Φυλαχτείτε! Έρχονται πολιτικές λύσεις
Τις πολιτικές λύσεις, συνήθως τις πληρώνουν οι πολίτες. Ιδίως όταν η Κυβέρνηση αναζητά “πολιτική λύση” στο θέμα των κόκκινων δανείων, δεν θα βρίσκουμε τρύπα να κρυφτούμε. Πολύ απλά διότι δεν υπάρχει πολιτική λύση για το συγκεκριμένο θέμα. Απλώς την ονομάζουν έτσι λόγω της αμηχανίας που προκαλεί η διαχείριση ενός τόσο πολύπλοκου θέματος, στο οποίο δεν έχουν βρει λύση.
Τι εννοεί άραγε ως πολιτική λύση η Κυβέρνηση Τσίπρα; Θα περίμενε κανείς να έχει έτοιμη την πρόταση και να την επικοινωνεί στους πολίτες. Γιατί όχι, να ζητήσει τη γνώμη τους και με δημοψήφισμα, αν θεωρεί ότι αφορά στο σύνολο της κοινωνίας και όχι μόνον στους δανειολήπτες. Το θέμα είναι εξόχως σοβαρό και μπορεί να συμπυκνωθεί στην εξής απλή πρόταση: Θέλετε να πληρώσει το σύνολο των Ελλήνων για τα δάνεια που έλαβαν όλοι ανεξαρτήτως αν απέκτησαν με αυτά, πρώτη κατοικία;
Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί αλλά η Κυβέρνηση δεν τολμά φυσικά να το θέσει. Όχι σε δημοψήφισμα, αλλά ούτε στη βάσανο του δημόσιου διαλόγου. Αντίθετα θολώνει τα νερά μιλώντας για αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς ή την ΕΚΤ. Ας είμαστε σοβαροί. Ούτε οι θεσμοί, ούτε η ΕΚΤ πρόκειται να πληρώσουν τα δάνεια που έλαβαν οι Έλληνες για να αποκτήσουν σπίτια.
Τα κόκκινα στεγαστικά δάνεια αποτελούν περίπου το 1/3 του συνόλου των κόκκινων δανείων. Μιλάμε για περισσότερα από 30 δις. ευρώ. Σχεδόν τα διπλά δηλαδή απ’ όσα χρειάζονται οι τράπεζες για να ανακεφαλαιοποιηθούν στην παρούσα φάση (είναι λεφτά που δανειζόμαστε όλοι μας) και πάνω από 10 φορές το ποσό που θα συγκεντρώσει το κράτος μέσω του ΕΝΦΙΑ. Ακόμη και αν δεν αφορά όλο το ποσό σε αγορές πρώτης κατοικίας, είναι αδύνατον να συγκεντρωθούν από μια κοινωνία σε ύφεση που έχει ξεπεράσει προ πολλού το όριο της φοροδοτικής ικανότητας. Επιπλέον, ακόμη και αν αναστραφεί η οικονομική κρίση, οι μισθοί έχουν περικοπεί δραματικά και δεν αντιστοιχούν στις αποπληρωμές δανείων που έλαβαν οι πολίτες στις καλές εποχές. Οι μισθοί δεν προβλέπεται να επανέλθουν στο προσεχές διάστημα, στα επίπεδα προ κρίσης.
Λύση μέσω της πολιτικής λοιπόν δεν υπάρχει εκτός αν θεωρήσουμε ότι το κράτος θα κάνει πλήρη αναδιανομή του πλούτου. Να χαρίσει δηλαδή τα δάνεια και να αφαιρέσει περιουσιακά στοιχεία άλλων πολιτών. Εδώ τίθεται ένα θέμα κοινωνικής δικαιοσύνης και ισονομίας. Αν χαρίσουμε τα δάνεια αδιακρίτως σε όσους δηλώνουν ανίκανοι να πληρώσουν (ακόμη και αν κρύβουν εισοδήματα), θα αδικηθούν όσοι μισθοσυντήρητοι, δεν τόλμησαν να πάρουν δάνειο και πληρώνουν ενοίκιο. Απ’ αυτούς θα ζητήσει η Κυβέρνηση να πληρώσουν για τους τολμηρούς δανειολήπτες;
Διάφοροι λαϊκιστές μαϊντανοί, έχουν πει κατά καιρούς αξεπέραστες αρλούμπες. Από το ότι θα πάρουμε τα χρήματα από τις τράπεζες (αν έχουν γιατί τις ανακεφαλαιοποιούμε άραγε) μέχρι ότι θα τα πάρουν από τους “έχοντες και κατέχοντες” Αρκεί να τους ενημερώσει κάποιος ότι οι συμπολίτες μας που δηλώνουν πάνω από 500.000 ευρώ εισόδημα ετησίως είναι περίπου μία ντουζίνα.
