Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει διορισμούς με κομματικά κριτήρια

του Κώστα Καίσαρη

ΓΥΡΩ στα δώδεκα δεκατρία χρόνια πίσω. Εχω τελειώσει από την Μπόμπενα στην Καισαριανή κι ένας φίλος με ψήνει να τον ακολουθήσω. Στο «Δωδεκάθεο» στην πλατεία. Ο δρόμος, ο κεντρικός δρόμος κάτω από το μαγαζί, σχεδόν είχε κλείσει. Από τα αυτοκίνητα της ασφάλειας και της «ασφάλειας» των παρευρισκομένων. Το μαγαζί ήταν πριβέ, αλλά λόγω εντοπιότητας «του φίλου» και εμπιστοσύνης μας επετράπη η είσοδος. Το θέαμα ήταν πράγματι εντυπωσιακό: Σωκράτης Κόκκαλης.

Υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, Λαλιώτης, Σκανδαλίδης, Σηφουνάκης, παίζοντας μάλιστα μπαγλαμά κλπ. Εκλεκτοί δημοσιογράφοι: Κακαουνάκης, Ταγματάρχης κλπ. Για Λάλα και Παπαχρήστο δεν είμαι σίγουρος. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος (φωτό). Οι πνευματικοί άνθρωποι άλλωστε στην Ελλάδα έχουν αυστηρά κριτήρια στις επιλογές τους. Δεν κάνουν με όποιους κι όποιους παρέα. Οι επιχειρηματίες και οι πολιτικοί που επιλέγουν είναι εκλεκτοί. Από το πάνω ράφι. Σίγουρα έχω ξεχάσει αρκετούς, αλλά έχουν περάσει κάποια χρόνια. Τότε δεν είχα γράψει τίποτα, σεβόμενος το οφ δι ρέκορντ. Σήμερα, ύστερα από τόσα χρόνια, έχει παραγραφεί. Απ' ό,τι λέγανε, η παρέα αυτή με προσθέσεις και αφαιρέσεις κάθε φορά μαζευόταν κάθε εβδομάδα. Μεσοβδόμαδα. Τετάρτη ή Πέμπτη.

Εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα, μάλιστα, κέρναγε για τη γιορτή του ο Ταγματάρχης. Μιλάμε, βέβαια, για την εποχή που και η Ελλάδα ευημερούσε και οι Ελληνες. Με ΠΑΣΟΚ και με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη, λεφτά υπήρχαν. Με τη σέσουλα. Για όλον τον κόσμο. Και γι' αυτό όσα περισσεύανε τους τα αρπάξανε μέσω του Χρηματιστηρίου. Σήμερα η Ελλάδα έχει πτωχεύσει. Τα 2/3 των Ελλήνων ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Το ΠΑΣΟΚ έχει ξεφτιλιστεί κι έχει διαλυθεί. Οι ΠΑΣΟΚτζήδες όμως ζουν και βασιλεύουν. Οσοι δηλαδή τρέξανε να βρούνε άκρη και να χωθούνε στον ΣΥΡΙΖΑ. Μία από αυτές τις αξίες που παραμένουν ανεκτίμητες στο βάθος του χρόνου και σε όλη αυτήν την καταστροφή, ο Λάμπης Ταγματάρχης. Και καθηγητής στο Πάντειο μάλιστα.

Οπως η Αννα Παναγιωταρέα. Και επί του φαύλου ΠΑΣΟΚ, διευθύνων σύμβουλος στην αμαρτωλή ΕΡΤ και τώρα επί αριστερής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ διευθύνων σύμβουλος στην τίμια και αριστερή ΕΡΤ. Και με τον εισαγγελέα Πεπόνη, μάλιστα, να έχει ασκήσει κάτι διώξεις σε βαθμό κακουργήματος για τα λεφτά που είχαν δοθεί από την ΕΡΤ για το Τσάμπιονς Λιγκ. Με τον Λάμπη Ταγματάρχη και τους λοιπούς εμπλεκομένους να καθαρίζουν και να βγαίνουν λάδι. Πράγματι. H Αριστερά ήρθε στην εξουσία για να δικαιωθούν δύο άνθρωποι: Ο Μανώλης Γλέζος, που είχε κατεβάσει τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη και ο Λάμπης Ταγματάρχης. Κι από την ΕΡΤ, πάμε στα Ελληνικά Πετρέλαια. Ποιον διόρισε πρόεδρο η αριστερή κυβέρνηση; Τον Ευστάθιο Τσοτσορό. Για τον ίδιο Τσοτσορό πρόκειται που μαζί με τον Κοντομηνά και το Ιδρυμα Ωνάση είχαν φτιάξει τον Alpha Digital.

