Ο Τσίπρας, η Γιάννα και η Μαριάννα

της Αγγελικής Σπανού

 

Ο Αλέξης Τσίπρας ανάμεσα στη Γιάννα Αγγελοπούλου και τη Μαριάννα Λάτση σε prive κοσμικό στέκι του Κολωνακίου. Μαζί και οι γιοι των δύο ισχυρών κυριών που με το νεανικό τους πάθος, όπως εικάζεται, τις ωθούν στην πολιτική αντισυμβατικότητα. Η φήμη απλώθηκε γρήγορα μέσω διαδικτύου στην πόλη. Τι και αν οι διαψεύσεις από τις τρεις πλευρές ήταν άμεσες και κατηγορηματικές; Υπάρχει κοινό έτοιμο να καταπιεί θεωρίες συνωμοσίας και ιστορίες για αγρίους ειδικά όταν πρόκειται για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη σχέση του με την ολιγαρχία. Γιατί άραγε; Μια πρώτη απάντηση είναι ότι, με βάση της μυθολογία της Αριστεράς, ακόμη και οι τυπικές σχέσεις με το μεγάλο κεφάλαιο είναι κάτι σαν συμμαχία με τον διάβολο ή σαν χορός με τους με λύκους. Γι αυτό και στο δημόσιο λόγο του ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται στη σύγκρουση που προετοιμάζεται να κάνει με την ολιγαρχία εφόσον αναλάβει την ευθύνη της διακυβέρνησης, αλλά δεν μιλά με ονόματα και διευθύνσεις, γιατί ωραίες είναι οι επαναστατικές διακηρύξεις, αλλά, όταν πρόκειται για διεκδίκηση εκλογικής νίκης, ωραιότερη φαίνεται τελικά η συμφιλίωση με το σύστημα.

Συναντήσεις ανάμεσα σε πολιτικούς και παράγοντες της οικονομικής ελίτ δεν θα έπρεπε να αποτελούν είδηση ή να πυροδοτούν σχόλια αν εντάσσονταν σε ένα πλαίσιο κανονικότητας και φυσικότητας. Αν, δηλαδή, δεν υπήρχε κάτι σκοτεινό στις προθέσεις και στο αποτέλεσμα. Θα μπορούσαν να συζητούν αναζητώντας λύσεις στα προβλήματα της επιχειρηματικότητας, της έλλειψης ρευστότητας, της μείωσης της καταναλωτικής δύναμης, των αδυναμιών και στρεβλώσεων του τραπεζικού συστήματος. Θα ήταν πολύ λογικό να ανταλλάσσουν απόψεις για το μεγάλο διακύβευμα της ανάπτυξης και πώς θα γίνει από σύνθημα πραγματικότητα, για την ανάγκη να καταπολεμηθεί η ανεργία, ειδικά των νέων, για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης ως επείγουσας προτεραιότητας. Και γιατί όχι να μην εξελίσσεται μια γόνιμη αντιπαράθεση, να διαφωνούν σε πολλά, να συμφωνούν σε κάποια άλλα και να συντηρούν την επικοινωνία τους - ανοιχτά και καθαρά.

Ενας πολιτικός αρχηγός της Αριστεράς θα μπορούσε σε μια τέτοια συζήτηση να βάλει πολύ έντονα το θέμα της ανθρωπιστικής κρίσης και πώς οφείλουν οι οικονομικά ισχυροί να δείξουν αίσθημα κοινωνικής ευθύνης. Πόσο μάλλον να θέσει το ζήτημα της φορολογικής δικαιοσύνης για το οποίο στη χώρα μας εκκρεμούν πάρα πολλά.

Τα κόμματα και οι επιχειρηματίες σε μια χώρα του δυτικού κόσμου δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι αντίπαλοι. Ακόμη περισσότερο δεν πρέπει να κάνουν πως είναι ταξικοί εχθροί για λόγους λαϊκισμού και παραγωγής εύκολων εντυπώσεων. Οι ρόλοι, άλλωστε, είναι διακριτοί. Η πολιτική βάζει κανόνες στη λειτουργία της οικονομικής ζωής και το πλαίσιο καθορίζεται από τον ιδεολογικό και αξιακό κώδικα αυτών που κάθε φορά παίρνουν τις αποφάσεις. Το πρόβλημα αρχίζει όταν συμβαίνει το αντίθετο, όταν δηλαδή η επιχειρηματική ελίτ καθορίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται οι πολιτικοί, οι οποίοι σε μια τέτοια περίπτωση δεσμεύονται από χορηγούς και υψηλούς προστάτες.

Αν στη χώρα μας γίνεται βαβούρα γύρω από μία φήμη που δεν επιβεβαιώνεται για τη συνάντηση του Α. Τσίπρα με την Γ. Αγγελοπούλου και τη Μ. Λάτση ο λόγος είναι ότι, αν αυτό συνέβαινε, θα ήταν εκ προοιμίου ύποπτο. Θα σήμαινε κάποιου είδους συναλλαγή, θα ήταν δηλαδή έκφραση διαπλοκής. Αυτός είναι ο ελληνικός τρόπος και γι αυτό και όσοι έχουν τέτοια διάθεση/βούληση δεν επιλέγουν σημεία συνάντησης που δεν προσφέρουν την ασφάλεια της μυστικότητας. Κινούνται στο σκοτάδι και μιλούν χαμηλόφωνα. Ετσι, τις περισσότερες τέτοιες συναντήσεις δεν τις μαθαίνουμε ποτέ. Και μήπως οι συνήθεις συνδαιτημόνες των κεφαλαιοκρατών δεν είναι από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος

http://www.metarithmisi.gr/