Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Σεπτέμβριος, 2015

Αξιολύπητοι παλιάτσοι

Εικόνα
του Νίκου Μπογιόπουλου Να πανηγυρίζουν  μετά τις εκλογές οι πολιτικοί εκπρόσωποι της καθεστωτικής μνημονιάδας, λογικό και αναμενόμενο.      Να συνωθούνται  δίπλα στους «Νταισελμπλουμ», σε ρόλο κλακαδόρου, οι εγχώριοι δευτεροκλασάτοι ομοϊδεάτες τους, προβλέψιμο και κοινότοπο.      Να θριαμβολογούν  οι μεταπολιτευτικοί φορείς της βαρβαρότητας, που με τη μορφή του «μονόδρομου» σαρώνει τα τελευταία 25 χρόνια έννοιες όπως δημοκρατία, ελευθερία, ανεξαρτησία, διεθνές δίκαιο, δικαιώματα, προφανές και πρόδηλο.      Καμία έκπληξη.  Τίποτα το πρωτότυπο. Ουδέν το απροσδόκητο.      Δεν  μιλάμε για αυτούς.      Μιλάμε  για τους «ανανήψαντες».      Και  δεν εννοούμε, φυσικά, εκείνους που για λόγους πολιτικούς και ιδεολογικούς, διαφώνησαν ακόμα και με τον εαυτό τους. Που μετέβαλαν άποψη. Που αντιλήφθηκαν αλλιώς τα πράγματα και με τους οποίους θα μπορούσες ενδεχομένως να συζητήσεις, να αντιπαρατεθείς, να συγκρουστείς πολιτικά και έντιμα.      Μιλάμε  για τους άλλους.      Για εκεί

Απόκομμα εξουσίας

Εικόνα
του Γεώργιου Π. Μαλούχου Κατάντια: αυτή είναι η μόνη λέξη που μπορεί να αποδώσει σήμερα την εικόνα του άλλοτε κραταιού κόμματος της ελληνικής κεντροδεξιάς, της Ν.Δ. Εικόνα που, πάντως δεν ήταν κυρίαρχη αμέσως μετά την ήττα στις τελευταίες εκλογές. Τα πράγματα χειροτέρεψαν όμως ραγδαία για την αξιωματική αντιπολίτευση από τη στιγμή που ξεκίνησε μια αλλοπρόσαλλη κούρσα ηγεσίας, η οποία κοντεύει, όπως πάει, να καταντήσει τσίρκο. Γιατί τι άλλο να πει κανείς για μια κατάσταση στην οποία οι δυνητικοί και μη υποψήφιοι στήνουν καραούλι και περιμένουν στη γωνία να δουν τι θα γίνει, οι μεν για να ανακοινώσουν τη διεκδίκηση της ηγεσίας αν πιστέψουν ότι το παζλ τους ευνοεί, οι δε για να δουν ποιον θα στηρίξουν με την ελπίδα της σωστής μαντεψιάς ώστε να πιάσουν καλό στασίδι κοντά στον επόμενο πρόεδρο όποιος κι αν είναι... Ακόμα περισσότερο τι να πει κανείς όταν όλα αυτά γίνονται σε μια στιγμή που η ελληνική οικονομία και κοινωνία υποφέρουν από άλλα, αδιανόητα σοβαρότερα ζητήματα που τις

