Δίχως φωνή, δίχως γη, δίχως μέλλον…
Γιατί οι αγώνες για τις παραλίες και τα άλση εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλανητικό παζλ; Γιατί η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης του πλανήτη έχει τεράστιες πολιτικές και ηθικές παραμέτρους που ξεφεύγουν από τον εξαιρετικά σημαντικό αλλά στενεμένο ορίζοντα των τοπικών κοινωνιών και συνδέονται με κινήματα βάσης όπως των Δίχως Γη (σύντομα και Δίχως Νερό...) το πολιτικοποιημένο φιλοζωϊκό αλλά και των Γυναικών; Πόσο το πρόταγμα για ακριβοδίκαιη κατανομή των γήινων πόρων θα συγκρουστεί με τρόπους ζωής όχι μόνο των λίγων μα και των πολλών;
Με τον όρο «ακριβοδίκαιη αναδιανομή των γήινων πόρων» εννοούμε την αναδιανομή των γήινων πόρων (των ειδών πρώτης ανάγκης κατά κύριο λόγο) με τρόπο που να καλύπτει αναλογικά (με βάση δηλαδή την ποσοστιαία κλίμακα επί του συνολικού πληθυσμού του πλανήτη) τις ανάγκες των κατά τόπους πληθυσμών.
Αυτό έχει αναγκαστικά τόσο οικονομικές όσο και «πολιτικές παραμέτρους, αφού συνεπάγεται εν μέρει την μερική αρχικά και συνολική «συν τω χρόνω» αναδιανομή των φυσικών πόρων κι άρα του πλούτου εις βάρος των χωρών και των (πολυεθνικών) εταιριών του 1ου κόσμου.
Δυνητικά συνεπάγεται ακόμη και μια «πολιτική» και «ηθική» επανάσταση που θα περιλαμβάνει την χειραφέτηση των πληθυσμών (ιδίως των γυναικών) από θρησκευτικές και κοινωνικές προκαταλήψεις που συνηγορούν εις βάρος πχ του ελέγχου των γεννήσεων, (καθώς η διαρκής αύξηση του πληθυσμού εντείνει τις ανεκπλήρωτες ανάγκες κι άρα το φαινόμενο) αλλά ακόμη και τους καταναλωτές του 1ου κόσμου που καρπώνονται στο πρόσωπο κυρίως των πιο ευνοημένων τους οικονομικά στρωμάτων τα αγαθά της γης λαών που λιμοκτονούν.
Σήμερα «η διείσδυση των πολυεθνικών» θεωρείται δεδομένη, και γίνεται υπό την αγαστή συνεργασία των διεθνών οικονομικών οργανισμών, όπως το ΔΝΤ, η ΠΟΕ και ΠΤ (Παγκόσμια Τράπεζα) ώστε να αφαιμάσσονται οι πλουτοπαραγωγικές πηγές του πρώτου κόσμου στις ευνοϊκότερες για τις πολυεθνικές συνθήκες. Κάτι που σημαίνει συντριπτική υποτίμηση του εργατικού δυναμικού του 3ου κόσμου (που αντανακλά και στις εργασιακές σχέσεις του 1ου κόσμου όπου τα εργατικά δικαιώματα βρίσκονται υπό διαρκή απειλή λόγω της δυνατότητας μετοίκησης των εταιριών) και την μέγιστη ανισοκατανομή των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των παραγόμενων αγαθών εις βάρος των λαών του 3ου κόσμου.
Πίσω από αυτήν την περιγραφή βρίσκονται κυριολεκτικά χιλιάδες χαμένες ζωές, (αλλά και περιβαλλοντικές επιβαρύνσεις από την υπερεκμετάλλευση) που οι ανθρωπιστικές αποστολές του ΟΗΕ δεν μπορούν να αναχαιτίσουν, πόσο μάλλον όταν και οι ίδιες είναι διαβλητές στη διαφθορά, όπως δείχνουν εκθέσεις των τελευταίων ετών.
Η ισοκατανομή του γήινου πλούτου
Η ισοκατανομή του γήινου πλούτου (που φέρνει εκ νέου στο προσκήνιο τα πιο ριζοσπαστικά οικολογικά κινήματα του 60 και του 70 αλλά εμφανώς ωριμότερα) πρέπει να επιδιωχθεί ακόμη κι ως απόμακρος μα κεντρικός στόχος ενάντια στις ολιγαρχικές ομάδες του 3ου κόσμου (που κερδίζουν νομιμοποίηση και κοινωνική συνοχή καλύπτοντας τις ευθύνες τους μέσα από μια γενικόλογη αντιδυτική αντισιωνιστική ή και ηθικιστική ρητορική στους στερημένους και συχνά πολιτικά «λοβοτομημένους» υπηκόους τους) αλλά κι ενάντια στην πλανητική ιεραρχία του 1ου κόσμου εις βάρος του 3ου (που κερδίζει με την σειρά του νομιμοποίηση και κοινωνική συνοχή μέσα από τον βολικό υπερκαταναλωτισμό, και καλύπτοντας τις ευθύνες του μέσα από μια αραβοφοβία και την προβολή του 3ου κόσμου εν γένει ως ανίκανου να αναλάβει ο ίδιος τις υποθέσεις του).
