Αμαρτίες που επαναλαμβάνονται...
Η τελευταία έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου μπορεί να εκκινεί –κι αυτή- από τις διόλου αγαθές προθέσεις της γραφειοκρατίας του Ταμείου να επιβάλλει τη δική της οπτική έναντι του ελληνικού προγράμματος, περιέχει, όμως, την βασική παραδοχή πως το τρίτο μνημόνιο είναι κυριολεκτικά μετέωρο, όχι μόνο εξαιτίας της μη βιωσιμότητας του χρέους αλλά και λόγω του δημοσιονομικού κενού που δημιουργεί η αδυναμία εισπραξιμότητας ολοένα και περισσότερων φόρων.
Σε απλά ελληνικά οι οικονομολόγοι του Ταμείου επισημαίνουν πως υπό τις κρατούσες συνθήκες «το πρόγραμμα δεν βγαίνει».
Εκείνο το οποίο, ωστόσο, δεν ομολογείται ευρέως είναι πως, ουσιαστικά, κανένα από τα προηγούμενα δύο μνημόνια δεν υλοποιήθηκε όπως σχεδιάστηκε. Είναι χαρακτηριστικό πως σε πρόσφατη τηλεοπτική του εμφάνιση ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου ομολόγησε πως όλοι γνώριζαν ότι το πρώτο μνημόνιο δεν ήταν δυνατό να εφαρμοστεί.
Υπάρχει, όμως, μια αλληλουχία γεγονότων –ορισμένα από τα οποία είδαν το φως της δημοσιότητας πρόσφατα- που εξηγούν πολλά, κυρίως, όμως, αποκαλύπτουν τις τεράστιες ευθύνες τόσο του εγχώριου πολιτικού συστήματος, όσο και των δανειστών.
Ο πρώην κεντρικός τραπεζίτης Γιώργος Προβόπουλος αποκάλυψε πως τον Μάϊο του 2008, πολιτικό και οικονομικό σύστημα της χώρας έλαβαν γνώση έκθεσης του ΔΝΤ, η οποία έθετε την οικονομία της χώρας σε κατάσταση χρεοκοπίας, αφού το χρέος είχε φτάσει το θηριώδες 800%! Ο κ. Προβόπουλος, μάλιστα, ομολόγησε πως υπήρξε παρέμβαση στο ΔΝΤ να μην δημοσιοποιηθεί εκείνη η έκθεση προς αποφυγή των δεδομένων συνεπειών έναντι των διεθνών αγορών.
Ο ίδιος είπε, επίσης, ότι το 2009, πλέον, άπαντες γνώριζαν πως η χώρα έχει χρεοκοπήσει. Η ομολογία έχει εξαιρετική σημασία εάν θυμηθεί κανείς τις προσπάθειες –αναμφισβήτητα καθυστερημένες- του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή να εξασφαλίσει τη συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ) για τη λήψη σκληρών μέτρων που θα μπορούσαν να ανατάξουν την κατάσταση.
Κάτι τέτοιο δεν συνέβη, η χώρα οδηγήθηκε σε εκλογές και ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός με τον ελληνικό λαό να μην γνωρίζει την πραγματική κατάσταση της οικονομίας.
Ο κ. Παπακωνσταντίνου, δε, αποκάλυψε πως τον Ιανουάριο του 2010 συμφωνήθηκε, σε συνάντηση του ιδίου, του κ. Παπανδρέου και του επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν (στο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός), να τεθεί η οικονομία σε πρόγραμμα διάσωσης υπό την επίβλεψη του Ταμείου.
Αλλά ακόμα και τότε χρειάστηκε να παρέλθουν τέσσερις μήνες, μέχρι τις 23 Απριλίου που ο τότε πρωθυπουργός έκανε τη γνωστή ανακοίνωση περί χρεοκοπίας από το Καστελόριζο, δίχως να ληφθούν έκτακτα μέτρα. Αντιθέτως, δημόσιες δηλώσεις περί «Τιτανικού» και απίστευτη κωλυσιεργία εν μέσω φημών εκτόξευσαν τα spreads δανεισμού και έφεραν την οικονομία σε ακόμα πιο δεινή κατάσταση.
Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι πολιτικό σύστημα και δανειστές καθυστέρησαν δραματικά στη λήψη μέτρων αλλά και όταν αυτά συμφωνήθηκαν γνώριζαν πως το πρώτο μνημόνιο είχε δομικές στρεβλώσεις που το καθιστούσαν μη εφαρμόσιμο.
Το γεγονός ότι το ΔΝΤ έπεσε παταγωδώς έξω από τις προβλέψεις του για τα έτη 2011, 2012, 2013 είναι μία ακόμα παράμετρος που επιβεβαιώνει τα παραπάνω.
