Βιβλία για το καλοκαίρι και φέτος
Μπήκε ο Ιούλης, πέρασε κι η πρώτη βδομάδα του, παναπεί έχει μπει για τα καλά το καλοκαίρι και ένα από τα καθιερωμένα θέματα των περιοδικών και των εφημερίδων τέτοιες μέρες, παλιότερα εννοώ, ήταν να προτείνουν “βιβλία για τις διακοπές”. Είχαν και κάποιες υποτιθέμενες προδιαγραφές τα “καλοκαιρινά” αυτά βιβλία, που υποτίθεται ότι θα τα διάβαζε κανείς στην ακρογιαλιά, ανάμεσα στις βουτιές: όχι πολύ βαριά θέματα, ας πούμε, αλλά να έχουν και πολλές σελίδες για να φτουρήσουν, αφού το καλοκαίρι διαβάζουμε περισσότερο κι άντε να βρεις βιβλιοπωλείο στην άγονη γραμμή.
Το ιστολόγιο αγαπάει τα βιβλία και του αρέσει να συζητάει για βιβλία, κι έχουμε ανεβάσει ήδη τέσσερα άρθρα με προτάσεις βιβλίων για το καλοκαίρι, αρχίζοντας από το 2010, που σας είχα ζητήσει να προτείνετε βιβλία που να έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους, χωρίς να ανήκουν απαραίτητα π.χ. σε τριλογία, ενώ το 2011 χαλάρωσα τους περιορισμούς και ζήτησα να προτείνετε οποιοδήποτε βιβλίο. Στο αντίστοιχο προπέρσινο άρθρο είχα ζητήσει προτάσεις για καινούργια βιβλία, νέες εκδόσεις δηλαδή, επειδή είχα κάνει τη διαπίστωση, που μάλλον εξακολουθεί να ισχύει, ότι το βασικό πρόβλημα της βιβλιαγοράς είναι ότι η υπερπροσφορά καλών και φτηνών παλιότερων βιβλίων, από εφημερίδες ή σε προσφορές των εκδοτικών οίκων, αν και καταρχήν είναι κάτι πολύ καλό για το αδυνατισμένο βαλάντιο του βιβλιόφιλου, ωστόσο στραγγαλίζει την αγορά του καινούργιου βιβλίου. Τέλος, πέρυσι, δεν έβαλα κανέναν περιορισμό και σας ζήτησα απλώς να προτείνετε βιβλία για το καλοκαίρι. χωρίς προσανατολισμό σε είδος (π.χ. αστυνομικά) ή σε ύφος (π.χ. ανάλαφρα). Κάτι τέτοιο λέω να κάνω και φέτος.
Πέρσι και πρόπερσι αυτά τα “βιβλιοφιλικά” μας άρθρα δημοσιεύτηκαν την ίδια μέρα, 9 Ιουλίου, και αρχικά λογάριαζα το ίδιο να κάνω και φέτος, όμως τελικά ενέδωσα στον μουντιαλικό πειρασμό κι έτσι χτες αφιέρωσα το άρθρο στα λεξιλογικά της Οράνιε -με αποτέλεσμα το φετινό άρθρο να δημοσιευτεί μια μέρα αργότερα. Ε, δεν έπεσε κι η ζάχαρη στο νερό.
Εγώ συνήθως αγοράζω κάμποσα βιβλία για το καλοκαίρι, αλλά φέτος έκανα παρασπονδία και ήμουν μάλλον φειδωλός στις αγορές μου. Ο λόγος ήταν ότι είχα αγοράσει πολλά τους προηγούμενους μήνες κι έτσι η στοίβα με τα αδιάβαστα έχει πάρει πολύ ύψος και ταλαντεύεται απειλητικά. Οπότε, μόνο αν με δελεάσει πολύ κάποια από τις προτάσεις που θα κάνετε, θα το ρισκάρω να την ψηλώσω κι άλλο.
Όσο για δικές μου προτάσεις, θα αναφέρω μερικά από τα βιβλία που έχω σκοπό να διαβάσω στο υπόλοιπο καλοκαίρι και που τα έχω ήδη στη στοίβα. Αυτό που διαβάζω τώρα είναι το Δίκοχο του Μίμη του Θαν. Σκρουμπέλου, που το είχα πάρει δώρο στη μητέρα μου επειδή Μίμη λέγαμε τον μακαρίτη τον πατέρα μου, αλλά εννοεί έναν άλλο Μίμη, τον Δεσποτίδη. Πρόκειται για ένα πεζογράφημα για την περιπέτεια της Αριστεράς από τον εμφύλιο ως τη δικτατορία.
