Ο,τι να ‘ναι

της Λώρης Κέζα

Υπάρχει ωραιότατη έκφραση για τον τρόπο που γίνονται οι «μεταρρυθμίσεις», για τον τρόπο που λαμβάνονται αποφάσεις, για τον τρόπο που ασκείται η δημόσια διοίκηση.

Στα κουτουρού. Χωρίς μελέτη, χωρίς πρόβλεψη. Υπέροχο παράδειγμα της πολιτικής του ό,τι να’ναι η ρύθμιση για τις μετεγγραφές στα πανεπιστήμια. Μια ακόμη επιτυχία του πραγματιστή υπουργού Ανδρέα Λοβέρδου. Με την ιδέα που είχε ο υπουργός Παιδείας στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας εγγράφονται 421 φοιτητές αντί για 168 που μπορεί να δεχτεί το εκπαιδευτικό ίδρυμα.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος με την ανερμάτιστη απόφαση που επιτρέπει μετακινήσεις φοιτητών για κοινωνικούς λόγους, πετυχαίνει δυο τινά: αδειάζει και αποδυναμώνει τα πανεπιστήμια της περιφέρειας και ταυτόχρονα φορτώνει δυσλειτουργικά τα αθηναϊκά πανεπιστήμια. Το παράδειγμα της Ιατρικής Σχολής είναι το πιο εύγλωττο.

Οι πρωτοετείς φοιτητές δεν χωρούν στα εργαστήρια ούτε αν στριμωχτούν ο ένας πάνω στον άλλο. Πέρα από τα τετραγωνικά μέτρα τίθεται ζήτημα εξοπλισμού. Οπερ σημαίνει ότι οι διδάσκοντες θα πρέπει να κάνουν δυο φορές το ίδιο μάθημα.

Στο διοικητικό κομμάτι: το πλεονάζον προσωπικό έχει απομακρυνθεί βάσει σουλουπώματος του δημοσίου τομέα. Εκκρεμεί όμως ο διορισμός άλλων υπαλλήλων που ήδη έχουν πετύχει μέσω διαγωνισμού ΑΣΕΠ. Ούτε και σε αυτό υπάρχει πρόβλεψη. Ας μην σταθούμε όμως μόνο στις βιαστικές κινήσεις ενός υπουργού. Ας σταθούμε σε μια γενικότερη νοοτροπία διακυβέρνησης, όπου επικρατεί το βιαστικό, το αποσπασματικού, το απρογραμμάτιστο, το απρόβλεπτο.

Η πολιτική επιπέδου «στα κουτουρού» εφαρμόστηκε πρωτίστως από το υπουργείο Οικονομικών. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τις αποδείξεις που έπρεπε να μαζεύουμε τον ένα μήνα, για να τις πετάξουμε τον επόμενο και να τις χρειαστούμε τον μεθεπόμενο;

Από τη φορολόγηση των ακινήτων που άλλαξε πεντακόσιες φορές σε πέντε χρόνια; Ακριβώς τα ίδια και στον τομέα της Υγείας όπου συγχωνεύονται ταμεία, θεσπίζεται οικογενειακός γιατρός, άλλαξε το σύστημα των επισκέψεων, το σύστημα στις συνταγές φαρμάκων όμως ουδείς είναι σε θέση να μιλήσει για το τελικό αποτέλεσμα: πως θα είναι το σύστημα υγείας σε δυο, σε πέντε χρόνια από τώρα;

Να πούμε και κάτι άλλο. Το σχέδιο, το σωστό πρόγραμμα είναι τσάμπα. Η οικονομική κρίση δεν μειώνει κανονικά τη διανοητική κρίση. Η οργάνωση όλων αυτών θέλει πρωτίστως μυαλό. Δεν θα μιλήσουμε λοιπόν για το περιεχόμενο των «μεταρρυθμίσεων», για το κοινωνικό κράτος ή τις φιλελεύθερες επιλογές.

Σχολιάζουμε τον τρόπο με τον οποίο κυβερνάται ο τόπος και όχι το είδος των αποφάσεων. Τούτων δοθέντων η κυβέρνηση Σαμαρά πρέπει να πάρει βραβείο για το πλήθος των ανερμάτιστων αποφάσεων. Δεν υπολογίζει το αποτέλεσμα_ ούτε καν το βραχυπρόθεσμο.  

ΤΟ ΒΗΜΑ