Και στο Ιδρυμα Ωνάση, βέβαια, λεφτά για πέταμα υπήρχαν. Το κανόνι που είχε σκάσει στην αγορά έκανε μεγάλο μπαμ. Σχετικά με το ποιος έφαγε ποιον, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. Ο Τσοτσορός πάντως είχε κάνει αγωγή κατά Κοντομηνά-Ψαρρά και λοιπών και ζήταγε 8 εκατομμύρια. Οχι δραχμές. Γιούρο. Διαβάζοντας, λοιπόν, το βιογραφικό του Στ. Τσοτσορού, μετράς έντεκα παρουσίες σε δημόσιες επιχειρήσεις και Οργανισμούς! Που ανατρέχουν από το 1973 στη ΔΕΗ! Θα πει κάποιος, το 1973 ήταν Χούντα. Μπορούσε ο πάσα ένας να μπει στη ΔΕΗ; Και τι να κάνει όμως ο Τσοτσορός; Σύμφωνα πάντα με το βιογραφικό του, μέχρι το 1982 σπούδαζε.

Οπως ο Χριστόδουλος που επί Χούντας διάβαζε. Να επιβάρυνε την οικογένειά του; Προς τιμή του είναι ότι σε ηλικία 24 ετών μπήκε στη βιοπάλη. Και προς τιμή του ΣΥΡΙΖΑ που δεν κάνει διορισμούς με κομματικά κριτήρια. Ολοι οι καλοί χωράνε στην αριστερή κυβέρνηση και στο αριστερό Δημόσιο. Από τον Παπαγγελόπουλο, πρώην της ΕΥΠ επί ΝΔ, μέχρι τον Τσοτσορό πρώην της ΔΕΗ το 1973. Οσο για τους δικούς μας, υπάρχει το λαμπρό παράδειγμα του Γιάννη Μπενίση. Σύντροφος της Ρένας Δούρου ο εν λόγω Μπενίσης, διορίστηκε πρόεδρος στην ΕΥΔΑΠ. Μαθηματικός, με δραστηριότητα στα φωτοβολταϊκά και καφετέρια στην Αγία Παρασκευή. Γνώστης του αντικειμένου. Ξέρει από νερά. Οταν δεν προλάβαιναν τα γκαρσόνια στην καφετέρια, σερβίριζε ο ίδιος τους πελάτες. Η δουλειά για έναν αριστερό δεν είναι ντροπή. Αυτά.

Για τον Σηµίτη δεν έχει συµβεί τίποτα σ' αυτήν τη χώρα

ΜΠΕΣΑ σας µιλάω, συγκινήθηκα. Λίγο έλειψε, µάλιστα, να µε πάρουν και τα πετιµέζια. Οταν διάβαζα το ρεπορτάζ σχετικά µε την παρουσία του Κώστα Σηµίτη στη δίκη του Ακη Τσοχατζόπουλου. Ο µέγας αυτός πολιτικός άνδρας µίλησε µε τη γλώσσα της αλήθειας: «Λυπάµαι που οι αθλιότητες αυτές έγιναν επί των ηµερών µου». Μάλιστα. Λυπάται που ο Ακης έκανε µακροβούτια στο βάζο µε το µέλι. Τι πάει να πει όµως «λυπάµαι»; Θα µπορούσε δηλαδή να χαίρεται; Μόνο αυτοί οι λακαµάδες που τον ψηφίζανε, δικαιούνται να λυπούνται. Για το µυαλό που κουβαλάγανε.

