Συρία: “Γαία πυρί μιχθήτω”…

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τον τερματισμό του πολέμου στη Συρία μετά την δυναμική πλέον παρέμβαση της Ρωσίας; Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να απασχολεί όσους ενδιαφέρονται για ειρήνευση στην πολύπαθη αυτή χώρα, και το οποίο προκύπτει από την απόφαση του Κρεμλίνου να εμπλακεί πολεμικά υπέρ του καθεστώτος Άσαντ με στοχευμένες αεροπορικές επιδρομές καθώς και πυραυλικές επιθέσεις (από την Κασπία θάλασσα με την άδεια του Ιράν και του Ιράκ) κατά των αντικαθεστωτικών πολέμιών του.

Εάν  κρίνουμε από τις αντιδράσεις όλων όσων εδώ και τέσσερα σχεδόν χρόνια επιδιώκουν, παθιασμένα ακόμη και λυσσασμένα, να ανατρέψουν το καθεστώς Άσαντ αδιαφορώντας αλλά και ταυτόχρονα προκαλώντας την συνέχιση των σφαγών η απόφαση είναι όχι. Η θέση τους είναι μία. Να φύγει ο  Άσαντ από την Συρία και “γαία πυρί μιχθήτω”- ας συνεχίζονται οι εκατόμβες, ας συνεχίζονται οι εξανδραποδισμοί, ας συνεχίζονται οι αποκεφαλισμοί, ας σταυρώνονται, ας λιθοβολούνται, ας καίγονται σε κλουβιά οι άνθρωποι και ας ρίχνονται από οροφές πολυκατοικιών, ας εκπορνεύονται ανήλικα παιδιά και γυναίκες και, για τους Δυτικούς πολέμιους του Άσαντ αλλά και τους Ισραηλινούς, ας εξαφανιστεί η παρουσία του χριστιανισμού, όπως και του πολιτισμού καθώς και κάθε μνημείου που μαρτυρεί την από καταβολής παρουσία τους στον γεωγραφικό αυτό χώρο. Φτάνει να φύγει ο Άσαντ.

Με το που η Μόσχα, πρωτίστως για λόγους αμιγούς Ρωσικού εθνικού συμφέροντος αλλά και για σύνθετους γεωπολιτικούς και στρατηγικούς λόγους, αποφάσισε πως έπρεπε να εξισορροπήσει τα πράγματα στο πολεμικό θέατρο της Συρίας, η ανίερη συμμαχία κατά του Άσαντ άρχισε, ενορχηστρωμένα, τις υστερικές καταδικαστικές κραυγές σε ελεγχόμενα διεθνή φόρα και σε οργανισμούς και μαζί τους και τα απολύτως αναγκαία κροκοδείλια δάκρυα. Το όλο σκηνικό συμπληρώνουν, όπως βλέπουμε καθημερινά, τα εξαρτώμενα / ελεγχόμενα από της Δύση διεθνή ΜΜΕ. Εάν δεν υπήρχε το διαδίκτυο, μερικοί εξαιρετικοί ερευνητές-αναλυτές στη Δύση, καθώς  και κάποια θαρραλέα και ανεξάρτητα Δυτικά ΜΜΕ, η παραπληροφόρηση και η προπαγάνδα θα κυριαρχούσαν και, μαζί τους, ο λόγος και η πολιτική ηθική που εκφέρεται γύρω από την Συριακή τραγωδία από αυτούς που την παράγουν και την κυκλοφορούν.

