Νισάφι πια, δεν χάλασε δα ο κόσμος
Εφαρμόζει απαρεγκλίτως η πρωτοδεύτερη φορά Αριστερά το τριτοτέταρτο Μνημόνιο, βυθίζοντας για πεμπτοέκτη δόση την κοινωνία σε απόγνωση. Η επέλαση του Αλέξη σηματοδοτεί τον θρίαμβο της Μέρκελ, που ’χει κάθε λόγο να τρίβει τα χέρια της με μνησικακία. Εάν οι Σαμαροβενιζέλοι τολμούσαν να εισηγηθούν αντίστοιχα μέτρα, θα σηκώνονταν τα μπετά των πολυκατοικιών και των διώροφων, τα γκρίφια των κορυφογραμμών, οι βραχιές των ακτών κι ο κουρνιαχτός των κάμπων να τους κυνηγήσουν αδυσώπητα, σαν τις Αρπυιες· οι Ερινύες απαιτούν τσίπα, όχι Τσίπρα.
Λαφυραγωγεί τους πολίτες ο πρωθυπουργός, εκτελώντας πιστά τις άνωθεν ντιρεκτίβες χωρίς ν’ ανοίγει μύτη. Προς το παρόν. Ούτως ή άλλως είναι κι αυτός αναλώσιμος, όπως άπαντες οι μνημονιακοί προκάτοχοί του, κι ας βουτά την κεφαλή στην άμμο, ως στρουθοκάμηλος, κάνοντας πως δεν βλέπει τον κατήφορο στον οποίο κατρακυλά. Θαρρεί πως ο πισινός του θα θερμαίνει αιωνίως την αναπαυτική καρέκλα της εξουσίας. Στηρίζεται στο διαίρει και βασίλευε, δοκιμασμένη μέθοδο που διχάζει δυστυχώς τους οπαδούς των κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών προταγμάτων.
Ενωνε την πλειονότητά τους ο αδιαπραγμάτευτος αγώνας ενάντια στα Μνημόνια. Κυριαρχούσε η ρητορική τους στους χώρους δουλειάς, τις γειτονιές και τις λοιπές συναναστροφές. Είχαν απέναντί τους την επάρατο Δεξιά και το επαμφοτερίζον ΠΑΣΟΚ, στην υποτελή πολιτική των οποίων χρέωναν συλλήβδην τα δεινά του τόπου. Η υποταγή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στους εξ Εσπερίας αφέντες και η στροφή της διακυβέρνησης κατά εκατόν ογδόντα μοίρες ανέτρεψαν διαρρήδην τους συσχετισμούς. Ουκ ολίγοι ψηφοφόροι ταυτίστηκαν με τους ολίγιστους επιτελείς της Κουμουνδούρου· σχεδόν μεταλλάχτηκαν μαζί τους. Εξακολουθούν, βεβαίως, να παριστάνουν τους ακραιφνείς πολέμιους των οδυνηρών μέτρων, ανακαλύπτουν μολαταύτα σε ορισμένα απ’ αυτά, αν όχι σ’ όλα, θετικές πλευρές κοινωνικά δίκαιες και προπαντός αριστερής κατεύθυνσης.
Οπως, φέρ’ ειπείν, στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Δεν γίνεται, βρε αδερφέ, να μην καταβάλλεις τις δόσεις σου. Και καλά αν δεν έχεις. Υπάρχουν όμως οι κατ’ επάγγελμα μπαταχτσήδες, οίτινες μετατρέπουν το φουσκωμένο μπαγιόκο τους σε λουκούλλεια γεύματα και μεταμεσονύκτιες διασκεδάσεις, με αποτέλεσμα οι τράπεζες να χρειάζονται ανακεφαλαιοποίηση, που την πληρώνει ασφαλώς ο πολύπαθος λαουτζίκος. Η Αριστερά, άλλωστε, δεν είναι ανάλγητη. Ολα κι όλα. Δείχνει έλεος και, κυρίως, επινοεί λύσεις. Θα ξεσπιτώνεται η τετραμελής οικογένεια από το διαμέρισμα των ογδόντα τετραγωνικών, που με αίμα απέκτησε, αλλά τα πιστωτικά ιδρύματα θα της παρέχουν μια ημιυπόγεια γκαρσονιέρα, κατασχεθείσα από άλλους φυσικά για να ελαφρύνουν τον βραχνά του δανείου. Μην είμαστε πλεονέκτες. Οι καλοί χωράνε παντού.
Στους αγρότες δεν μπαίνουν αδίκως φόροι. Ελεύθεροι επαγγελματίες δεν είναι στο κάτω κάτω; Γιατί να εισφέρουν λιγότερο; Ασε που κάνουν αλόγιστη χρήση ύποπτων λιπασμάτων και βλαπτικών φυτοφαρμάκων. Εκπλήσσεσαι να τους ακούς. Σιγά μην κλάψουμε, διατείνονται, για το 23% στους σχολάρχες και την παραπαιδεία. Πενταροδεκάρες. Βουνό το δίκιο του Φίλη. Δεν χάλασε δα ο κόσμος να αυξηθεί κομμάτι το χαράτσι στα διόδια. Το λέμε εμείς που ανεβοκατεβάζαμε τις μπάρες. Νισάφι πια με το μοσχαρίσιο κρέας. Οι τοξίνες του δεν περιγράφονται... Στην πραγματικότητα είναι απερίγραπτοι οι ίδιοι.
http://www.efsyn.gr/
Σχόλια