Όλα αυτά, βεβαίως, αποτελούν… ιστορία. Όμως δείχνουν πως και το τρέχον πρόγραμμα δεν έχει ξεφύγει από τις ίδιες δομικές στρεβλώσεις αφού στηρίζεται στο ίδιο «εργαλείο» της υπερφορολόγησης. Και μάλιστα μιας υπερφορολόγησης που έρχεται να δράσει σωρευτικά μετά τα δύο προηγούμενα προγράμματα…
Σε απλά ελληνικά οι οικονομολόγοι του Ταμείου επισημαίνουν πως υπό τις κρατούσες συνθήκες «το πρόγραμμα δεν βγαίνει».
Εκείνο το οποίο, ωστόσο, δεν ομολογείται ευρέως είναι πως, ουσιαστικά, κανένα από τα προηγούμενα δύο μνημόνια δεν υλοποιήθηκε όπως σχεδιάστηκε. Είναι χαρακτηριστικό πως σε πρόσφατη τηλεοπτική του εμφάνιση ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου ομολόγησε πως όλοι γνώριζαν ότι το πρώτο μνημόνιο δεν ήταν δυνατό να εφαρμοστεί.
Υπάρχει, όμως, μια αλληλουχία γεγονότων –ορισμένα από τα οποία είδαν το φως της δημοσιότητας πρόσφατα- που εξηγούν πολλά, κυρίως, όμως, αποκαλύπτουν τις τεράστιες ευθύνες τόσο του εγχώριου πολιτικού συστήματος, όσο και των δανειστών.
Ο πρώην κεντρικός τραπεζίτης Γιώργος Προβόπουλος αποκάλυψε πως τον Μάϊο του 2008, πολιτικό και οικονομικό σύστημα της χώρας έλαβαν γνώση έκθεσης του ΔΝΤ, η οποία έθετε την οικονομία της χώρας σε κατάσταση χρεοκοπίας, αφού το χρέος είχε φτάσει το θηριώδες 800%! Ο κ. Προβόπουλος, μάλιστα, ομολόγησε πως υπήρξε παρέμβαση στο ΔΝΤ να μην δημοσιοποιηθεί εκείνη η έκθεση προς αποφυγή των δεδομένων συνεπειών έναντι των διεθνών αγορών.
Ο ίδιος είπε, επίσης, ότι το 2009, πλέον, άπαντες γνώριζαν πως η χώρα έχει χρεοκοπήσει. Η ομολογία έχει εξαιρετική σημασία εάν θυμηθεί κανείς τις προσπάθειες –αναμφισβήτητα καθυστερημένες- του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή να εξασφαλίσει τη συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ) για τη λήψη σκληρών μέτρων που θα μπορούσαν να ανατάξουν την κατάσταση.
Κάτι τέτοιο δεν συνέβη, η χώρα οδηγήθηκε σε εκλογές και ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός με τον ελληνικό λαό να μην γνωρίζει την πραγματική κατάσταση της οικονομίας.
Ο κ. Παπακωνσταντίνου, δε, αποκάλυψε πως τον Ιανουάριο του 2010 συμφωνήθηκε, σε συνάντηση του ιδίου, του κ. Παπανδρέου και του επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν (στο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός), να τεθεί η οικονομία σε πρόγραμμα διάσωσης υπό την επίβλεψη του Ταμείου.
Αλλά ακόμα και τότε χρειάστηκε να παρέλθουν τέσσερις μήνες, μέχρι τις 23 Απριλίου που ο τότε πρωθυπουργός έκανε τη γνωστή ανακοίνωση περί χρεοκοπίας από το Καστελόριζο, δίχως να ληφθούν έκτακτα μέτρα. Αντιθέτως, δημόσιες δηλώσεις περί «Τιτανικού» και απίστευτη κωλυσιεργία εν μέσω φημών εκτόξευσαν τα spreads δανεισμού και έφεραν την οικονομία σε ακόμα πιο δεινή κατάσταση.
Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι πολιτικό σύστημα και δανειστές καθυστέρησαν δραματικά στη λήψη μέτρων αλλά και όταν αυτά συμφωνήθηκαν γνώριζαν πως το πρώτο μνημόνιο είχε δομικές στρεβλώσεις που το καθιστούσαν μη εφαρμόσιμο.
Το γεγονός ότι το ΔΝΤ έπεσε παταγωδώς έξω από τις προβλέψεις του για τα έτη 2011, 2012, 2013 είναι μία ακόμα παράμετρος που επιβεβαιώνει τα παραπάνω.
Όλα αυτά, βεβαίως, αποτελούν… ιστορία. Όμως δείχνουν πως και το τρέχον πρόγραμμα δεν έχει ξεφύγει από τις ίδιες δομικές στρεβλώσεις αφού στηρίζεται στο ίδιο «εργαλείο» της υπερφορολόγησης. Και μάλιστα μιας υπερφορολόγησης που έρχεται να δράσει σωρευτικά μετά τα δύο προηγούμενα προγράμματα…
Από την Επένδυση
Σχόλια