Φολκσβάγκεν, η μικρογραφία της Γερμανίας

Εικόνα
Του Κώστα Βαξεβάνη Το σκάνδαλο της VW, δεν είναι μια δυσάρεστη παρένθεση στη Γερμανική πολιτική και οικονομική πραγματικότητα. Το γεγονός δηλαδή πως η εταιρεία εγκατέστησε σε 11 εκατομμύρια αυτοκίνητα ένα έξυπνο λογισμικό το οποίο όταν γινόταν έλεγχος καυσαερίων κατάφερνε να παρουσιάζει ψευδώς μικρούς ρύπους ενώ στην πραγματικότητα ήταν 40 φορές πάνω από το επιτρεπόμενο, δεν είναι μεμονωμένη παρέκκλιση. Σκεφθείτε πως για να δημιουργηθεί αυτό το λογισμικό, δούλεψαν αρκετά άτομα ενώ χρειάστηκε η συνενοχή και η σιωπή αρκετών ακόμη, από την κεφαλή της διοίκησης της εταιρείας ως τη βάση, προκειμένου να εγκατασταθεί στα αυτοκίνητα. Ο εκπρόσωπος της VW στις ΗΠΑ όπου εντοπίστηκαν ήδη 500.000 αυτοκίνητα της εταιρείας διαμορφωμένα ώστε να κλέβουν και να εξαπατούν, δήλωσε συντετριμμένος και απογοητευμένος. Πρόκειται απλώς για μπούρδες που λέγονται μπροστά σε μία κάμερα όταν, όπως είναι φυσικό δεν μπορεί να ειπωθεί αυτό που ταιριάζει, δηλαδή «είμαστε απατεώνες και κλέφτες». Η VW δεν είνα

Λάκης Λαζόπουλος: Ψευτ βαγγεν

Εικόνα
Η Γερμανία θ”  αρχίσει τώρα να μαζεύει τους καρπούς απ” το μίσος που  μας σκόρπισε απλόχερα. Μπήκαμε στην δεύτερη πράξη της τραγωδίας. Στην πρώτη πράξη, οι θνητοί περνούν τα βασανιστήρια απ” τους βασιλιάδες και τους εξουσιάζοντες , έρχονται να υπηρετήσουν άδικους νόμους κι εντολές, πειθαρχούν στους τυράννους. Ύστερα στην δεύτερη πράξη αναλαμβάνουν οι θεοί να σώσουν τους ανθρώπους. Έτσι και η ζωή έχει δύο πράξεις. Φαίνεται πως οι θεοί ανέλαβαν. Η ιστορία της Φολκς-Βαγκεν δεν είναι μια απλή ιστορία. Δεν είναι ένα μικρό ψέμα μιας αυτοκινητοβιομηχανίας. Είναι το αληθινό πρόσωπο μιας απάνθρωπης και σκληρής Γερμανίας, που ηγεμονεύει της Ευρώπης και επιβάλλει τις «ηθικές αξίες » της  στις διεφθαρμένες χώρες της Ευρώπης. Αυτοί που είπαν εμάς ψεύτες διότι τους δώσαμε ψευδή στατιστικά στοιχεία, είναι αυτοί που πάσχισαν να μην φύγει από την θέση του ο Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ,  αυτός που κατηγορείται σήμερα για το κακούργημα της διαστρέβλωσης των στοιχείων αυτών, που μας οδήγησαν στον όλεθρο

Κτήνος Θεοφιλογιαννάκο, δεν θα (σε) ξεχάσουμε ποτέ…

Εικόνα
Γράφει:  Χρήστος Παναγιωτόπουλος Επειδή πιστεύω ότι η ιστορία δεν διδάσκει απλώς για τον παρελθόν, αλλά και πληροφορεί για το μέλλον, κρίνω σκόπιμο να γράψω δυο γραμμές με αφορμή τον θάνατο του  αρχιβασανιστή  της χούντας,  Θόδωρου Θεοφιλογιαννάκου. Ο διοικητής του περιβόητου ΕΑΤ/ΕΣΑ, που  χτυπούσε ανηλεώς  (προσωπικά ο ίδιος) τους κρατούμενους, καταδικάστηκε το 1975 σε 20 χρόνια κάθειρξη. Έμεινε, όμως, στη φυλακή μόνο 12 χρόνια. Βγήκε το 1987 και έζησε άλλα 28 χρόνια ελεύθερος και αμετανόητος. Έως ότου ξεψύχησε, στις 24 Σεπτεμβρίου 2015. Δηλαδή, έζησε ως  επιβήτορας  στα επτά  χρόνια της δικτατορίας, ενώ είχε  «λάμψει»  και τα προηγούμενα ως διαπρεπές μέλος της συμμορίας του ΙΔΕΑ, που έστησε τη σκευωρία του ΑΣΠΙΔ για να χαρακτηρίσει ως δήθεν υπονομευτή του στρατεύματος και της χώρας τον  Ανδρέα Παπανδρέου. Το  διεστραμμένο  αυτό  κτήνος  έσβηνε τσιγάρα στο κορμί του  Αλέκου Παναγούλη , τον χτυπούσε παντού με καλώδιο,  και επόπτευε τα μαρτύρια στα οποία τον υπέβαλαν οι

Απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ

Εικόνα
της Αγγελικής Σπανού Η συζήτηση που δεν έγινε μετά το δημοψήφισμα, όταν ο θρίαμβος του ΟΧΙ κατέπληξε όλο το σύστημα που είχε βολευτεί με την εκτός τόπου και χρόνου εκτίμηση για οριακές διαφορές, γίνεται αναγκαστικά τώρα, μετά τις εκλογές, με έναν τρόπο μάλλον ελλειμματικό και αβαθή. Η ΝΔ βρίσκεται σε διαδικασία εκλογής νέας ηγεσίας με όρους που παραπέμπουν σε σύγκρουση μηχανισμών χωρίς καμία προσπάθεια για ιδεολογικό/πολιτικό/αξιακό επαναπροσδιορισμό. Οι προσωπικές φιλοδοξίες και οι τακτικισμοί προηγούνται κάθε αναστοχασμού για τα αίτια της ήττας, ενώ η ανοιχτή διαδικασία εκλογής από τη βάση είναι εντελώς κλειστή για πρόσωπα εκτός συστήματος . Η ΝΔ απλώς επαναλαμβάνεται, αφού ποτέ δεν συζήτησαν στα σοβαρά πώς και γιατί συνέβη ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός το 2008 ούτε φυσικά για τις επιπτώσεις της αντιμνημονιακής στάσης τους την πρώτη περίοδο της κρίσης, για την ποιότητα της διακυβέρνησης τους στη συνέχεια, για τις μεταρρυθμίσεις που δεν έκαναν και για την κοινωνική δικαιοσύνη

«Δεν είναι αυτό που νομίζεις...»

Εικόνα
του Κώστα Εφήμερου Η Ελλάδα είχε ήδη καταδικαστεί από τις αρχές του 2013 για παραβίαση του δικαιώματος στην θρησκευτική ελευθερία από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες μπροστά στο «θρησκευτικό αίσθημα του νοικοκυραίου». Η ισχύουσα διάταξη με την υπογραφή του Ανδρέα Λοβέρδου ορίζει ότι για να απαλλαγεί από το μάθημα των θρησκευτικών ένα παιδί θα πρέπει να φέρει δήλωση γονέα που επιβεβαιώνει ότι το παιδί είναι αλλόθρησκο η άθεο. Κι όμως, σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθένα αποτελούν προσωπικό δεδομένο και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σε αναγκάζει να κάνεις καμία δήλωση φρονημάτων. Για αυτό το λόγο άλλωστε από χρόνια τώρα έχει καταργηθεί και η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Έχουμε απαιτήσεις από την κυβέρνηση της αριστεράς ιδιαίτερα στους τομείς που δεν υπάρχει η λαιμητόμος του μνημονίου. Εδώ δεν συζητάμε για τον χωρισμό κράτους και εκκλησίας, πάγιο αίτημα της αριστεράς. Δεν συζητάμε για την δίκαιη φορολόγηση του εκκ

Τι πήγε λάθος με το Ποτάμι;

