Πότε θα επιτευχθεί η πολιτική σταθερότητα;

του Πάνου Παναγιώτου

Τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και περισσότερος λόγος για την ανάγκη «πολιτικής σταθερότητας» προκειμένου να γίνει εφικτή η έξοδος απ’ την κρίση.
Στην πολιτική, μία βασική ερμηνεία της «σταθερότητας» είναι η διατήρηση του πολιτικού status quo, δηλαδή η συντήρηση της πολιτικής κατάστασης ως έχει, μέσω της αποφυγής συγκρούσεων και της διατήρησης της πολιτικής ειρήνης, που με τη σειρά της επιτρέπει την οικονομική σταθερότητα και την ανάπτυξη.
Όμως με την κυβέρνηση να έχει, ήδη, ένα βαρύ παρελθόν παρά το ότι βρίσκεται στην εξουσία για λιγότερο από ένα χρόνο και να  στηρίζεται, πλέον, σε μία ισχνή πλειοψηφία, με την αξιωματική αντιπολίτευση να απειλείται ακόμη και με διάσπαση και να είναι «ακέφαλη», με ένα από τα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης να θεωρείται ως το κυρίως υπαίτιο για τη μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική τραγωδία που υπέστη η Ελλάδα από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο την ώρα που ένα άλλο κατηγορείται ως «εγκληματική οργάνωση» και τα υπόλοιπα βλέπουν τη δύναμη τους να συρρικνώνεται μόλις δυο μήνες μετά τις βουλευτικές εκλογές, η συντήρηση της πολιτικής κατάστασης ως έχει δε φαίνεται να συμφέρει ούτε να επιδιώκεται από κανέναν από τους πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος ενώ ακόμη και αν αυτό συνέβαινε το μόνο που δε θα μπορούσε να εγγυηθεί θα ήταν η πολιτική σταθερότητα στη χώρα.
Και αυτό, πόσο μάλλον όταν οι ίδιοι οι πολίτες / ψηφοφόροι είναι απογοητευμένοι, αν όχι απ’ όλα, τουλάχιστον από τα περισσότερα πολιτικά κόμματα.
Προκειμένου, λοιπόν, να μπορεί να επιτευχθεί η πολιτική σταθερότητα μέσω της διατήρησης του πολιτικού status quo θα πρέπει να έχει προηγηθεί η δημιουργία ενός πολιτικού status quo το οποίο τόσο οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος όσο και οι πολίτες να επιθυμούν να διατηρήσουν.
Και για να συμβεί αυτό θα πρέπει κόμματα και πολίτες να επιλέξουν τι πολιτικό status quo επιθυμούν και να αποφασίσουν αν θέλουν να μοιάζει με αυτό της προ κρίσης περιόδου, δηλαδή διπολικό με ένα κόμμα κεντροαριστερής και ένα κεντροδεξιάς ιδεολογίας και άλλα περιφερειακά κόμματα κινούμενα στα άκρα των δύο αυτών ιδεολογιών ή με κάτι διαφορετικό, όπως ένα απαλλαγμένο από ιδεολογίες συνασπισμό κομμάτων ικανό να ηγηθεί μίας οικουμενικής κυβέρνησης ή κάτι εντελώς νέο.
Όμως μέχρι να φτάσουμε σε εκείνο το σημείο όπου πολίτες και κόμματα θα είναι ικανοποιημένοι με την πολιτική κατάσταση που θα έχουν επιλέξει και διαμορφώσει και προκειμένου στη διαδρομή ως εκεί να προστατευθεί η χώρα απ’ τα χειρότερα, ίσως είναι καλό να αρκεστούμε σε έναν ορισμό της πολιτικής σταθερότητας ως του λόγου των ρυθμιστικών και «απορυθμιστικών» ενεργειών των πολιτικών δυνάμεων και τελικά του λόγου των ρυθμιστικών και «απορυθμιστικών» πολιτικών δυνάμεων.
Τότε, ακόμη και κάτω από τις τρέχουσες δραματικές συνθήκες το πολιτικό σύστημα θα αρχίσει να βρίσκει το δρόμο για τη σταθερότητα όσο ο λόγος μεταξύ των δύο μεγεθών θα υπερβαίνει τη μονάδα, δηλαδή όσο οι ρυθμιστικές προσπάθειες των πολιτικών δυνάμεων θα ξεπερνούν τις «απορυθμιστικές».
Όμως κάτι τέτοιο προϋποθέτει την πρόταξη του συμφέροντος της χώρας πάνω από το κομματικό. Και αυτό ίσως είναι το δυσκολότερο που μπορεί να ζητήσει κανείς από τις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις.
http://news247.gr/

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κυκλοφορεί ο ΚΑΤΟΙΚΟΣ ο κουτσοφλέβαρος...

Κυκλοφορεί ο Χριστουγενιάτικος ΚΑΤΟΙΚΟΣ!

Κυκλοφορεί ηλεκτρονικά ο ΚΑΤΟΙΚΟΣ Νοεμβρίου!