Ο δικός μας Μινώταυρος
Τώρα που όλοι κόπτονται για τη διαγραφή ή έστω τη ‘διευθέτηση’ μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους της Ελλάδας, οφείλουμε να επισημάνουμε μια μεγάλη αλήθεια: το όποιο χρέος αντιμετωπίζεται από τους εκάστοτε δανειστές πάντα ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Ένα μεγαλύτερο ΑΕΠ κάνει το χρέος πολύ πιο ‘εξυπηρετήσιμο’.
Άρα, το αίτημα της Ελλάδας προς τα ευρωπαϊκά όργανα πρέπει να είναι: «Δώστε μας χρόνο να αυξήσουμε τον παρονομαστή!», όπου παρονομαστής είναι το ΑΕΠ της χώρας.
Πώς αυξάνεται πιο γρήγορα ο παρονομαστής; Πώς δημιουργούνται δουλειές και η περίφημη ‘ανάπτυξη’;
Όπως έλεγε παλιότερα ο Σημίτης(από οικονομικά, αν μη τι άλλο, ήξερε) «η ανάπτυξη δεν διατάσσεται», δηλαδή έρχεται σχεδόν μόνη της -αν απλώς άρουμε όλα όσα την εμποδίζουν. Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ότι δεν χρειάζονται μεγαλεπίβολα πενταετή πλάνα ανάπτυξης βάσει των ‘συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων’.
Μπορεί η ανάπτυξη να έρθει από τομέα της οικονομίας που τώρα δεν υπάρχει ή τον οποίο τώρα δεν φανταζόμαστε.
Ήξερε η Αμερική το 1970 ότι η ανάπτυξη θα έρθει από τη Silicon Valley;
Η απάντηση είναι, όχι! Άρα δεν χρειάζεται τόση προσπάθεια στο να εντοπίσουμε και να ‘προωθήσουμε’ τους ειδικούς τομείς της οικονομίας που θέλουμε να αναπτύξουμε. Ας άρουμε, απλώς, τα εμπόδια της ανάπτυξης και ας προσελκύσουμε, έτσι, καινοτομία σε οποιοδήποτε τομέα της οικονομίας.
Ποια είναι αυτά τα εμπόδια;
Η γραφειοκρατία-πολυνομία και οι δυσβάστακτες ασφαλιστικές εισφορές. Η γραφειοκρατία δημιουργεί τα λεγόμενα ‘διοικητικά βάρη’ και συνολικά η πολυνομία αποθαρρύνει την όποια επένδυση.
Τα διοικητικά βάρη κοστίζουν στην οικονομία μας τουλάχιστον το 6.5% του ΑΕΠ, σύμφωνα με τη μελέτη του ΟΟΣΑ που πρόσφατα παραδόθηκε στο υπουργείο Ανάπτυξης.
Μ’ άλλα λόγια, κάθε ώρα που ο ιδιώτης εργοδότης ή εργαζόμενος ξοδεύει στα γκισέ των υπηρεσιών του Δημοσίου είναι μία ώρα λιγότερη, μία ώρα χαμένη για την πραγματική, παραγωγική, δημιουργική του εργασία.
Κάθε επιπλέον ώρα επαφής με τη ΔΔ ‘κοστίζει’ μονάδες ΑΕΠ.
Πώς θα έρθει η ανάπτυξη και θα μειωθεί έτσι η ανεργία, όταν ο κάθε υποψήφιος επενδυτής έρχεται αντιμέτωπος με το λαβύρινθο νόμων και φορέων, στα βάθη του οποίου, αν καταφέρει να εισχωρήσει, παραμονεύουν, ως άλλος Μινώταυρος, υψηλοί και διαρκώς μεταβαλλόμενοι φόροι, καθώς και εξουθενωτικές ασφαλιστικές εισφορές, της τάξεως του 40% περίπου για το ΙΚΑ;!
Πώς θα μειωθεί η ανεργία;
Α, εδώ, παρεμπιπτόντως, έχουμε και τη λύση της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως (από το στόμα του προέδρου Τσίπρα στη ΔΕΘ): «Ειδικό πρόγραμμα απασχόλησης ύψους 5 δισ ευρώ για τη δημιουργία 300.000 θέσεων εργασίας.
