Η Βουλή και οι ναζί

του Γιώργου Σταματόπουλου

Ακουσα φευγαλέα στην TV βουλευτή της ελάσσονος αντιπολίτευσης να εκφράζει τη γνώμη του (ή μήπως ήταν πρόταση;) για τη στάση που πρέπει να κρατούν οι βουλευτές του δημοκρατικού τόξου μέσα στη Βουλή απέναντι στους νεοναζί βουλευτές. Είπε, λοιπόν, θεωρώντας ότι φθέγγεται δημοκρατικά, να σηκώνονται οι δημοκράτες βουλευτές και να βγαίνουν έξω από την αίθουσα των συνεδριάσεων της Βουλής όταν ανεβαίνουν στο βήμα τα μιάσματα της πολιτικής ζωής.

Μάλιστα. Να ’ρθουν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα, να ’ρθουν οι αναλφάβητοι της δημοκρατίας να μιλάνε για τη γραμματική και το συντακτικό της! Μπράβο, ωραία γνώμη-πρόταση.

Οσο και να κρίνουμε αυστηρά πολλούς βουλευτές για την πολιτική τους ασάφεια ή ατολμία ή στρεψοδικία ή ακόμη και ενδοτικότητα, υπάρχουν μέσα στο Σχολείο της Δημοκρατίας αρκετοί που έχουν αγωνιστεί μια ολόκληρη ζωή, ο καθείς από το μετερίζι του, για να λειτουργεί απρόσκοπτα ο ανώτατος θεσμός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να απεμπολούν το δημοκρατικό δικαίωμα της παρουσίας τους στα έδρανα και να το εκχωρούν-δωρίζουν σ’ αυτούς τους χυδαίους -πολιτικά και αισθητικά- λάτρεις του εγκλήματος και του θανάτου; (Μην ξεχνάμε το πρώτο σύνθημα των φασιστών: «Ζήτω ο θάνατος».)

Οχι. Διαφορετικά πρέπει να αντιμετωπιστεί το οχληρό κι επικίνδυνο αυτό φαινόμενο, με τον λόγο π.χ., που, βέβαια, σπάνια ή καθόλου εισακούεται ή με το πολύ υψηλό επίπεδο του βουλευτικού τους έργου που θα απογυμνώσει τους νεοναζί βουλευτές, θα τους απαξιώσει και θα τους απομονώσει. Με τον λόγο (τους) και το έργο (τους) ας απαντήσουν οι βουλευτές που δεν είναι αυτής της ιδεολογίας, μέσα από τον χώρο της Βουλής. Για δες, κάτι σπουδαιογνωμίες...

Χρειάζεται, όμως, να αλλάξουν μυαλά, διότι ο λόγος και το έργο της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης, όταν ήταν στην κυβέρνηση, ήταν η αιτία που «θρονιάστηκαν» στις κοινοβουλευτικές καρέκλες. Η πολιτική τους ήταν αυτή που επέφερε απογοήτευση στην κοινωνία κι ένα κομμάτι της τους εξέλεξε πανηγυρικά (δημοκρατικά).

Μια πολιτική τού ό,τι αρπάξουμε και ας καίγεται ο τόπος, το life style δηλαδή που όλα τα επιτρέπει, όλα τα νομιμοποιεί, όλα τα αλέθει, προκειμένου να πλουτίσουν και να περνάνε καλά όσοι άρπαξαν την εξουσία και οι συγγενείς και φίλοι και γνωστοί τους. Μέγας συμπαραστάτης τους σ’ αυτή την απεχθή πολιτική τα μέσα ενημέρωσης, προστάτες, πάντα, των κατεχόντων και του σιναφιού τους, του κεφαλαίου δηλαδή.

Ας μη διαμαρτύρονται και ας μην υπερδεικνύουν την αντιναζιστική τους ευαισθησία, διότι κινδυνεύουν να γίνουν γελοίοι (και, ω του θαύματος, γίνονται). Ελεγε, ο Σαμφόρ: «Δεν φαντάζεται κανείς πόσο πνεύμα χρειάζεται για να μη γίνεται ποτέ γελοίος». Θα συμφωνήσω· απαιτείται καθημερινή πνευματική εξάσκηση για να μην κατρακυλήσει κάποιος στην κοινοτοπία, τη μανιέρα και από ’κεί στη γελοιότητα, ειδικά όποιος ασχολείται με τα κοινά.

Κατά τ’ άλλα θα συμφωνήσω επίσης ότι το νεοναζιστικό μόρφωμα έχει ριζώσει για τα καλά στην ελληνική κοινωνία, παρ’ ότι πολλοί από τους ψηφοφόρους του ντρέπονται να το δείξουν. Πάντα υπήρχε αυτό το ποσοστό στην Ελλάδα, αλλά είτε καλυπτόταν από τη δεξιά παράταξη είτε δεν τολμούσε να το φωνάξει δυνατά και φανερά. Οταν οι ισχυρές ιδεολογίες κονιορτοποιήθηκαν, λοιδορήθηκαν, σχεδόν απαξιώθηκαν, όταν η δεξιά ομπρέλα δεν φάνηκε αρκετά μεγάλη να τους καλύπτει, ξεσάλωσαν και δηλητηριάστηκε όλη η ελληνική κοινωνία.

Και άντε να τους μαζέψεις τώρα. Είναι εντυπωσιακό πως, παρόλο που ο αρχηγός τους δήλωσε ότι το κόμμα του είναι εγκληματική οργάνωση, παίρνοντας την πολιτική ευθύνη για την ψυχρή δολοφονία Φύσσα, οι ψηφοφόροι δεν πτοήθηκαν. Υπάρχει φόβος, λοιπόν, κάποια στιγμή να ξεσπάσει εμφύλιος. Χρειάζονται σοβαρές προτάσεις αντιμετώπισης και όχι να φεύγουν από τη Βουλή όταν μιλάνε οι χρυσαυγίτες. Λίγη σοβαρότητα.

http://www.efsyn.gr/