«Η δουλειά πρέπει να γίνει»…

Συντάκτης: 

Κώστας Μαρούντας

Μετά από αρκετές μέρες αναζήτησης εσωτερικής ηρεμίας σε εξωτερικά περιβάλλοντα γνήσιας ομορφιάς -με διαφορετικά είδη ανθρώπινης παρέας-, γυρνάμε ξανά στο αγαπημένο μετερίζι της έγγραφης (στην ηλεκτρονική της εκδοχή) ψηλάφισης των δρώμενων. Σε απόπειρες κατά τις οποίες οφείλεις να ξεχωρίζεις τις επιθυμίες σου, τις απογοητεύσεις, όλα όσα κινητοποιούν τις γεννήτριες των εσωτερικών σου διεργασιών από την ουδέτερη (κι όχι ουδετερολάγνα) προσέγγιση των εξελίξεων. Ναι, θα προτιμούσες να αράζεις στη μέση του πουθενά, «προστατευμένος» από στρέμματα πορτοκαλεώνων περιμένοντας την «ώρα της κατεβασιάς στη θάλασσα», όμως το τρίτο μνημόνιο «έχει όρεξη», και ας μην προστατεύει ούτε τους (εξαναγκασμένους ή μη...) θιασώτες του από τα τρικυμιώδη απόνερα του…
 
Κάθε επιστροφή στην (προκαθορισμένη) κανονικότητα δεν αποτελεί κάτι το αποκομμένο από ότι έχει αφεθεί πίσω, έστω και αν σηματοδοτεί το ξεκίνημα/ επανέναρξη των μελλούμενων. Σαν ένας πρόλογος σε μια ταινία που κάθε άλλο παρά ανίδεοι είμαστε για το περιεχόμενό της. Δεν είναι καιροί που κλείνεις τα μάτια και δεν σκέφτεσαι τίποτα… Και αν χαρήκαμε το στέγνωμα και το μαύρισμα του σαρκίου μας από τον ήλιο σε μια παραλία που κάθε άλλο παρά ball in, κούρεμα καταθέσεων και όλα τα συναφή έγραφαν οι ταμπέλες και σχημάτιζαν ως εικόνες τα μάτια, πλέον οι προτεραιότητες εξαναγκαστικά μεταβάλλονται… Αφήσαμε για λίγο τις εξελίξεις κρυφοκοιτώντας λίγο Iskra, διαβάσαμε στις διακοπές για Μπρεστ-Λιτόφσκ, στον Μπουχάριν και στον Πρεομπραζένσκι καταλήγουμε λίγο πριν επιστρέψουμε στην Iskra… Μέρες που η αναπαλαίωση αποτελεί το λάφυρο της τιμής των εκσυγχρονισμένων «σφαγών»…
 
Για κάθε πολιτικό που είναι υποχρεωμένος να προωθήσει σκληρά μέτρα οποιασδήποτε υφής και μορφής, ο χρόνος δεν είναι ίδιος. Υπό την έννοια πως δίνει τις δικές του ερμηνείες στα διάφορα κατατμημένα πεδία του. Για παράδειγμα, ο Αύγουστος κρίνεται -για λόγους που είναι προφανείς- ο «εκλεκτός ευδόκιμος» που θα τρέξει τα δύσκολα με τους μικρότερους δυνατούς κραδασμούς. Και αν στις γωνίες ετοιμάζονται πλανόδιοι τραγουδοποιοί να αρχίσουν να παραθέτουν τους στίχους της αγωνίας, της ανασφάλειας, των αδυναμιών και των κακών υπολογισμών, η κυρίαρχη μουσική θα παίζεται και στα «Μέγαρα», και στα πρόχειρα ηχεία των παραλιακών hit….  Σε καιρούς που το καλαμπούρι είναι απαραίτητο, να μας επιτραπεί να τοποθετηθούμε και να πούμε πως οι καλαμπουρτζήδες κάθε λογής δεν φαίνεται να βρίσκονται στην καλύτερη τους φόρμα. Σαν τις ποδοσφαιρικές ομάδες, που λίγες μέρες πριν την έναρξη του φετινού μαραθωνίου της Σούπερ Λιγκ θα ανησυχούσαν οι ίδιες αν είχαν πιάσει τόσο πρόωρα την οροφή της απόδοσης τους… 
 