Η πιο χαρακτηριστική αντίδραση υπήρξε αυτή του Βορειο-ατλαντικού οργανισμού, δηλαδή του ΝΑΤΟ  και ειδικά του Γενικού του Γραμματέα, του Ζιένς Στόλτενμπερκ. Το ανώτατο όργανο του ΝΑΤΟ, που είναι το Βορειο-ατλαντικό Συμβούλιο, καταδίκασε τις Ρωσικές επιχειρήσεις , εκφράζοντας τη “βαθειά του ανησυχία”, παρατηρώντας πως οι επιχειρήσεις αυτές προκάλεσαν θύματα σε άμαχους αλλά δεν έπληξαν το “Da´esh”, όπως επίσημα αποκαλεί το Ισλαμικό Κράτος, το ΝΑΤΟ.  Το Συμβούλιο χαρακτήρισε επίσης τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου της Νατοϊκής Τουρκίας ως “ανεύθυνες και επικίνδυνες” και εξέφρασε την υποστήριξη και την αλληλεγγύη του προς την Τουρκία, παρατηρώντας πως η Νατοϊκή συμμαχία είναι “αδιαίρετη”.

Πριν την ανακοίνωση του Συμβουλίου, ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, δίπλα από τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών που μετέβη επί τούτου στο Νατοϊκό αρχηγείο ζητώντας συμπαράσταση και αλληλεγγύη, καταδίκασε, με ένα θεατρικό ύφος που πρέπει κάποιος να το δει ζωντανά για να το αντιληφθεί,  ως “απαράδεκτες” τις Ρωσικές παραβιάσεις υποστηρίζοντας πως αυτές έγιναν σκόπιμα και επανειλημμένα και πως το ΝΑΤΟ στέκεται και θα σταθεί αλληλέγγυο προς την σύμμαχό του.

Ταυτόχρονα με την καταδικαστική ανακοίνωση του ΝΑΤΟ υπήρξε ακόμη μια παρόμοια ανακοίνωση, που ωστόσο δεν πήρε την απαιτούμενη δημοσιότητα. Οι κυβερνήσεις της Γερμανίας, του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας, της Τουρκίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και των Ηνωμένων Πολιτειών,  εξέφρασαν και αυτές την “βαθιά τους ανησυχία” (προφανώς οι τρεις Νατοϊκές χώρες την εξέφρασαν δυο φορές) για την ανάπτυξη Ρωσικών δυνάμεων στην Συρία , για τις Ρωσικές επιχειρήσεις και “ειδικά για τις επιθέσεις κατά των πόλεων Χάμα, Χόμς και Ιντλίμπ, που οδήγησαν σε απώλειες ανάμεσα σε άμαχους, αλλά δεν στοχοποίησαν το “Da´esh.”

Στις δυο αυτές ανακοινώσεις κρύβονται όλα όσα τραγικά και ανείπωτα συμβαίνουν στη Συρία εδώ και τέσσερα χρόνια. Στη Συρία λαμβάνει χώρα, υποτίθεται, ένας πόλεμος κατά της διεθνούς τρομοκρατίας. Ένας πόλεμος κατά των αποκεφαλιστών, κατά των λιθοβολιστών, κατά των σταυρωτών, κατά των απαγωγέων, κατά των βιαστών, κατά των παιδεραστών, κατά των μισογυνιστών, κατά των καταστροφέων πολιτισμών και  κατά των θρησκευτικών ζηλωτών και φονταμενταλιστών.

Ποίοι όμως είναι οι τρομοκράτες δεν το μαθαίνουμε  από το ΝΑΤΟ και από την ανακοίνωση των Έξι. Για την ακρίβεια οι δυο ανακοινώσεις μας γνωστοποιούν ποίοι δεν είναι οι τρομοκράτες στο ατέρμονο μακελειό στη Συρία. Δεν είναι τρομοκράτες όλοι οι αντικαθεστωτικοί. Ποίοι είναι αυτοί; ´Εχουμε και λέμε: είναι τα μέλη της περιβόητης και πασίγνωστης αλ Κάιντα, του μακαρίτη Οσάμα Μπιν  Λάντεν και του παρακλαδιού της- που είναι τα μέλη της αλ Νούστρα, είναι ο “Ελεύθερος Συριακός Στρατός”, είναι οι Τσετσένοι, οι Ουιγούροι, οι Ουζμπέκοι  και καμιά σαρανταριά άλλες οργανώσεις και που τυγχάνει να είναι όλες ισλαμιστικές.