Τα χρήματα που θα δοθούν για το πρόγραμμα αυτό θα προέλθουν από το ΕΣΠΑ, 3 δισ σε ένα χρόνο (και 2 δισ τον επόμενο, να υποθέσουμε;)» Παρακαλώ;
Μα περίπου 3 δισ είναι το ύψος της συνολικής δαπάνης που προβλέπει το νέο ΕΣΠΑ (ΣΕΣ) για κάθε χρόνο. Δηλαδή σχεδόν όλο το νέο ΕΣΠΑ για δύο χρόνια θα δοθεί ως επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών; Εκτός του ότι αυτό δεν εγκρίνεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ριχτούν τόσα χρήματα στον πίθο των Δαναΐδων, που όλο τον γεμίζουμε κι αδειάζει;
Όταν τελειώσει η επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών, τι θα κάνουν εργοδότες και εργαζόμενοι;
Ξανά στον εγχώριο Μινώταυρο του 40% στο ΙΚΑ: εξίσου αν όχι πιο επιβλαβής για την ανάπτυξη είναι αυτός ο Μινώταυρος απ’ ό,τι ο Βαρουφάκειος παγκόσμιος χρηματοπιστωτικός Μινώταυρος! Με τερατώδεις ασφαλιστικές εισφορές και λαβυρινθώδη διοίκηση, ανάπτυξη δε στεριώνει.
Περιγράψαμε αρκούντως το μεγάλο, δυσβάσταχτο διοικητικό βάρος που δεν αφήνει τη χώρα να αναπτυχθεί.
Η απάντηση;
Εφαρμογή τώρα, επειγόντως, δραστικής κωδικοποίησης/απλοποίησης της νομοθεσίας, όπως έκανε ο Τριβωνιανός για τον Ιουστινιανό.
Μέθοδοι ήδη γνωστές και εφαρμοσθείσες σε άλλες χώρες υπάρχουν (ρυθμιστική γκιλοτίνα, sunset clauses και άλλα, για τα οποία απαιτείται ξεχωριστό άρθρο). Ή, έστω, ας εφαρμόσουμε τον Ν. 4048/2012, με τον νέο ΓΓ Κυβέρνησης τώρα που μας τελείωσε ο κ. Μπαλτάκος, που ήταν πολύ απασχολημένος τόσο καιρό στις επαφές του με τον εγχώριο Εθνικοσοσιαλισμό!
Η απλοποίηση της νομοθεσίας πρέπει να είναι τόσο δραστική ώστε να τείνουμε προς την αρχή: «ένας (1) νόμος, ένα ‘τελικό κείμενο’, εν ισχύι για κάθε υπουργείο (δηλαδή για κάθε τομέα πολιτικής)».
Άρα, χρειάζεται και συνταγματική κατοχύρωση ότι όποτε ψηφίζεται νέος νόμος θα ενσωματώνει όλη την προηγούμενη νομοθεσία ή θα την καταργεί: ό,τι δεν ενσωματώνεται, αυτοδικαίως καταργείται.
Έτσι, θα διστάζει κάθε υπουργός να φέρνει τρία και τέσσερα νομοσχέδια στη διάρκεια της θητείας του. Οι νόμοι είναι ο ύψιστος θεσμός, δεν είναι για να παίζουνε –εν ου παικτοίς– οι μαθητευόμενοι της πολιτικής κοπτορραπτικής.
Ο Ιουστινιανός έμεινε στην ιστορία γιατί ανέθεσε την κωδικοποίηση και την επαναδιατύπωση της δαιδαλώδους Ρωμαϊκής νομοθεσίας στον Τριβωνιανό, κι ας θαυμάζουν στις μέρες μας οι Έλληνες την Αγιά-Σοφιά κι όχι τους νέους νόμους που αποτέλεσαν τη βάση για όλα τα Ιουστινιάνεια επιτεύγματα!
Προσπαθήστε να διαβάσετε τον νόμο για τον ΕΟΠΥΥ, ή τους μεταρρυθμιστικούς νόμους Μητσοτάκη. Παραπέμπουν σε εκατό άλλους νόμους και διατάξεις και, σε απλά Ελληνικά, δεν διαβάζονται. Οι νόμοι είναι η θεσμική μνήμη και θεσμική συνέχεια του κράτους και τη σταθερότητα τη δίνει ένα κράτος με θεσμική μνήμη και θεσμική συνέχεια, όχι ο εκάστοτε πολιτικός αρχηγός που έχει το θράσος να λέει «η σταθερότητα είμαι εγώ».
Ομοίως, ας εφαρμόσουμε τους νόμους περί καταργήσεων φορέων. Ας υπάρξει, επιτέλους, πλήρης κατάλογος αυτών, επικαιροποιούμενος ώστε να φαίνεται πάντοτε η πρόοδος που συντελείται, και ας προτιμήσουμε τις καταργήσεις έναντι των συγχωνεύσεων, που λίγα πραγματικά προσφέρουν.
