Γιατί δεν μπορώ να θυμώσω με τον Αλέξη

Του Niko Ago

Ξοδεύτηκαν και θα ξοδευτούν ακόμα τόνοι μελάνης, για τη συμφωνία που επέβαλαν οι «φίλοι» της χώρας. Δεν νομίζω να υπάρχει έστω ένας άνθρωπος, αριθμός ένα(1), που να θεωρεί ότι αυτή η συμφωνία είναι καλή. Άκουσα με προσοχή τη συνέντευξη του πρωθυπουργού, απόψε στην ΕΡΤ. Α! Με την ευκαιρία να πω πως, οι συνάδελφοι που συνομίλησαν μαζί του, τίμησαν στο ακέραιο τον τίτλο του δημοσιογράφου της Δημόσιας Τηλεόρασης. Σε πλήρη αντιδιαστολή με τις «γλάστρες» της ΝΕΡΙΤ που είχαν πάρει εκείνη την περίφημη «συνέντευξη» από τον Αντώνη Σαμαρά.

Στη συνέντευξη, λοιπόν, ο Αλέξης είπε πολλά. Απάντησε σε όλα όσα τον ρώτησαν. Παραδέχθηκε – και πώς αλλιώς να γίνει- ότι πρόκειται για ήττα. Δική του, της κυβέρνησης, του ΣΥΡΙΖΑ, της χώρας και εν τέλει, της ίδιας της Ευρώπης. Διότι, ας μην κρυβόμαστε, πρέπει κανείς να είναι… αόμματος, για να μην παραδεχθεί πως, η «καρδιά» της Ευρώπης πληγώθηκε. Διότι, ως «καρδιά του πολιτισμού της Ευρώπης» περιέγραψε την Ελλάδα ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ. Ωστόσο, αναγκάστηκε(;) και αυτός, παρά τις αντιδράσεις που προέβαλε, αλλά και την φιλική στάση, να γίνει μέρος ενός εκβιασμού- έτσι το περιέγραψε και ο Αλέξης Τσίπρας αλλά και αρκετοί άλλοι εκτός Ελλάδας- που έφερε την χώρα να μετατρέπεται πλέον, και με τη βούλα, το οικονομικό προτεκτοράτο της ΕΕ. Δύσκολο, αβάσταχτο, σκληρό αλλά αληθές.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, οφείλω να ομολογήσω πως δεν μπορώ να θυμώσω με τον Αλέξη. Ενώ, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, και το θέλω και το περίμενα. Σωστά, ο ρόλος του δημοσιογράφου δεν είναι να θυμώνει ή να χαίρεται όταν κάνει τη δουλειά του. Αλλά αυτές τις στιγμές, όσο και να προσπαθεί κανείς να υποδύεται τον ψύχραιμο και τον ανεπηρέαστο επαγγελματία, δύσκολα τα καταφέρνει. Αλλά δεν μπορώ να του θυμώσω, όχι επειδή έφερε κάποια καλή συμφωνία. Τα είπαμε αυτά. Δεν μπορώ, όμως να του θυμώσω, διότι βλέποντας τα πράγματα (και) από την απόσταση της Σουηδίας και παρακολουθώντας το Σκανδιναβικό και διεθνή Τύπο, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η Ελλάδα, ο ίδιος δηλαδή, βρέθηκε σε μια θέση που, όποια απόφαση και αν έπαιρνε, σήμερα θα ήταν και πάλι στη «σέντρα». Και με πείθει ότι έκανε τα πάντα όσα μπορούσε. Μαζί με τα πολλά λάθη που και ο ίδιος παραδέχθηκε, φυσικά. Από τη στιγμή, όμως, που όπως είπε και ο ίδιος, συναλλαγματικό απόθεμα, για να στηριχθεί άλλο πλάνο, δεν υπάρχει στην Ελλάδα, η υπογραφή αυτής της ταπεινωτικής συμφωνίας, μοιάζει με μονόδρομο. Δυστυχώς. Διότι, ας μην έχουμε  ψευδαισθήσεις: Ακόμα και οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του, σε περίπτωση μιας άτακτης χρεοκοπίας, με ότι τραγικά επακόλουθα συνδυαζόταν, θα τον κατηγορούσαν και θα ζητούσαν τη κεφαλή του επί πίνακι. Αυτή τη κεφαλή που από την ημέρα που εξελέγη πρωθυπουργός, ζητούσαν οι «φίλοι» της Ελλάδας. Και, εν μέρη, κατάφεραν να την έχουν.

http://www.altsantiri.gr/