Είναι τουλάχιστον τρομοκράτες τα μέλη του “Da´esh”, δηλαδή του Ισλαμικού Κράτους  του Ιράκ και του Λεβάντε (πιο γνωστου με τα αρχικά ISIL), του κράτους των αποκεφαλιστών; Είναι και δεν είναι. Μπορεί να είναι αλλά μπορεί και να μην είναι. Εξαρτάται από τις συγκυρίες. Τουλάχιστον για τους τρεις -από την ανακοίνωση των Έξι-σίγουρα δεν είναι. Δεν είναι για την Τουρκία , για το Κατάρ και για την Σαουδική Αραβία.

Όποιος γνωρίζει στοιχειωδώς τι συμβαίνει στην ευρύτερη Μέση Ανατολή σήμερα, γνωρίζει για τους αποκεφαλιστές του Ισλαμικού Κράτους. Και γνωρίζει επίσης πως οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές και χρηματοδότες  τους είναι η Τουρκία του τζιχαντιστικού διδύμου Έρντογάν-Νταβούτογλου είναι και το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία. Τα δυο αυτά κράτη έχουν θεοκρατικά-φονταμενταλιστικά (σαλαφιστικά) καθεστώτα. Εδώ ίσως πρέπει να υπομνιστεί πως από τους 19 αεροπειρατές που κτύπησαν τους Δίδυμους Πύργους στην Νέα Υόρκη το 2001, οι δεκαέξι ήταν Σαουδάραβες. Μόνο τυχαίο δεν ήταν το γεγονός αυτό.

Οι Έξι συναποτελούν την ανίερη συμμαχία που καταπολεμά το αυταρχικό καθεστώς Άσαντ, το οποίο, μετά τις βίαιες ανατροπές σε Λιβύη και Ιράκ, παραμένει το μόνο κοσμικό καθεστώς στην Μέση Ανατολή και το οποίο είναι διεθνώς αναγνωρισμένο και είναι μέλος του ΟΗΕ. ´Εχουμε δηλαδή τις τρεις μεγάλες Δυτικές χώρες να συμμαχούν με καθεστώτα που υποθάλπτουν απροκάλυπτα την τρομοκρατία-που είναι  states sponsors of terrorism. Και στη συγκεκριμένη συγκυρία, που διακρίνεται από την προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ, το Ισλαμικό Κράτος δεν θεωρείται από την Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ ως terrorist state, δηλαδή ως κράτος τρομοκράτης. Και είναι άκρως αποκαλυπτικό πως επίσημα το αποκαλούν “Da’esh” και όχι Islamic state όπως το γνωρίζει ο κόσμος όλος στη  Δύση. Τους απαγορεύθηκε από την Τουρκία , το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία να χρησιμοποιούν ορισμό που να ταυτίζει την τρομοκρατία με το Ισλάμ. Διότι κατά αυτούς όλα όσα συμβαίνουν στη Συρία και αλλού δεν είναι τρομοκρατία αλλά εξάπλωση του πραγματικού Ισλάμ! Είναι για αυτό που κάθε τόσο ο Ερντογάν διακυρήττει πως οι Μουσουλμάνοι δεν κάνουν τίποτα από όσα τους αποδίδονται και ότι σίγουρα δεν σφάζονται μεταξύ τους, διότι τέτοιες συμπεριφορές είναι ασυμβίβαστες με το Ισλάμ που είναι μια θρησκεία …αγάπης και ανοχής!

