Rive gauche, rive droite

του Σπύρου Γεωργάτου

Ο Σηκουάνας, όπως το καθε τι στην πόλη του φωτός, έχει δυο όχθες: τη δεξιά και την αριστερή. Τις χωρίζει πολύ νερό. Το ξέρουν οι Γάλλοι, το ξέρουμε κι εμείς που είμαστε κομμάτι μακριά, αλλά διαβάζουμε που και που κανένα βιβλίο.  Αν είναι όμως έτσι, τί γυρεύει ο Βίτσας στο Λαύριο; Και δεν εννοώ βέβαια τον τυπικό χαιρετισμό –πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε– αλλά την «επεξεργασμένη» πρόσκληση που απηύθυνε ο Γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ στον Σταύρο.

Α, νάμαστε ξηγημένοι. Ο Σταύρος το ξεκαθάρισε: έξη είναι τα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τον τόπο και τους «εθελοντές» του Πηνειού. Πρώτον, να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Δεύτερον, να νομιμοποιηθεί η κάνναβις. Τρίτον, να απελευθερωθεί το ωράριο των καταστημάτων. Τέταρτο, να υπάρξει μορατόριουμ πτήσεων με την Τουρκία πάνω από το Αιγαίο. Πέμπτον, να αξιολογηθούν οι καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης. Και τελευταίο, να γίνουν, ναι να γίνουν τώρα και οπωσδήποτε, «λευκά κελλιά» για τους σοβαρούς παραβάτες. Σαφές το στίγμα. Ολοφάνερο. Γέρνει η βάρκα αριστερά.

Γιατί τα μπερδεύουμε; Είπαμε: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν περπατάει χωρίς ν’ ανοίξει στην κοινωνία. Αυταπόδεικτο, στοιχειώδες, προφανές για όποιον έχει κουκούτσι μυαλό. Το στελεχειακό δυναμικό του 4% δεν μπορεί να οργανώσει έναν χώρο που γίνεται σιγα-σιγά πλειοψηφικός. Ο  καταγγελτικός λόγος δεν φτάνει για να «δέσει» το όραμα της ανατροπής στα μάτια της κοινωνίας. Και επ’ αυτού, τέρμα τα ψέμματα κι οι αυταπάτες, τέρμα τα δίφραγκα –που λέγανε και τον παλιό καιρό οι εισπράκτορες στα λεωφορεία.  Αλλά τί και ποια σχέση έχουν όλα αυτά με το «Ποτάμι»; Μάλλον περί παρεξηγήσεως πρόκειται.

Αλλά, πάλι, δεν νομίζω ότι ο Βίτσας περνούσε απ’ το Λαύριο κι είπε να μπει να πει μια καλησπέρα. Μάλλον ήταν «στοχευμένη» η ενέργεια και προιόν «brainstorming » η επεξεργασία. Να ο αλγόριθμος: μας έκατσε εκείνο με τη ΔΕΗ, βρήκαμε παππά, ας θάψουμε πεντέξη.  Αλλά άλλο η ΔΕΗ, που ήταν πράγματι κίνηση «ματ», κι άλλο ο Σταύρος. Το λέει άλλωστε κι ο λαός:  άλλο Γιάννης κι άλλο Φάνης. Εκτός κι αν ακολουθούμε την άλλη σχολή, του Ρασούλη, δηλαδή το «πότε Βούδας, ποτέ Κούδας/πότε Ιησούς κι Ιούδας». Σε κάθε περίπτωση, το «all good» του βραχνού τροβαδούρου μάλλον δεν κάνει εδώ. Για άλλο λόγο γράφτηκε.

Εκτός κι αν ξέρει κάτι ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν ξέρουμε εμείς. Όπως, για παράδειγμα, ότι ο Σταύρος, για τους τελείως δικούς του λόγους, θα εξαντλήσει την oποια επιρροή διαθέτει σε βουλευτές που ξερογλύφονται για να προκαλέσει εκλογές του χρόνου, παίρνοντας έτσι τη θέση που του αναλογεί στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Όπως ότι ο Σταύρος σπρώχνει με τον τρόπο του για την απομάκρυνση του Βενιζέλου, ώστε να γίνει το ΠΑΣΟΚ μικρός, αλλά αξιόπιστος, συνομιλητής και να δέσει έτσι η μαγιονέζα της νεοφιλελεύθερης κεντροαριστεράς. Όπως -α Παναγιά μου- ότι το ακροατήριο του «Ποταμιού» εφάπτεται και αλληλοεπικαλύπτεται με το «κοινό» του ΣΥΡΙΖΑ στους νέους. Αλλά, αυτά δεν τα ξέρει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, τα ξέρουμε όλοι. Άρα, ....

Άρα, άλλο η τακτική κι άλλο οι τακτικισμοί. Άλλο η προγραμματική διεύρυνση, άλλο η χάλαση και η απώλεια τόνου μέχρι σημείου «χαχόλου». Άλλο το κίνημα, κι άλλο ο χορός. Άλλο η Δεξιά, άλλο η Αριστερά.

Ή μήπως κάνω λάθος;

http://www.tvxs.gr/