Από τις φιλικές εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου κυκλοφόρησαν αρκετά ενδιαφέροντα βιβλία. Ένα από αυτά, που του έχω ρίξει μια ματιά επειδή με ενδιαφέρει το θέμα, είναι τα “Μαθήματα από την αθηναϊκή δημοκρατία” του Δημ. Κυρτάτα. Πρώτη φορά ο Κυρτάτας γράφει για την κλασική εποχή, αν δεν κάνω λάθος. Ένα άλλο, που το έχω πάρει αλλά δεν το έχω ανοίξει, είναι το “Τι είναι (και τι δεν είναι) η συγγένεια” του Μάρσαλ Σάλινς, που ίσως κάποιος το χαρακτηρίσει δυσκολοδιάβαστο για καλοκαίρι αλλά εγώ θα το προσπαθήσω. Κι ένα τρίτο είναι το νουάρ μυθιστόρημα “Ορυμαγδός” του Φρανσουά Μεντελίν. Κι ένα τέταρτο, που το έχω φυλλομετρήσει και με εντυπωσίασε το στυλ της γραφής, είναι το Εμφύλιο σώμα του Κώστα Βούλγαρη. Δοκίμιο είναι, μυθιστόρημα είναι, δεν ξέρω αλλά με εντυπωσίασε η γραφή.
Έχω επίσης στη στοίβα τη συλλογή διηγημάτων “Συνεχόμενοι λυγμοί” του Ιερώνυμου Πολλάτου από τις εκδόσεις Ροδακιό. Του ίδιου συγγραφέα έχω διαβάσει (και μου άρεσε) το μυθιστόρημα “Ο σκοτεινός κύριος του Βέρτεκοπ“. Βέρτεκοπ είναι το παλιό όνομα της Σκύδρας.
Ένα βιβλίο που σκοπεύω να το παρουσιάσω είναι το “Αναμνήσεις από την Ελλάδα του 50” του Βάλτερ Χούμπκα, που κυκλοφορεί από τις φιλικές εκδόσεις Αρχείο και που συνοδεύεται από DVD. Ο Χούμπκα είναι Αυστριακός μεταλλειολόγος που έφυγε από την ερειπωμένη Αυστρία το 1951 και δούλεψε αρκετά χρόνια στην Ελλάδα, ιδίως στη Μήλο.
Το βιβλίο που διάβαζα αλλά το διέκοψα για να διαβάσω το (δανεικό από τη μητέρα μου) “Δίκοχο του Μίμη” ήταν το “Ο κηπουρός και ο καιροσκόπος” του Δημήτρη Φύσσα, ένα πολέ παράξενο βιβλίο που μπλέκει τη μυθοπλασία με το ντοκουμέντο στην κατοχική Αθήνα (προβλέπω ότι στη συνέχεια θα με εκνευρίσει). Κι ένα άλλο που το έχω κάτω-κάτω στη στοίβα επειδή είναι κάπως μεγαλύτερο στο σχήμα, είναι το Καλή και ανάποδη. Ο πολιτισμός του πλεκτού της Κατερίνας Σχινά. Το πήρα για τον τίτλο, με το πλέξιμο δεν έχω καμιά σχέση. Μπορεί να το παρουσιάσω κάποια στιγμή.
Όμως σταματάω εδώ τις δικές μου προτάσεις, μια και ήδη συμπλήρωσα δεκάδα. Ή μάλλον, για να ευλογήσω τα γένια μου, να θυμίσω και τα τελευταία δικά μου βιβλία, τα Λόγια του αέρα, φρασεολογικό λεξικό που φιλοδοξεί να αποτελέσει και ανάγνωσμα, τις Οπωροφόρες λέξεις, μια χυμώδης ιστορία των καρπών και των ονομάτων τους, και τα υπόλοιπα που βλέπετε εδώ.
Ηλεβιβλία (αυτά που λέγονται e-books ελληνιστί) δεν προτείνω, όχι από τεχνοφοβία αλλά επειδή δεν ξέρω αν υπάρχουν ελληνικά ηλεβιβλία που να μην έχουν αντίστοιχο σε χάρτινη μορφή, ούτε ξέρω αν είναι πολλοί όσοι έχουν συσκευές ανάγνωσης και συνηθίζουν να διαβάζουν λογοτεχνικά βιβλία -ή, τέλος πάντων, να διαβάζουν για ψυχαγωγία- σε ηλεκτρονική μορφή. Ούτε ξέρω αν οι συσκευές ανάγνωσης προσφέρονται για την παραλία -θα έλεγα ότι η άμμος και το νερό δεν κάνουν καλό χωριό με τους ηλαναγνώστες, αν όμως πέφτω έξω πείτε το μου, και γενικά αν διαβάζετε ηλεβιβλία και έχετε προτάσεις, ευχαρίστως να τις ακούσω.
Όμως είπα πολλά, περιμένω τις δικές σας προτάσεις για βιβλία για το καλοκαίρι!
Σχόλια