Κυβέρνηση και παρακράτος της κουκούλας!

του Πέτρου Μακρή

Η Ελλάδα έχει ήδη καταγραφεί ως η χώρα με τις πιο ζηλευτές ποινικές ασυλίες, υπέρ των τρομοκρατών. Και μάλιστα με ανοιχτή κάλυψη αυτής της εύνοιας προς τους κακοποιούς, από τον σημερινό κυβερνητικό μηχανισμό.

Η απρόσμενη βόμβα μεγατόνων, από τον καθηγητή της Εγκληματολογίας και προτελευταίο υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Γιάννη Πανούση, για αμφίδρομη επικοινωνία κυβερνητικών παραγόντων με την τρομοκρατική οργάνωση «Πυρήνες της Φωτιάς», τραντάζει από τα θεμέλια την κυβερνητική συνοχή. Και επιπλέον, ανοίγει το δρόμο για ένα οριστικό ξεκαθάρισμα ενός «αινίγματος» που χρονολογείται, από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, για το … άβατον στο χώρο των κουκουλοφόρων.

Ο Γιάννης Πανούσης θυσίασε την πανεπιστημιακή, ερευνητική-διδακτική του καριέρα, για να συμβάλει, ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη, στην εκκαθάριση του ελληνικού κοινωνικοπολιτικού χώρου, τόσο από τις δυσλειτουργίες και εκτροπές παρανομίας, αλλά και από τη διάβρωσή τους, από συγκεκριμένα και επωνύμως αποκαλυπτόμενα στοιχεία του αντιεξουσιαστικού χώρου, με τρομοκρατική δραστηριότητα. Στη διάθεση της Δικαιοσύνης υπάρχουν στοιχεία, με διαλόγους ανάμεσα στον ειδικό σύμβουλο του υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου, τον Πάνο Λάμπρου και επίλεκτα, φυλακισμένα στελέχη, των «Πυρήνων της Φωτιάς».

Και ναι μεν, εάν οι διάλογοι αυτοί στρέφονταν, προς την πλευρά του σωφρονισμού των φυλακισμένων, έχει καλώς. Από τις μαγνητοφωνημένες όμως συζητήσεις Λάμπρου-τρομοκρατών, προκύπτει, ότι τα εξόχως ταραχοποιά-ανατρεπτικά αυτά στοιχεία εγκαλούσαν την κυβέρνηση για …απραξία και χαριστική συμπεριφορά προς τον Γιάννη Πανούση. Για τον τελευταίο μάλιστα ακούγεται, στις μαγνητοταινίες της ΕΥΠ «καλά κάναμε και βάλαμε βόμβα στον Πανούση».

Από την πλευρά του, ο σημερινός υπουργός Δικαιοσύνης αυτοδιαψεύδεται ότι έχει διακόψει, από τον περασμένο Αύγουστο τη «συνεργασία» του με τον Π. Λάμπρου, παραδεχόμενος εν τέλει και μάλιστα εγγράφως, ότι η «συνεργασία» αυτή λήγει με απόφαση, καταχωρημένη στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, στις 31.12.2015!

Παρ’ όλα αυτά, αναπάντητο παραμένει από κυβερνητικής πλευράς το ερώτημα: Γιατί η επιμονή του κ. Νίκου Παρασκευόπουλου όσο και αρκετών κυβερνητικών στελεχών υπέρ της προνομιακής μεταχείρισης τόσο του Σάββα Ξηρού όσο και άλλων αιμοσταγών τρομοκρατών; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Η οποιαδήποτε εύνοια προς τους τρομοκρατικούς κύκλους αναδεικνύει τους τρομοκράτες σε … φόβητρο των πολιτικώς αντιφρονούντων.

Η ελληνική κοινωνία έζησε επί 27 χρόνια το αιματηρό χρονικό της τρομοκρατικής δράσης της 17 Νοέμβρη, με καταληκτική ημερομηνία την 29^η Ιουνίου 2002, επί υπουργίας Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, στο πόστο της Δημόσιας Τάξης. Η εξάρθρωση αυτού του 27χρονου φαντάσματος ανέτρεψε και ένα, πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά status quo, διαρκούς εσωτερικής και διεθνούς διαπόμπευσης της ελληνικής δημοκρατικής τάξης και ασφάλειας.

Ταυτοχρόνως, με αυτή την εξάρθρωση περιορίστηκε αισθητά και η παγκυριαρχία του τρομοκρατικού αυτού φοβήτρου με τη μάσκα του αντίπαλου δέους στους πανεπιστημιακούς χώρους. Επέζησε όμως αυτό το δέος καταλυτικά εις βάρος των δημοκρατικών διαδικασιών, για την ανάδειξη τόσο των πρυτανικών αρχών, όσο και της συνδικαλιστικής ηγεσίας των φοιτητών. Με αποκορύφωμα το χτίσιμο των … αντιφρονούντων δημοκρατικών πρυτάνεων από κουκουλοφόρους στα γραφεία τους ή προπηλακισμούς των επιτροπών αξιολόγησης του ΔΕΠ, από εξωπανεπιστημιακούς τραμπούκους.

Το αίσχος του εξευτελισμού των πανεπιστημίων σχεδόν μηδενίστηκε, αλλά θεωρητικά με το νόμο-πλαίσιο για την Παιδεία από την Άννα Διαμαντοπούλου (2011). Η με ψευδοδιλημματικές διαδικασίες κατάκτηση της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2014-2015 και με την ενθάρρυνση του υπουργικού διδύμου Μπαλτά-Παρασκευόπουλου επιστροφή στα έκτροπα των δεκαετιών ’70, ’80 και ’90 μας ξαναγυρίζει πανηγυρικά, στην πανεπιστημιακή και κοινωνική τρομοκρατία του επονείδιστου παρελθόντος. Με τον ίδιο άλλωστε κατεδαφιστικό ζήλο εργάζεται και ο Νίκος Φίλης, παρά τους επικοινωνιακούς δήθεν συμβιβασμούς με ποικίλους κοινωνικούς και θρησκευτικούς (!) φορείς.

Οι ελπίδες πλέον για ανατροπή, ενός νέου εκκολαπτόμενου χρονικού πανεπιστημιακής αναξιοκρατίας, διωγμού των δημοκρατικών αντι-φρονούντων, αλλά και αναβίωσης των τρομοκρατικών φοβήτρων, εναπόκεινται όχι μόνον στον Γιάννη Πανούση που έριξε τη βαριά πέτρα στο πηχτό τέλμα του Συριζαϊκού αντιδημοκρατικού αναχρονισμού. Αλλά και στον εκλεκτό συνάδελφο και επικεφαλής της ΕΥΠ Γιάννη Ρουμπάτη.

Η Δικαιοσύνη ήδη έχει στα χέρια της αδιάσειστα ντοκουμέντα εκτροπής από τη δημοκρατική τάξη και ασφάλεια. Και μακάρι να λάμψει και πάλι το χρονικό των Σαρτζετάκηδων. Θα το ζήσουμε άραγε, ή θα πορευόμαστε διαρκώς στο σκοτάδι των εθελοδουλικών συμβιβασμών;

http://www.tovima.gr/#