Εικόνα
του Θανάση Μπάκου Γράφοντας από το συνέδριο των Φιλελεύθερων Δημοκρατών στο Bournemouth της Νότιας Αγγλίας είναι δύσκολο να μην παρατηρήσεις τις  ομοιότητες στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα κεντρώα προοδευτικά κομμάτα στην σημερινή Ευρώπη . Oι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες συνετρίβησαν στις εκλογές του περασμένου Μαΐου, μη έχοντας καταφέρει να πείσουν για το θετικό ρόλο τους στην κυβέρνηση και αντιμετωπίζοντας πολύ ισχυρή πόλωση ανάμεσα στους Συντηρητικούς και τους Εργατικούς. Απο ισχυρό κυβερνητικό εταίρο αποτελούν πλεον ένα μικρό κόμμα αντιπολίτευσης με 8 βουλευτές πέφτοντας από το 23% στο 7,9%. Κόμματα όπως οι  Βρετανοί Φιλελεύθεροι  και το  Ποτάμι  έχουν κοινή φιλοευρωπαϊκή στόχευση, αντλούν κεντρώους, φιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες ψηφοφόρους και εστιάζουν σε προτάσεις λύσεων σε πρακτικά προβλήματα χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις. Με την αύξηση όμως των ανισοτήτων αλλά και την άνοδο του Ευρωσκεπτικισμού από τα αριστερά και τα δεξιά σε όλη την Ευρώπη, τα κόμματα αυτά συμπιέ

«Να δεις τι σου έχω για μετά…»

Εικόνα
του Στάθη Σ. Η επόμενη μέρα  είναι εδώ, σιδηρόφρακτη όπως το μνημόνιο – όμως με μια παράδοξη σχέση με το μέλλον, καθ’ ότι, παρ’ ότι  επόμενη  διαβαίνει τον χρόνο ανάποδα και οδηγεί τη χώρα πίσω σε καθεστώς παλαιοαποικιοκρατίας, «κανονιοφόρων» και «αντιβασιλείας». Ο ΣΥΡΙΖΑ διαχειριστής του νέου Καθεστώτος Εντολής προσαρμόζεται. Στρίβει προς τα δεξιά. Και  πολιτικώς  και  ιδεολογικώς . Όσον θα περνά ο καιρός η Αριστερά (που γονάτισε) θα γίνεται ένα διαρκές ντεζαβού της Δεξιάς  (που επέρχεται). Και ώσπου να παλινορθωθεί πλήρως η Δεξιά, θα μεταλλάσσεται σε Δεξιά το κομμάτι εκείνο της Αριστεράς που ως τώρα νομιμοποίησε  την εν γένει πολιτική της δεξιάς στη χώρα, δηλαδή του μονοκομματικού δικομματισμού, με τα ιδιαίτερα μάλιστα χαρακτηριστικά που αυτός έλαβε την τελευταία 20ετία, όταν η ώσμωση της σοσιαλδημοκρατίας με τον νεοφιλελευθερισμό οδηγούσαν στην πιο  ακροδεξιά πολιτική  που εφαρμόσθηκε στην Ελλάδα και την Ευρώπη από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κι ύστερα. Η δεξιά στ

