Φορολογικές συγγένειες

του Γιώργου Κούρου


Πριν από λίγες ημέρες η ισπανική κυβέρνηση ανακοίνωσε τη μείωση από το 2015 των φόρων επί του εισοδήματος μισθωτών και των κερδών των επιχειρήσεων. Ο υπουργός Οικονομίας Λουίς ντε Γκίντος υπογράμμισε μάλιστα ότι οι συγκεκριμένες αποφάσεις «είναι πλήρως συμβατές με το πρόγραμμα περιορισμού του δημοσιονομικού ελλείμματος και γι’ αυτό ο φόρος εισοδήματος θα μειωθεί κατά μέσο όρο 12,5%».
Η κίνηση αυτή της ισπανικής κυβέρνησης συνοδεύτηκε μάλιστα από την επισήμανση ότι οι αλλαγές στη φορολογία «είναι μια μεταρρύθμιση που επιδιώκει, μετά τις προσπάθειες που κατέβαλε η ισπανική κοινωνία για να αντιμετωπίσει την κρίση, όχι μόνο να την αποζημιώσει για τις θυσίες της, αλλά επίσης να προωθήσει την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας».
Η οικονομική εικόνα της Ισπανίας και ακόμη η θέση της μέσα στην Ευρώπη είναι πολύ διαφορετικές από τις δικές μας, όμως -και αυτό έχει πιστοποιηθεί στην πράξη- η ελληνική ταλαιπωρία τα προηγούμενα χρόνια είναι αισθητά μεγαλύτερη και η πρόθεση «στροφής προς την κοινωνία» έχει δηλωθεί και από την ελληνική κυβέρνηση.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν, σε ποιο βαθμό και με ποια ταχύτητα είμαστε αποφασισμένοι να υλοποιήσουμε το σχέδιο μείωσης της φορολογίας που υπάρχει στα χέρια του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης. Διότι εάν αποτελεί ειλημμένη απόφαση η φορολογική ελάφρυνση, τότε θα πρέπει κατά την επικείμενη ολιγοήμερη επίσκεψη της τρόικας στην Αθήνα να παρουσιαστούν οι όποιες αλλαγές σχεδιάζονται, ούτως ώστε ό,τι καταστεί δυνατό να περάσει από την κρησάρα των δανειστών να λάβει τη μορφή σχεδίου νόμου, που θα κατατεθεί στη Βουλή μαζί με το νέο κρατικό προϋπολογισμό, για να υλοποιηθεί από τις αρχές του 2015.
Αν οι σχετικές συζητήσεις ξεκινήσουν το Σεπτέμβριο, τότε είναι βέβαιο ότι οι ελαφρύνσεις, στην καλύτερη περίπτωση, θα αρχίσουν να γίνονται αισθητές από το 2016. Αυτό θα σημάνει στην πράξη έναν ακόμη χρόνο άγριας φορολογικής αφαίμαξης, ο οποίος όχι μόνο θα χτυπήσει περισσότερο ένα εξαντλημένο φορολογικό σώμα, αλλά δεν θα προσφέρει ουσιαστικό δημοσιονομικό όφελος, αφού το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να οδηγήσει σε περαιτέρω αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο, οι οποίες συσσωρεύονται μήνα με το μήνα.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν η κυβέρνηση έχει αρκετό πολιτικό χρόνο για να συνεχίσει την πολιτική της επιθετικής φορολογίας, αλλά αν οι φορολογούμενοι μπορούν να αντέξουν ακόμη περισσότερο αυτήν την πολιτική, δεδομένου του περιβάλλοντος που δεν έχει βελτιωθεί, με μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος στο πρώτο τρίμηνο και επερχόμενο καταιγισμό από φορολογικά εκκαθαριστικά διαφόρων προελεύσεων και εγνωσμένων προθέσεων. Το παράδειγμα της Ισπανίας, μιας χώρας με συγγενή προς τα δικά μας προβλήματα, αποτελεί και ένα τετελεσμένο μονομερών αποφάσεων στην Ενωση. Η πρόκληση είναι μπροστά μας.

Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»