον πιο κοντινό καναπέ. Και τότε ο Σάκης, που συνέχισε να παίζει ατάραχος angry birds όλη αυτή την ώρα, άρχισε να σφυρίζει ήρεμα μια πολύ γνωστή μελωδία.

«Πέσατε θύματα αδέρφια μου εσείς σε άνιση μάχη κι αγώνα…»

(συνεχίζεται, όπως και η προσπάθεια των επενδυτών να βοηθήσουν το Χόρα, σόρι, τη χώρα να μη βυθιστεί)

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών