Κυριαρχικά

του Γιώργου Σταματόπουλου

Πολλοί είναι αυτοί που επιθυμούν να ανυψωθούν πάνω από τους ομοίους τους, να ξεχωρίσουν, να κυριαρχήσουν, να φανούν! Το πόθεν προέρχεται αυτή τους η επιθυμία δεν είναι της στιγμής. Παραμένει ως διαπίστωση ότι όλοι, σχεδόν, θέλουν να πλουτίσουν, να επικρατήσουν και ας είναι να πατήσουν επί πτωμάτων.

Χάνουν σ’ αυτήν την προσπάθεια κάθε ηθικό ενδοιασμό προτάσσοντας το ατράνταχτο επιχείρημα του ορθολογισμού: ο ξύπνιος νικά, ο βραδύνους παραμένει φτωχός, κάπως έτσι. Σχηματίζουν σε κώδικα τούτη την προτεσταντική αμερικανιά και, αναίσχυντοι πλέον, αρχίζουν να πορεύονται στον (αισχρό) δρόμο που επέλεξαν.

Οι περισσότεροι απ’ αυτούς προέρχονται από την κυρίαρχη τάξη, αλλά δεν πάνε πίσω κι όσοι προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα. Οι παλιοί αναρχικοί αυτούς τους τελευταίους φοβούνταν περισσότερο στα σχέδιά τους για την αλλαγή του κόσμου.

Οι άνθρωποι, από μικρά παιδιά ακόμη, λατρεύουν την εξουσία, ξεκινώντας από τον πατέρα-πρότυπο (ποτέ σχεδόν από τη μητέρα), περνώντας στα αστέρια του ποδοσφαίρου και του σινεμά, του αθλητισμού και της μόδας και -εσχάτως- της τηλοψίας. Ακόμη κι ο πιο ταπεινός παιδαγωγός σηκώνει τα χέρια μπροστά στην ακατανίκητη δύναμη της αναγνωρισιμότητας (που συνοδεύεται πάντα από πλούτο και συγχωρεί κάθε εκκεντρικότητα).

Σ’ αυτή τη λατρεία δεν χωρούν η σύνεση, η διανοητική ωριμότητα, η ηθική στάση και συμπεριφορά. Τα πρότυπα εισχωρούν αβίαστα στο ασυνείδητο των παιδιών και στο συνειδητό των ενηλίκων: Η λατρεία εύκολα μετεξελίσσεται σε επιθυμία-μίμηση ισχύος και τότε χάνεται κάθε προσπάθεια ευγενούς εξανθρωπισμού, κάθε προσπάθεια να ξεριζωθεί το φίλαυτον (χωρίς να χαθεί ο υγιής εγωισμός) και κάθε προοπτική για φιλία και έρωτα, πολλώ μάλλον για συλλογικότητα και αγάπη.

Κάπως έτσι εμφανίζονται τα πρώτα στάδια της ολοκληρωτικής σκέψης, χωρίς καμία ενοχή ή αιδώ, αφού όλα είναι φυσιολογικά για τους περισσότερους γονείς.

Τελικά όλοι συμφωνούν ότι εάν θέλουν να επιβιώσουν οφείλουν να ενστερνιστούν το αξίωμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», ακόμη και τότε που επηρεάζονται από τις αξίες του σοσιαλισμού και τις μεγάλες αρχές των μεγάλων ουμανιστών συγγραφέων· το κακό έχει μολύνει ήδη τα κύτταρα.

Το ότι έτσι κάπως οδηγούνται οι ζωές φαίνεται από την παιδική κοινωνία, όπου επικρατούν όλες οι ενήλικες παθογένειες (ίντριγκες, ψεύδη, λυκοφιλίες, ρουφιανιές, τρικλοποδιές και πάει λέγοντας).

Αυτά συμβαίνουν στις δυτικές κοινωνίες κυρίως, οι οποίες και κλασαυχενίζονται ότι είναι εστίες του τεχνολογικού πολιτισμού και άξιοι φορείς ενός ελεύθερου πνεύματος και μιας δίκαιης ελευθερίας... Αντε να αμφισβητήσεις, όμως, τις δυτικές δημοκρατίες ή να τολμήσεις να πεις ότι εκφασίζονται με ταχείς ρυθμούς· θα σε κατασπαράξουν (οι υποκριτές). Ο αισιόδοξος κάπου αλλού κατοικεί αλλά και ο απαισιόδοξος έχει δικαίωμα να χαρεί ζώντας ή να ζει χαίρων.

http://www.efsyn.gr/