Είναι αυτή την μεγάλη υποκρισία που διαλύουν οι Ρωσικοί βομβαρδισμοί και γι’ αυτό η ενεργή πλέον συμμετοχή της Ρωσίας στη Συρία. Οι βομβαρδισμοί αποδομούν τον Δυτικό μύθο πως υπάρχουν οι “καλοί τρομοκράτες” και οι “κακοί τρομοκράτες”. Είναι πάνω στο μύθο αυτό που οικοδομήθηκε όλο το αφήγημα για την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ και το οποίο επιτρέπει σε κράτη, όπως τα προαναφερθέντα Έξι, να παριστάνουν τους παραγωγούς πολιτικής ηθικής και να κορδώνονται ως η “διεθνής κοινότητα” που καταπολεμά, τάχατες, την διεθνή τρομοκρατία και προαγάγει την σταθερότητα και την ειρήνη.

Οι Ρωσικοί βομβαρδισμοί στοχοποιούν όλες τις τρομοκρατικές οργανώσεις, καταστρέφοντας τα αρχηγεία και τις υποδομές τους που βρίσκονται ακριβώς στις περιοχές των πόλεων, Χάμα, Χόμς και Ιντλίμπ. Και όπως εξελίσσονται οι επιχειρήσεις είναι θέμα χρόνου να κτυπηθούν η Ράκα, η λεγόμενη πρωτεύουσα του Ισλαμικού κράτους, καθώς και περιοχές γύρω από το Χαλέπι. Οι περιοχές που χτυπούν οι Ρώσοι αποτελούν νευραλγικά κέντρα των ισλαμιστών και η καταστροφή τους θα δημιουργήσει νέες ισορροπίες, ενισχύοντας το καθεστώς Άσαντ και δημιουργώντας, έτσι, προοπτικές για ειρήνευση στη Συρία, μέ ή χωρίς τον Άσαντ.

Εναλλακτικά φαίνεται να ήταν θέμα χρόνου η κατάρρευση του καθεστώτος, η επικράτηση των αποκεφαλιστών και η κυριαρχία του Ισλαμικού Κράτους στις ακτές της Μεσογείου. Η επέμβαση της Μόσχας φαίνεται να αποτρέπει μια τέτοια εξέλιξη. Αυτό  είναι ένα κέρδος για την περιοχή και για την ειρήνη, και ας χύνονται καθημερινά και ασταμάτητα δάκρυα υποκρισίας.

Πρέπει ωστόσο να υπογραμμιστεί πως η Μόσχα κινήθηκε στη βάση της εξυπηρέτησης του δικού της εθνικού συμφέροντος. Αν πετύχει το στρατήγημά της θα μπορέσει να διατηρήσει την εδώ και μισό αιώνα στρατηγική της συμμαχία με την Δαμασκό , που της επιτρέπει απρόσκοπτη παρουσία στη Μεσόγειο. Αλλά κυρίως η κατίσχυση της ισλαμικής τρομοκρατίας στη Συρία θα αποτρέψει μελλοντικές επιβουλές από ισλαμιστές κατά της Ρωσικής επικράτειας. Χιλιάδες τέτοιοι, με καταγωγή από την Ρωσική Καυκασία, είναι “ιεροπολεμιστές” στη Συρία. Και αντίθετα με τους Δυτικούς, οι Ρώσοι άντλησαν τα σωστά μαθήματα από την τραυματική τους εμπειρία στο Αφγανιστάν την δεκαετία του 1980.

Κατ´ εμέ αυτός υπήρξε και ο κύριος λόγος που ώθησε το Κρεμλίνο να αψηφήσει τους Έξι αλλά και το Ισραήλ και να επέμβει με τέτοιο δυναμικό τρόπο στη Συρία. Για να μήν αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τους ζηλωτές-φονταμενταλιστές, ως θριαμβευτές τζιχαντιστές στην Συρία, μέσα στην Ρωσία. Αλλά και για να μην τρέφονται και να καλλιεργούνται ψευδαισθήσεις , στον Δυτικό κόσμο, πως η Ρωσία δεν έχει και αυτή εθνικά συμφέροντα που πρέπει να υπερασπιστεί.

http://mignatiou.com/