Ο διωγμός των ακινήτων γονατίζει τη χώρα
Τελευταία διαδίδονται από ευρωπαϊκά ΜΜΕ διάφορα μυθεύματα ότι τάχα οι Ελληνες είναι οι πιο πλούσιοι πολίτες στην Ευρώπη επειδή κατέχουν περισσότερη ακίνητη περιουσία! Το επιχείρημα είναι οφθαλμοφανώς επιπόλαιο, μονόπλευρο, ανακριβές και ανιστόρητο και συμβάλλει στη συντήρηση περιφρόνησης και φθόνου κατά της ελληνικής κοινωνίας. Δυστυχώς κανένας Έλλην επίσημος δεν μπήκε στον κόπο να το αντικρούσει. Αλήθεια, γιατί τους εκλέγουμε και τους χρυσοπληρώνουμε αφού με την ίδια απάθεια αντιμετωπίζουν τα πάντα, ακόμα και τα εθνικά μας θέματα; Σε τι τελικά μας είναι χρήσιμοι;
Ποιοι όμως είναι οι λόγοι που οδήγησαν σ' αυτή την «πρωτιά»;
Η τοποθέτηση οικονομιών σε ακίνητα αυξήθηκε πολύ από τη δεκαετία του '50 με σκοπό τη στέγαση τόσο στην κατεστραμμένη ύπαιθρο όσο και στις παρυφές των πληγωμένων πόλεων όπου συνέρρεαν άστεγοι επαρχιώτες (αυτό έχει πλέον χάσει την αρχική του βαρύτητα). Στη συνέχεια προστέθηκε και η ζήτηση στέγης για την προικοδότηση τέκνων. Για όσους είχαν περίσσευμα εισοδήματος η επένδυση σε ακίνητα πήρε μορφή επιχείρησης και αποτέλεσε μια πηγή συμπληρωματικού εισοδήματος. Η χώρα δεν διέθετε (ούτε και σήμερα διαθέτει) μια ανεπτυγμένη οικονομία και χρηματιστηριακή αγορά και η μόνη ίσως αξιόπιστη εναλλακτική τοποθέτηση ήταν σε μετοχές τραπεζών και ομόλογα Δημοσίου. Και αυτά όμως αποδείχθηκαν πρόσφατα επισφαλή. Έτσι, η πατροπαράδοτη λαϊκή σοφία θριάμβευσε και πάλι με τα διάφορα κουρέματα, οπότε αποδείχτηκε εκ νέου ότι το ακίνητο αποτελεί τελικά την ασφαλέστερη τοποθέτηση κι ας έχει συνήθως χαμηλές αποδόσεις.
Κάποιοι λοιπόν αποφάσισαν ότι αυτή η διαπίστωση έπρεπε να σπάσει και οι μεγαλύτερες ιδιοκτησίες να περιέλθουν στην κατοχή εταιρειών. Και άρχισαν να φορολογούν ανελέητα τα ακίνητα με διάφορα σαθρά επιχειρήματα όπως π.χ. ότι πολλά από αυτά χτίστηκαν με μαύρο χρήμα ως εάν αυτό δεν θα μπορούσε να διερευνηθεί με το «πόθεν έσχες»! Αλλά η ενοικίαση ακινήτων είναι μια αμιγώς επιχειρηματική δραστηριότητα με όλους τους μπελάδες και τα ρίσκα της. Θα ‘πρεπε λοιπόν να τηρούνται βιβλία και να εκπίπτουν όλες οι σχετικές δαπάνες όπως ίσχυε ανέκαθεν και καταργήθηκε από τους κυβερνώντες για να μη πάρουν άλλα μέτρα που δεν τους συμφέρει. Εφ' ετέρου η Τρόικα τα αποδέχεται υποθέτουσα ίσως ότι φτωχοποιώντας αυτόν τον «απείθαρχο» λαό δημιουργείται και εδώ μια κοινωνία ενδεών και άρα πιο πειθήνιων υπηκόων.
Οι φόροι στα ακίνητα αποτελούν πηγή κρατικών εσόδων, αντικίνητρο τοποθέτησης οικονομιών σε ακίνητα και ενίοτε αποσκοπούν στην πτώση των τιμών τους ή στην ενεργοποίηση εγκαταλειμμένων κτηρίων από επενδυτές - αγοραστές. Στην προκειμένη περίπτωση ο διωγμός αφορά κυρίως τις μεγαλύτερες περιουσίες (20-πλάσιος συντελεστής φορολόγησης σε σχέση με τις μικρότερες) ώστε να πέσουν δυσανάλογα πολύ οι τιμές τους και να αγοραστούν φθηνά από εταιρείες real estate που θα τα μεταπωλήσουν εν καιρώ ή θα κατεδαφίζουν ολόκληρα τετράγωνα και θα κτίζουν μοντέρνα κτήρια και Malls.