Γενικότερα, για να επιτύχουμε κοινωνική ανταποδοτικότητα, δηλαδή βελτίωση των κοινωνικών υπηρεσιών με σταθερούς ή μειούμενους φόρους, πρέπει να αυξάνουμε τις κοινωνικές δαπάνες και να μειώνουμε τις διοικητικές. Πιο απλά, κάθε ένας επιπλέον διοικητικός δημόσιος υπάλληλος σημαίνει έναν λιγότερο γιατρό ή δάσκαλο ή πυροσβέστη ή αστυνόμο: όσο είναι πολλοί οι διοικητικοί θα είναι λιγότεροι, εξ ανάγκης, οι ‘ΔΥ αιχμής’, οι υπάλληλοι που προσφέρουν άμεση κοινωνική υπηρεσία.
Ενώ αίρουμε τα εμπόδια πρέπει να δώσουμε και μια ώθηση, ένα ‘ερέθισμα’ στην ανάπτυξη. Δηλαδή, λιγότερα μείον και περισσότερα συν: λιγότερα εμπόδια και περισσότερες βοήθειες. Ποιες είναι αυτές οι βοήθειες;
Τα τραπεζικά δάνεια ακόμα λείπουν και είναι ακριβά. Έχουμε, όμως, δωρεάν κεφάλαια, πολύ μεγάλα κεφάλαια της τάξης των 25 δισ, από το νέο ΕΣΠΑ (ΣΕΣ). Εδώ η λέξη -κλειδί είναι μόχλευση. Δεν είναι δυνατόν να σκορπάει αδιαφανώς ο κ. Μηταράκης κομμάτι-κομμάτι το ΕΣΠΑ σε μικροεπενδύσεις αμφίβολης προστιθέμενης αξίας (βλέπε τη λίστα των εγκρινόμενων επενδύσεων που με καμάρι δημοσίευσε το ΥΠΑΝ την 31/12/13, κυριολεκτικά στην … τούρλα του Σαββάτου).
Πρέπει να πάψει το υπουργείο να κάνει την τράπεζα. Πρέπει τα κεφάλαια του ΕΣΠΑ να μοχλευθούν, δηλαδή να μπουν σε κουμπαρά, σε ένα Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο μαζί με διεθνή ιδιωτικά κεφάλαια. Τα ιδιωτικά αυτά κεφάλαια θα αναλάβουν να επιλέξουν ποιες εταιρείες και επενδύσεις θα χρηματοδοτήσουν.
Δηλαδή βάζει η Ελλάδα από το ΕΣΠΑ 1 δισ, βάζει 1δισ και η Oaktree (μεγάλη εταιρεία διαχείρισης κεφαλαίων). Έτσι, πιάνουν τόπο τα διεθνή κεφάλαια, όχι απλώς με το να αγοράζουν πακέτα ελληνικών τραπεζικών μετοχών και μετά να ‘σπεκουλάρουν’.
Το ξένο fund που θα βάλει τα δικά του λεφτά θα έχει κάθε συμφέρον να επιλέξει και να χρηματοδοτήσει αποδοτικές επενδύσεις στην Ελλάδα. Τα κέρδη θα τα κρατάει ο ξένος επενδυτής αφού αποδώσει στην ελληνική πλευρά ένα προσυμφωνημένο μέρος των κερδών, π.χ. 20%.
Αυτό ονομάζεται κίνητρο! Δηλαδή, τα κεφάλαια του ΕΣΠΑ μας επιστρέφουν και κέρδος, το οποίο ως κράτος ‘ξαναρίχνουμε’ με τον ίδιο τρόπο στην παραγωγική οικονομία. Έτσι μοχλεύονται και ‘αβγατίζουν’ τα λεφτά του ΕΣΠΑ, αντί να κάνει τον Άι-Βασίλη δεξιά κι αριστερά ο κάθε υπουργός Ανάπτυξης με τους συμβούλους του.
Στη θέση του κ. Μηταράκη προτιμώ έναν ξένο διαχειριστή κεφαλαίων που θα πριμοδοτεί επενδύσεις, επειδή σκέφτεται και τα δικά του κέρδη από αυτές, αντί να σκέφτεται την … επανεκλογή του στο βουλευτικό αξίωμα.
Πραγματικά, το αίτημα της Ελλάδας προς τα ευρωπαϊκά όργανα πρέπει να είναι: «Δώστε μας χρόνο να αυξήσουμε τον παρονομαστή». Αλλά ας κάνουμε, επιτέλους, κάτι ώστε να τον αυξήσουμε.
http://www.aixmi.gr/
Σχόλια