Πρέπει με άλλα λόγια να επιδιωχθεί ως βασικότατο μέσο ανάσχεσης τόσο της εκμετάλλευσης σε πλανητικό επίπεδο, όσο και της άρσης της εγκληματικότητας, των βίαιων εξεγέρσεων και της επιβολής των λαοπλάνων, καθώς και του θρησκευτικού φονταμενταλισμού που η εκμετάλλευση «του λευκού κόσμου» εις βάρος του 1ου κόσμου γεννά. Ο εξτρεμισμός αυτός ανακυκλώνει το πρόβλημα, αφού καταπατά με βάναυσο τρόπο τα δικαιώματα των γυναικών, των εργατών, των πολιτικά και κοινωνικά φιλελεύθερων πέρα από ιδεολογίες, των lgbt αλλά και θρησκευτικών/ πολιτικών και κοινωνικών μειονοτήτων στο εσωτερικό του 3ου κόσμου από «παράγοντες του 3ου κόσμου». Αλλά κι εντείνει τις ανάλογες δυναμικές πλανητικά, πριμοδοτώντας ως αντίδραση ξενοφοβικά κι αντιδημοκρατικά σύνδρομα εντός των χωρών του 1ου κόσμου. Ενός κόσμου που κουρασμένος κι έχοντας αντικαταστήσει την συμμετοχή από την (υλική και ιδεολογική) κατανάλωση ως το 90 και την κατανάλωση από την πολιτειακή και υλική αφαίμαξη από το 90 και μετά (κι έχοντας τον κρυμμένο πάντοτε δικό του εξτρεμισμό στην γωνία) δείχνει ανίκανος να αντιδράσει (παρά με δεξιές ή αριστερές ηθικές γενικολογίες στιλιζαρισμένων υπέρ ή κατά) που δεν συλλαμβάνουν την δυναμικά εξελισσόμενη πολυπλοκότητα, καθώς ζει πια την παρακμή του Δυτικού Πολιτισμού και την έλευση ενός δικού του τύπου τηλε - ευαγγελικού φονταμενταλισμού που θα επηρεάσει συντριπτικά τις ζωές όλων μας.
Η ανισοκατανομή του γήινου πλούτου αποτελεί ταυτόχρονα αιτία (ενός κόσμου που βάζει το κέρδος πάνω από την ζωή ανθρώπων και ζώων και τον πλανήτη) αλλά και σύμπτωμα της ισχύουσας πολιτικοκοινωνικής τάξης, ή αλλιώς ενός οικονομικά φιλελεύθερου συστήματος (που ακυρώνει βάναυσα και τον κοινωνικό φιλελευθερισμό) το οποίο συντείνει στην σκλαβιά του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού. Και το κάνει απαντώντας στα οικονομικο-κοινωνικά αίτια είτε με τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, σχετιζόμενα με τα πιο ακαλλιέργητα ένστικτα των από κάτω που υφίστανται αμεσότερα τα προβλήματα (οι οποίοι δημιουργούν ακόμη και φασιστικά κινήματα βάσης με την βοήθεια ή την ανοχή των από πάνω, στην πραγματικότητα και με τα δυο, αφού ούτε η αστική τάξη αποτελεί συνεκτικό μονόλιθο κι ο φασισμός δεν αποτελεί ταυτολογικά το μακρύ χέρι του συστήματος -όπως βολικά λέγεται- πάντα, αυτονομείται και δεν μαζεύεται μετά...) είτε με έναν απολίτικο πολυπολιτισμό φολκλορικού είδους, προορισμένο για την «θετική, ανθρωπιστική» συγκρότηση της συλλογικής αυτοεικόνας της απόμακρης από τα άμεσα προβλήματα μικρό και μεσοαστικής τάξης που εκπροσωπεί κατά βάση η δυτική αριστερά.
Η ισοκατανομή του γήινου πλούτου θα ήταν λοιπόν αποτελεσματική στον βαθμό που θα συνοδευόταν από ευρύτερες και βαθύτερες δομικές και όχι μόνο αλλαγές, αφού μόνο μέσα από αυτές μπορεί να υποστηριχθεί και να μην παραμείνει σύνθημα για εμάς τους «πολιτικούς καταναλωτές».
Αλλά δεν μπορεί ούτε να βελτιωθεί, ούτε να επιτευχθεί δίχως βασικές θεμελιακές μεταβολές σε θρησκευτικές και κοινωνικές δοξασίες, και πάνω απ΄ όλα δίχως ανατροπές των άνισων οικονομικών σχέσεων μεταξύ του 1ου και του 3ου κόσμου, κι ακόμη πιο συγκεκριμένα μεταξύ των πολυεθνικών του 1ου και των ισοπεδωμένων εργατών του 3ου. Δεν μπορεί να επιδιωχθεί κυρίως δίχως την συμμετοχή των πολιτών και των τοπικών κινημάτων που δρώντας τοπικά μα παλεύοντας παγκόσμια, θυμίζουν το μικρό Καζαντζακικό μυρμήγκι που σκάβει τον βράχο αποκτώντας την δυναμική του φοβερού κύματος. Ακόμη κι αν δεν μιλάμε για ριζικές ανατροπές (και πώς να μιλάμε;) τα κινήματα γης από τους Τσιάπας ως τις Σκουριές και τη Ν. Φιλαδέλφεια, τα κινήματα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού από την Λατινική Αμερική ως τον Νότο της Ευρώπης (Βλ. Θεσσαλονίκη) δείχνουν έναν δρόμο στον οποίον συγκλίνουν πλήθος μονοπατιών. Δε μένει, κριτικά και σε εγρήγορση πάντα ώστε να μην ακυρωθούν από δικές τους ιδεοληψίες αλλά κι από τις εξαιρετικές δυσκολίες, να τα βαδίσουμε…
http://www.tvxs.gr/
Σχόλια