Στις προηγμένες και στις βιομηχανικές χώρες (π.χ. Γερμανία) το εργατικό δυναμικό πρέπει να είναι ευκόλως μετακινήσιμο και άρα είναι προτιμότερο να μην έχει ακίνητη περιουσία. Αντ' αυτής, το κράτος ή οι επιχειρήσεις προσφέρουν διαμερίσματα με λογικό ενοίκιο, των οποίων διατηρούν τη συνεχή επιμέλεια ώστε οι ένοικοι να μπορούν να συγκεντρώνονται απερίσπαστοι στην εργασία τους. Αντίθετα, σε χώρες με πρόσφατο αγροτικό και φτωχό παρελθόν οι άνθρωποι είναι ψυχολογικά δεμένοι με τη γη αλλά και με συγκεκριμένα ακίνητα, τα οποία πάσχισαν για να αποκτήσουν. Ειδικότερα δε στην Ελλάδα με το υπέρογκο κράτος και με τη συγκέντρωση των υπηρεσιών σε λίγες πόλεις, οι περισσότερες θέσεις εργασίας είναι γεωγραφικά σταθερές και αυτό ενθαρρύνει την απόκτηση ακινήτων. Η δε έλλειψη ικανοποιητικής δημόσιας εκπαίδευσης και σωστού κοινωνικού κράτους (τελευταίοι στην ΕΕ των 28) επιβάλλουν την εξεύρεση συμπληρωματικού εισοδήματος.
Η κατοχή περισσοτέρων ακινήτων αποτελεί παράγοντα εξασφάλισης ή σταθερότητας σε δύσκολες στιγμές: η πώληση ενός διαμερίσματος ή το ενοίκιο που αποφέρει εξασφαλίζουν στον ιδιοκτήτη ότι θα επιβιώσει αν κάποτε βρεθεί χωρίς εργασία. Αυτό η οικονομική και πολιτική ελίτ δεν το θέλει διότι όποιος νιώθει σχετικά εξασφαλισμένος σκέπτεται και δρα με περισσότερη ανεξαρτησία, είναι δηλαδή λιγότερο υπάκουος. Κάτι τέτοιο δεν αρέσει ούτε στην ελίτ κάποιων βορείων χωρών, η οποία συστηματικά κατηγορεί και γελοιοποιεί την Ελλάδα εν μέρει δικαίως αλλά ίσως και για να μη δημιουργηθεί και εκεί ευρύτερα ανάλογο βιοποριστικό ενδιαφέρον.
Η επένδυση σε ακίνητα υπήρξε για δεκαετίες η προτιμητέα επενδυτική κίνηση μέσα στην ίδια τη χώρα χωρίς το χρήμα να βγαίνει στο εξωτερικό. Τώρα που τα τσακίζουν φορολογικά η οικοδομική δραστηριότητα και το συναφές εμπόριο έχουν καταρρεύσει και πολύς κόσμος αποζητά να βγάλει τα χρήματά του έξω για να τα σώσει αφού βάλλεται αφ' ενός από τους δανειστές που ξεζουμίζουν τη χώρα καταστρέφοντας την οικονομία της και αφ΄ ετέρου από ασυνείδητους οσφυοκάμπτες πολιτικούς και τους σχετικούς διαπλεκόμενους που έχουν ήδη βγάλει τα χρήματά τους έξω και δημεύουν ή απειλούν τις οικονομίες του κοσμάκη. Έτσι, μη έχοντας πού αλλού να επενδύσει κανείς με ασφάλεια στο εσωτερικό, επενδύει σε αξίες του εξωτερικού ή απλά ανοίγει λογαριασμούς έξω αδειάζοντας έτσι την ελληνική αγορά από το χρήμα.
Ο διωγμός των ακινήτων είναι λοιπόν ένας επιζήμιος και αδιέξοδος ερασιτεχνισμός. Δυστυχώς η Αριστερά, για λόγους δήθεν ιδεολογικούς, έχει πέσει στην παγίδα της καταδίωξης των καταθέσεων και της ιδιοκτησίας, ιδίως της μεγάλης, συμπλέουσα έτσι πλήρως με τις επιδιώξεις κάποιων διεθνών και ντόπιων οικονομικών κύκλων. Θα πρέπει να αναθεωρήσει την άποψή της και να σταματήσει πάραυτα ο διωγμός των ακινήτων με κοινή συναίνεση όλων των κομμάτων, αναγνωρίζοντας ότι το ακίνητο κρατάει το χρήμα στο εσωτερικό και ότι υπήρξε και θα συνεχίσει να είναι ένας από τους κύριους μοχλούς ανάπτυξης της χώρας. Όχι βέβαια με την υπερβολική και ανεξέλεγκτη δόμηση όπως κατά το παρελθόν αλλά κυρίως με τον εξορθολογισμό της οικοδόμησης και τη βελτίωση ή αντικατάσταση των υπαρχόντων κτηρίων και υποδομών.
ΤΟ ΒΗΜΑ
Σχόλια