Ο «θείος Σαμ»... θα λύσει τη θηλιά του χρέους; Αλήθειες και παγίδες

Εικόνα
της Νικόλ Λειβαδάρη Με τους ρόλους των «καλών» και των «κακών» να έχουν αλλάξει προ πολλού ήπειρο και με τα ιδεολογικά στίγματα συντήρησης και προόδου να τελούν εν διαρκή συγχύσει παγκοσμίως, η πρώτη αριστερή κυβέρνηση της Ευρώπης αναζητά τον βασικό της σύμμαχο κόντρα στο δόγμα της λιτότητας επί αμερικανικού εδάφους. Κι ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε ήδη, από χθες, κι από τη Νέα Υόρκη τη νέα εκστρατεία του – στη βάση του ρεαλιστικού και πολιτικά εφικτού πλέον – για τον μεγάλο στόχο της απομείωσης του χρέους. Η προώθηση της λύσης στο θέμα του χρέους βρίσκεται στην κορυφής της ατζέντας της πενθήμερης παραμονής του  πρωθυπουργού στις Ηνωμένες Πολιτείες και το στίγμα το έδωσε ήδη με την ομιλία του στη σύνοδο κορυφής του ΟΗΕ για την αναπτυξιακή ατζέντα: «Δεν μπορούμε», είπε, «να μιλάμε ουσιαστικά για βοήθεια στις αναπτυσσόμενες χώρες, ή δάνεια στις ανεπτυγμένες, εκτός εάν αντιμετωπίσουμε το ζήτημα του Χρέους σαν μια διεθνή πρόκληση στο επίκεντρο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστή

Στρατόπεδα συγκέντρωσης ή ξενοδοχεία;

Εικόνα
Του  Niko Ago «Δεν θα κάνουμε την Ελλάδα, στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων», δήλωσε στην εφημερίδα  Αυγή  ο αναπληρωτής υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής Γιάννης Μουζάλας. Μάλιστα, «στο βαθμό που η Ευρώπη θα προχωράει για τη μετεγκατάσταση 160.000 χιλιάδων προσφύγων», έκανε γνωστό πως «στις προθέσεις του υπουργείου είναι η δημιουργία ξενώνων». Κάνοντας γνωστό πως βρίσκεται σε στενή συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες για την αντιμετώπιση του προβλήματος σημείωσε πως «δεν είμαστε διατεθειμένοι να βάλουμε στρατό να μην τους αφήνει να μπουν ή να βγουν, ούτε να κάνουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κάνουμε μια συνεργασία με το UNΗCR, νομίζω ότι θα μπορέσουμε να δείξουμε κάποια βήματα της δικής μας ευθύνης. Προχωράνε τα hot spot. Μην φαντάζεστε εγκαταστάσεις, όμως, για χιλιάδες ανθρώπους… » κλπ. Καταρχήν, πρέπει να παραδεχθεί κανείς θαρραλέα, ότι η ρητορική της κυβέρνησης απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, απέχει παρασάγγας από την απαράδεκτα ακροδεξ

Η αρετή των πειστικών και έμπρακτων προτάσεων

Εικόνα
Συντάκτης:  Κώστας Μαρούντας « Η αρετή είναι ανώτερη απ' τον πλούτο και χρησιμότερη απ' την υψηλή καταγωγή, γιατί όσα είναι αδύνατα για τους άλλους αυτή τα καθιστά δυνατά, κι όσα προκαλούν φόβο στους πολλούς τα υπομένει με θάρρος, και γιατί νομίζει ότι ο μεν δισταγμός είναι μομφή και κατάκριση, η δε εργατικότητα έπαινος »  Αριστοτέλης Όσο κλισέ και αν μοιάζει μια τέτοια αναφορά, τα τεκταινόμενα του ελλαδικού χώρου μπορούν άνετα να αποτελέσουν πλουσιότατη πηγή έμπνευσης για κάθε είδους πνευματικό δημιουργό. Σχεδόν κανένας δεν κινδυνεύει να μείνει παραπονούμενος… Ιστορικοί, οικονομολόγοι, πολιτικοί αναλυτές, ανθρωπολόγοι, ψυχολόγοι. Δημοσιογράφοι, συγγραφείς δοκιμίων. Λογοτέχνες, ζωγράφοι, κινηματογραφιστές, θεατρικοί δημιουργοί. Άνθρωποι που φτιάχνουν λευκώματα. Δεν χρειάζεται να αραδιάσουμε περισσότερες κατηγορίες ανθρώπινης πνευματικής δημιουργικότητας, γιατί είναι περιττό να θυμίσουμε πως η ραθυμία μιας παγιωμένης κανονικότητας είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα από τι