Η λύση που ζητούν δεν είναι πολιτική. Ίσως να είναι μαγική! Να εξαφανιστούν τα χρέη όλων, χωρίς να χρειαστεί να ανακεφαλαιοποιήσουμε ξανά τις Τράπεζες. Αν είναι έτσι δεν χρειαζόμαστε ούτε τον Ντράγκι, ούτε τον Στουρνάρα. Ο Χάρι Πότερ είναι κατάλληλος για κεντρικός τραπεζίτης.
Όσο για τα σπίτια των αδύναμων οικονομικά; Οι τράπεζες σε αρκετές περιπτώσεις προχώρησαν σε ρυθμίσεις. Γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να πάρουν πίσω το σύνολο των απαιτήσεών τους. Ούτε φυσικά να πάρουν πίσω όλα τα σπίτια. Δεν θέλουν ούτε οι τράπεζες να μετατραπούν σε μεσιτικά γραφεία και να ψάχνουν να βρουν αγοραστές για δυάρια στην Κυψέλη.
Επίσης δεν θέλουν να ξεκινήσουν άκριτα τους πλειστηριασμούς. Αν το κάνουν θα διαλύσουν τις τιμές των ακινήτων και κατά συνέπεια θα αναγκαστούν να εγγράψουν τα ακίνητα που έχουν στην κατοχή τους σε πολύ χαμηλότερες αξίες. Δεν είναι κουτοί, δεν θα το κάνουν. Όπου μπόρεσαν, διευκόλυναν τους δανειολήπτες, προκειμένου να εισπράξουν ότι μπορούν. Έστω και λίγα.
Αυτή η κατά περίπτωση διαχείριση ακούγεται πιο λογική. Να βοηθήσει η κοινωνία όσους βρέθηκαν σε πρόβλημα και να τους διαχωρίσει από αυτούς που εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση. Θεωρεί κανείς δίκαιο να χαρίσει η Ελληνική κοινωνία ένα σπίτι σε κάποιον που πλήρωσε μόλις 10 δόσεις; Είναι το ίδιο άδικο με το να πάρει η τράπεζα το σπίτι κάποιου που έχει αποπληρώσει όλο το κεφάλαιο και χρωστάει μόνο τόκους. Με την κωλυσιεργία και τη γενίκευση, μπορεί τα χλωρά να καούν μαζί με τα ξερά.
Βλέπετε στην Ελλάδα, ευτυχώς ή δυστυχώς δεν μπορεί κανείς να παραχωρήσει το ενυπόθηκο σπίτι του στην Τράπεζα και να μην χρωστάει τίποτε στη συνέχεια. Πολίτες και τράπεζες είναι εγκλωβισμένοι στην απραξία λόγω ενός ελλιπούς και στρεβλού νομικού καθεστώτος. Αν δεν παίρνει καμία πρώτη κατοικία η τράπεζα, τι νόημα έχει η υποθήκη; Ο ΣΥΡΙΖΑ σκέπτεται ενδεχομένως την αλλαγή του καθεστώτος. Δεν τολμάει όμως να την δημοσιοποιήσει καθώς έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με όσα έλεγαν στελέχη του πριν την κάλπη.
Η Κυβέρνηση δεν ξέρει τι να κάνει και γι’ αυτό πετάει την μπάλα στην κερκίδα μιλώντας για ό,τι γνωρίζει καλά. Την αέναη δηλαδή πολιτική φλυαρία, την οποία ονομάζει διαπραγμάτευση και που θεωρεί γενικώς ότι είναι πανάκεια.
*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA (@SZacharos)
http://news247.gr/
Σχόλια