«H δουλειά πρέπει να γίνει»... Τελικά, αυτή η μικρή φράση είναι το κλειδί που ανοίγει όλες τις πύλες των ουσιαστικών ερμηνειών. Δεν συνιστά ομπρέλα σκιάς απέναντι σε καυτές ηλιαχτίδες, ούτε καν δροσερό νερό σε σχεδόν αποξηραμένα λαρύγγια. Είναι μάλλον η πεμπτουσία των πραγμάτων. Άμα το βλέπει κανείς έτσι, δεν θα λοξοδρομήσει ποτέ. Ποια είναι η δουλειά, όμως; Ε, αυτό συνήθως αποσαφηνίζεται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο… Και τότες είναι που εναγωνίως αναζητάς τα λιγοστά βλέμματα της συγκατάβασης που ίσως να αρκούν για να σε γεμίσουν όψιμη σιγουριά για τα επόμενα βήματα, την ώρα που ακούγονται τα αγχομαχητά του θυματοποιημένου πλήθους...
  
Άλλοι δίνουν συνεχόμενη έμφαση στο «τι μπορεί να τρέξει τη δουλειά που πρέπει να γίνει». Όταν τα ιδεολογικά ερείσματα γκρεμίζονται, έρχεται το κενό που δεν μένει ποτέ για αρκετό διάστημα με τα ίδια χαρακτηριστικά. Τότε είναι που τα πορίσματα των ανθρωπιστικών σπουδών «τινάζονται στον αέρα». Ο ρεαλισμός κατέκτησε για άλλη μια φορά τη νίκη, η ανθρώπινη φύση αποδεικνύεται ανίκητη όταν πραγματώνει τις πιο ηττημένες πτυχές της... Γιατί, η απόσταση ανάμεσα στις δοξασίες της ιδεολογίας και στα αμόνια της ζωής δεν καλύπτεται ούτε από το πιο «γρήγορο άτι», ούτε από το «σπουδαιότερο μαραθωνοδρόμο όλων των εποχών». Ούτε βιασύνη, ούτε υπομονή, για κάτι που έχει αποδειχθεί πολλάκις περίτρανα στην ιστορία τόσο της αστικής δημοκρατίας, όσο και κάθε άλλης πολιτειακής μορφής…
 
Και δίπλα σε όλα αυτά, δικαίως ορισμένοι χτυπάνε με περισσή επικρισία την έλλειψη προσπάθειας. Δικαίως, αντιτίθονται στη δυσαναλογία μόχθου και αμοιβής, όταν η πλάστιγγα μονομερώς έγερνε προς το εύκολο κέρδος. Καλά κάνουν. Με τι την αντικαθιστούν -όμως- αυτή την αδικία; Μα, δεν νιώθουν καμία ανάγκη για αυτό. Σήμερα, δεν δείχνουν το ίδιο ενδιαφέρον για την αντιστροφή: του να εργάζονται οι περισσότεροι για ψίχουλα, από τα οποία είναι ήδη καταδικασμένοι να χρωστούν αρκετά. Ίδιον του νεοελληνικού dna αποτελεί να χαίρεται κάποιος μπροστά στις βιτρίνες και να τρομάζει μπροστά στους σκελετούς...
 
Υγ. Αυτοί που ενδεχομένως θα πάνε μπροστά είναι εκείνοι που θα μπορούν να υπηρετήσουν ένα σκοπό χωρίς να είναι δέσμιοι του. Αν πάρουν μάλιστα μαζί τους την όποια πρόσκαιρη πλειοψηφία, θα γράψουν ιστορία. Αλλιώς, «θα πάνε μπροστά από μόνοι τους», και θα τους χρεωθούν σκοποί που οι ίδιοι δεν θα ομολογούσαν ποτέ δημοσίως…
 
Υγ1. «Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου» λέει το γνωστό άσμα, που έγινε ακόμα και σύνθημα στους τοίχους… Ναι, αρκεί να βρισκόμαστε στο σωστό μέτωπο, με τις κατάλληλες πανοπλίες. Γιατί, αν όχι, το καράβι θα έχει ξεκινήσει, και εμείς από τη στεριά θα μπορούμε μονάχα να κοιτάμε τον αφρό που αφήνει στο πέρασμα του. Με τους «ανθρωποφάγους» να καιροφυλακτούν από πίσω μας ήδη…

http://www.efsyn.gr/