Ω τι κουτοί, κουτοί

του Δημήτρη Δανίκα

Η εικόνα. Το παράλληλο σύμπαν της τηλεοπτικής εικόνας. Και ο θεατής. Αποκαμωμένος από τον μόχθο, την αγωνία και την εφιαλτική μελλοντολογία. Ο θεατής εθισμένος σε αυτό το παράλληλο σύμπαν. Με βομβαρδισμένη τη νόησή του. Με τις αισθήσεις του σε καταστολή. Αφομοιωμένος και συμμέτοχος αυτής της παράλληλης, εικονικής πραγματικότητας. Συμμέτοχος αλλά κομπάρσος!

Τα κριτήρια εντελώς αλλότρια εκείνων της καθημερινότητάς του. Ετσι εγκαταλειμμένος. Ετσι παραδομένος! Τα κριτήρια καθορισμένα από το γυαλί του «κουτιού». Τα κριτήρια είναι ο λόγος, η άρθρωση, ο τόνος, η ενδυματολογία, ο φωτισμός, οι χειρονομίες, η στάση του σώματος, ο έλεγχος των νεύρων, ο καθωσπρεπισμός, οι συσπάσεις του προσώπου!

Γι’ αυτό άπαντες οι αρχηγοί ενδεδυμένοι με βαθύ μπλε κοστούμι. Το χρώμα με το μη χρώμα. Το ουδέτερο. Να μην προκαλέσουν. Να μην ξεχωρίσουν από τον καθημερινό μεροκαματιάρη. Να μοιάζουν με εκείνον που όταν πάει εκκλησία φοράει τα καλά του!

Γι’ αυτό ο Τσίπρας χωρίς γραβάτα. Ενοχοποιημένη η γραβάτα με τη διαπλοκή των «γραβατωμένων» δολοπλόκων. Λευκό πουκάμισο χωρίς γραβάτα. Το λευκό της αγνότητας. Γι’ αυτό διαρκώς αναφέρεται στην απλοϊκή αντιπαράθεση του «νέου με το παλιό». Γι’ αυτό κλείνει το ματάκι στον ψηφοφόρο. Εγώ ο νέος, ο Μεϊμαράκης ο παλιός.

Γι’ αυτό ο Μεϊμαράκης με τον σταράτο λόγο. Με τις κουβέντες που ανταλλάσσουν θαμώνες καφενείου. Ναι μεν είμαι με το σύστημα, αλλά πάνω απ’ όλα είμαι κι εγώ ένας από εσάς. Γι’ αυτό και συναινετικός. Οπως πολλοί εξ ημών και υμών. Να συνεργαστούμε. Να βάλουμε πλάτη ώστε η πατρίδα να σωθεί.

Γι’ αυτό η Φώφη με «πατημένες» τις φωνητικές χορδές από συγκίνηση. Τα αισθήματα, το ύστατο «επιχείρημα» προς τους απογοητευμένους οπαδούς της αλλαγής. Γι’ αυτό και η συγκινητική έκκληση να επιστρέψουν στο δικό τους σπίτι. Ελάτε πίσω στους «γονείς». Μπορεί να έσφαλαν. Ομως όλοι είστε κληρονόμοι αυτής της σοσιαλιστικής αλλαγής!

Να είστε βέβαιοι. Στρατιές συμβούλων. Στρατιές επικοινωνιολόγων. Στρατιές διαφημιστών έγραφαν, έσβηναν, σκηνοθετούσαν. Τα πάντα. Από το βεστιάριο μέχρι και τη θέση των χεριών. Ολα έπρεπε να γίνουν μετρημένα. Να αποφευχθεί κάποιο μοιραίο λάθος. Μετρημένος ο θυμός. Μετρημένα τα επιχειρήματα. Μετρημένη η δοσολογία. Μετρημένη η κάθε αντίδραση. Μετρημένη και η επιθετικότητα.

Μη φωνάζεις. Διώχνεις τον μεσαίο χώρο. Μην επιτίθεσαι με χαρακτηρισμούς. Διώχνεις τους οπαδούς του αντίπαλου κόμματος που σκέφτονται να σε ψηφίσουν. Μην κάνεις γκριμάτσες. Αλλοιώνεται το πρόσωπό σου. Μη σκοτεινιάζεις. Μην είσαι ούτε υπεραισιόδοξος, ούτε απαισιόδοξος!

Σκηνοθετημένος κάθε πρωταγωνιστής του debate. Σκηνοθετημένη και η παράσταση. Σκηνοθετημένα όλα. Από τους συμβούλους. Από τους χειριστές στο control room.
Ετσι «ηθοποιοί» οι πολιτικοί. Ετσι «θέατρο» η τηλεμαχία. Ετσι θεατές όλοι εμείς. Κι επειδή, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, κατά βάθος γνωρίζουμε τους κανόνες αυτού του ριάλιτι σόου, γι’ αυτό κρίνουμε τα λόγια, τη στάση, το ντύσιμο, την εμφάνιση, το χαμόγελο, τις συσπάσεις, τον φωτισμό. Μωρέ, δεν πα να ’χει ο άλλος καταστρέψει, που λέει ο λόγος, τη χώρα... Σημασία έχει ότι αμόλησε τις καλύτερες ατάκες και ότι με τη ρητορική του ευελιξία «σκότωσε» τους αντιπάλους του!

Και να ξέρεις. Η «σούπα» ήταν προμελετημένη. Γιατί ουδείς ήθελε να ρισκάρει. Και εσύ την έφαγες ολόκληρη. Και την επομένη ξαναμπήκες στο καζάνι. Για να βράσεις την ψυχούλα σου και τα όνειρά σου. Και παραφράζοντας ένα παλιό δια­φημιστικό μπίρας «ω, τι κουτοί, κουτοί, ω, τι κουτοί, κουτοί»!
http://www.protothema.gr/