Αλέξη, η ιδιοκτησία είναι κλοπή;

της Βίκυς Σαμαρά

Μόλις ένα χρόνο πριν, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιπολίτευση και η ΝΔ (μαζί με το ΠΑΣΟΚ, που ποτέ δεν πεθαίνει) κυβέρνηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζε σε όλα τα επίπεδα το κίνημα “δεν πληρώνω”, στη λογική ουκ αν λάβεις παρά των μη εχόντων, κατήγγειλε τον ΕΝΦΙΑ και τον κίνδυνο πλειστηριασμών που θα είχαν ως αποτέλεσμα να μείνουν οικογένειες στο δρόμο.

Η ΝΔ πάλι ζούσε ειδικά με το θέμα της φορολόγησης των ακινήτων ένα ιδεολογικό δράμα: Η δεξιά που ήταν υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας να τη φορολογεί αγρίως και η αριστερά να υπερασπίζεται το αστικό αυτό δικαίωμα. Μέχρι που η Αλέκα Παπαρήγα ρητόρευε από το βήμα της Βουλής υπέρ των ελληνικών οικογενειών που έφτιαξαν κι ένα δεύτερο σπιτάκι για να το δώσουν προίκα στα παιδιά τους.

Δικαίως όμως και όχι μόνο για αντιπολιτευτικούς λόγους τα κόμματα της αριστεράς έθεταν το εξής καίριο ζήτημα: Στην περίπτωση της Ελλάδας, η κατοχή ενός (και συχνά δύο ακινήτων) δεν αφορά κατά ανάγκην τους έχοντες. Για τον πολύ απλό λόγο ότι σε αντίθεση με τις χώρες της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης, η Ελλάδα κτίστηκε κυρίως την τελευταία 50ετία και κυρίως με τη μέθοδο της αντιπαροχής, ενώ μετά ήρθαν και τα δάνεια.

Τώρα η κυβέρνηση της αριστεράς διατηρεί τον ΕΝΦΙΑ (και δε το κάνει και θέμα) και μάχεται για το θέμα των πλειστηριασμών, έχοντας όμως ήδη ρίξει τον πήχυ αρκετά σε σχέση με το κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη.

Δεν πρέπει λοιπόν να πληρώσουν οι μπαταχτσήδες; Σύμφωνοι, αλλά ποιοι είναι αυτοί; Και γιατί αυτή τη γλώσσα του ρεαλισμού δεν τη μιλούσε το κυβερνών κόμμα νωρίτερα; Και πως να πιστέψει ο Έλληνας (μονίμως) φορολογούμενος ότι αυτή τη φορά θα πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες;

Επίσης, αν δεχθούμε την ευθύνη όσων με δάνεια του “αέρα” απέκτησαν σπιτάκια ή “σπιτάκια”, δε θα πρέπει να υπάρξουν συνέπειες και για τις τράπεζες, που μοιράζανε τα δάνεια σαν φειγ βολάν; Και δεν εννοούμε φυσικά τους έρμους τραπεζοϋπαλλήλους, οι οποίοι ουδένα λόγο είχαν στη χάραξη της πολιτικής των τραπεζών: Είναι γνωστό ότι τα προηγούμενα χρόνια στις τράπεζες δε συζητούσαν πια το εάν μπορεί να πετάξει ο γάιδαρος, αλλά το ύψος της πτήσης και την τροχιά, ενώ γενικότερα η πίεση που ασκείτο στους εργαζόμενους ήταν εφάμιλλη πχ του να κατηγορήσει ο ιδιοκτήτης του καφέ τη σερβιτόρα γιατί έφερε στον πελάτη τον ελληνικό σκέτο που παρήγγειλε και δεν τον έπεισε να παραγγείλει διπλό μακιάτο καραμέλα.

Δεν πρέπει να μπουν ορισμένα κριτήρια για το διαχωρισμό αυτών, που πραγματικά αδυνατούν να πληρώσουν λόγω κρίσης και όσων απλώς εκμεταλλεύθηκαν και την κρίση, αλλά και την ασυδοσία κρατική και τραπεζική προ αυτής; Σαφώς, αλλά τα κριτήρια αυτά δεν μπορεί να είναι η απόλυτη φτώχεια, ούτε είναι δυνατόν να καταρρακωθεί (κι άλλο) η μεσαία τάξη.

Το μόνο που μένει να ακούσουμε είναι πως οι πλειστηριασμοί είναι αριστερό μέτρο, καθότι η ιδιοκτησία είναι κλοπή. Δε θα μας κάνει και πολύ εντύπωση: Όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου με υπουργό το Βενιζέλο επέβαλε πρώτη φορά το χαράτσι, ορισμένοι στο ΠΑΣΟΚ υπερασπιζόταν τον τότε ΕΕΤΗΔΕ σχεδόν ως... κομμουνιστικό.

Όμως στο σφυρί σπίτια δεν έβγαλε ούτε η ανάλγητη δεξιά.

*Η Βίκυ Σαμαρά, είναι επικεφαλής του πολιτικού τμήματος του NEWS 247

http://news247.gr/