Αυτός όχι. Κλέβει δηλαδή το δεξί σου χέρι κι αυτό που έχεις να πεις είναι «λυπάµαι». Συγγνώµη δεν υπάρχει, έστω για τα µάτια του κόσµου. Δεν έκλεψε εσένα για να λυπηθείς. Τον ελληνικό λαό έκλεψε. Κι εσύ λες λυπάµαι. Οπως είχε πει για το Χρηµατιστήριο «ας πρόσεχαν». Μ' ένα λυπάµαι καθάρισε. Ουδεµία απαίτηση από πολιτικό να ζητήσει συγγνώµη. Να κρυφτεί. Να µη βγαίνει από το σπίτι του. Αυτά είναι για τους κανονικούς ανθρώπους. Ο Κώστας Σηµίτης δεν κρύβεται. Δίνει συµβουλές. Γράφει άρθρα. Μιλάει σε εκδηλώσεις. Εµφανίζεται δηµόσια. Η χώρα έχει πτωχεύσει, αλλά γι' αυτόν είναι σαν να µην έχει γίνει τίποτα.

Νιώθεις µεγάλη υπερηφάνεια όταν έχεις αληθινούς φίλους

ΣΑΡΑΝΤΑ χρόνια γράφουµε. Σαράντα χρόνια. Ο Γιώργος Λιάνης λέει, είναι σηµαντικό να ζεις από το γραπτό σου. Ακόµα πιο σηµαντικό να γράφεις για τους φίλους σου. Για πέντε, έξι ανθρώπους και πολλοί είναι που σ' αυτή τη διαδροµή της ζωής σου έχεις ξεσκαρτάρει. Λες, δηλαδή, είναι δικοί µου. Μου κάνουνε. Βγαίνεις έξω κι όταν έρχεται η ώρα του λογαριασµού ο Ηλίας λέει «δικά µου. Γιορτάζω 40 χρόνια γάµου µε τη Σοφία». Το πλέον αγαπηµένο ζευγάρι που έχουν δει τα µάτια µου. Σαράντα χρόνια. Από το 1975. Οταν ακόµα Κοτζιάς, Λαφαζάνης και λοιποί, υποδύονταν τους κοµµουνιστές. Ο Ηλίας εκεί. Πριν το 1975. Ολα αυτά τα χρόνια κοµµουνιστής. Ορθιος. Συνεπής. Αλύγιστος. Στις ιδέες του. Στις αρχές του. Σ' αυτά που πιστεύει. Σωστά, λάθος; Αυτά είναι. Δεν υπάρχουν άλλα. Μαρξ και Λένιν.

Αποτέλεσµα: Είσαι υπερήφανος που έχεις αυτούς τους πέντε έξι φίλους. (Χωρίς να σηµαίνει ότι όλοι οι φίλοι σου είναι κοµµουνιστές). Εδώ και πενήντα χρόνια. Πριν ακόµα έλθει ο Ηλίας σε γάµου κοινωνία µε τη Σοφία. Οταν ακόµα πηγαίναµε στα σφαιριστήρια και παίζαµε µπιλιάρδο και ποδοσφαιράκι. Και στη συνέχεια στα καφενεία, κουµ-καν και πόκα. Και ήµασταν και καλοί µάλιστα. Σαράντα χρόνια πριν. Ξηµερώµατα Σαββάτου, 9 Μαΐου 2015, στις 4.49 π.µ. Ο Θύµιος Στουραΐτης στο µπουζούκι, η Μαρία Καπετανίδου τραγουδάει κι ο Κώστας Γεράκης, ο γιος του Ηλία και της Σοφίας, να παίζει κιθάρα: «Μην τυραννιέσαι άδικα και µην πονάς, δεν λυπάται». Στον «Αγγελο» στα Εξάρχεια. Και τι έγινε που δεν έγινε η επανάσταση; Το καθήκον µας το έχουµε κάνει. Η συνείδησή µας είναι ήσυχη. Και πολύ περισσότερο, όταν ύστερα ακριβώς από 40 χρόνια γάµου, βλέπεις απέναντι τον γιο σου να τραγουδάει Μάρκο: «Τι µ' ωφελούν οι άνοιξες». Αυτό είναι ευτυχία.

ΕΡΩΤΗΣΗ
Και γιατί πάνε το σκήνωµα της Αγίας Βαρβάρας στον «Αγιο Σάββα» και δεν το πάνε και στην Τράπεζα
της Ελλάδος να αβγατίσουνε τα λεφτά και να ξεχρεώσουµε;

Οι καρκινοπαθείς στον «Αγιο Σάββα» θα θεραπευτούν. Οι άλλοι καρκινοπαθείς, στα άλλα νοσοκοµεία, θα πεθάνουν.
- Observer

http://www.sentragoal.gr/