KOBE BRYANT, ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

του Νίκου Παπαϊωάννου

Εγραψα χθες ότι φανταζόμουν το φινάλε του Kobe Bryant, όπως εκείνο του Michael Jordan με τους Bulls, με buzzer beater, που χαρίζει τίτλο στους τελικούς του ΝΒΑ. Όμως κι αυτό με τους 60 πόντους και την αποχώρηση του Black Mamba με τρομερή νίκη-comeback, δεν είναι καθόλου κακό φινάλε!

Ισα ίσα, που στο τελευταίο του παιχνίδι στο ΝΒΑ, με τη μοναδική φανέλα που φόρεσε ποτέ, στο γήπεδο όπου πανηγύρισε 5 τίτλους, ο Kobe έκανε για τους Lakers, ό,τι τον καθόρισε σε αυτά τα 20 του χρόνια στο Λος Αντζελες: Οτιδήποτε χρειαστεί για να τους χαρίσει τη νίκη.

Στο συγκεκριμένο ματς, εναντίον στη Γιούτα, «απλά» χρειάστηκε να σκοράρει περισσότερους από τους μισούς πόντους της ομάδας του (τους 60 από τους 101), να βάλει 23 στην τελευταία περίοδο και να σουτάρει 50 –ναι ΠΕΝΗΝΤΑ- φορές!

Αυτό ήταν πάντα ο Kobe Bryant: Ενας δολοφόνος, ο Black Mamba, ο οποίος δεν έδωσε ποτέ δεκάρα για τα ποσοστά του, αλλά για τη νίκη, για τον τίτλο. Αυτό το «by all means necessary», που λένε στο χωριό μου, είναι η επιτομή του Kobe. Οποτε τον έχουν ρωτήσει για τα ποσοστά του, η απάντηση ήταν η ίδια: «Do you think I give a f**l?».

Δεν τον ενδιέφερε ποτέ να βγει… ατσαλάκωτος από τη μάχη, αλλά νικητής. Ο,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ακόμα κι αν πρέπει να σουτάρει 21 τρίποντα, όπως έκανε σήμερα ή ακόμα κι αν κόψει τον αχίλλειο τένοντα, όπως έγινε σχεδόν τέτοια εποχή, πριν από τρία χρόνια.

Ο Kobe δε νοιάστηκε ποτέ για το πώς θα φτάσει στη νίκη ή στον τίτλο, αφού ήταν αποφασισμένος ν’ αφήσει την ψυχή και το σώμα του στο παρκέ ή ακόμα και να τα πουλήσει στον διάβολο, για να το καταφέρει. Γι’ αυτό και το φονικό του ένστικτο, μπορεί να συγκριθεί μόνο μ’ εκείνο του Michael Jordan και κανενός άλλου.

Περιτριγυρισμένος, ίσως από το χειρότερο ρόστερ στην ιστορία των Lakers, στο τελευταίο του παιχνίδι, απέναντι σε μία ομάδα με περισσότερο ταλέντο και αποκλεισμένη από τα playoffs, στο νήμα, ο Kobe έφτασε στο Staples Center, έχοντας στο μυαλό του, ό,τι και τα προηγούμενα 1.345 παιχνίδια της καριέρας του: Τη νίκη. Τίποτε λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Εξ’ άλλου όπως μου είχε πει ουκ ολίγες φορές, για εκείνον μία σεζόν θεωρείται χαμένη, είτε αν μείνει εκτός playoffs με την ομάδα του να κερδίζει μόλις 17 ματς ( όπως φέτος), είτε αν ηττηθεί στους τελικούς του ΝΒΑ (2004 και 2008). Μέση λύση δεν υπήρχε ποτέ! Πρωτάθλημα ή τίποτε.

Και πότε είναι ο Kobe στα καλύτερά του; Όταν είναι στραμμένα πάνω του τα βλέμματα όλου του πλανήτη, όπως συνέβη στο τελευταίο του ματς. Ολος ο πλανήτης ήταν συντονισμένος στο ESPN για το ματς των Lakers με τους Jazz. Ολη η αφρόκρεμα του Χόλυγουντ, με πρώτο και καλύτερο τον φανατικότερο φίλαθλο των Lakers, Jack Nicholson, κατέκλυσε το Staples για να χειροκροτήσει τον Kobe στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του.

Κι όταν ο Kobe προσγειώθηκε με το ελικόπτερό του, ντυμένος στα μαύρα, όλοι άρχισαν να αισθάνονται πως ίσως έχει αφήσει κάτι μοναδικό για το τέλος. Και το έκανε, προκαλώντας ανατριχίλα σε όλους. Ένα ματς, θεωρητικά χαμένο, το γύρισε με το «έτσι γουστάρω». Με το πείσμα του.

Και ήταν τόσο όμορφο, διάολε, που όταν τελείωσε και το κοντέρ είχε γράψει 60 πόντους, θέλαμε κι άλλο! Όμως δυστυχώς δεν έχει άλλο. Ο Kobe Bryant μας τελείωσε πριν λίγες ώρες, ως μπασκετμπολίστας. Μαζί του παίρνει και την τεράστια λάμψη του, που φώτιζε το ΝΒΑ. Μία λάμψη κι ένα star power, που τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, το εξέπεμπαν, εκτός από τον Bryant, μόνο οι Larry Bird, Magic Johnson, Michael Jordan, Allen Iverson και τα τελευταία δύο χρόνια ο Steph Curry. Eίναι ο… ηλεκτρισμός που παράγει η παρουσία ενός παίκτη, όταν εμφανιστεί στο παρκέ και πριν καλά καλά βγάλει τη φόρμα για ν’ αρχίσει να παίζει.

Τι μένει τώρα; Τι άλλο, εκτός από μία βαθειά υπόκλιση κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ανεπανάληπτο Kobe Bryant, για όλες τις στιγμές που μας χάρισε εδώ και 20 χρόνια, αλλά και για το επικό φινάλε των 60 πόντων, που είχε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του.

Εχω κι άλλον έναν λόγο να τον ευχαριστήσω, επειδή είχα την ευλογία να τον ζήσω από κοντά, εκτός παρκέ για μία περίπου 15ετία, διαπιστώνοντας, όπως και με τον Michael Jordan, πως τελικά οι θρύλοι δεν γεννιούνται ακριβώς, αλλά δημιουργούνται συνδυάζοντας το σπάνιο ταλέντο με την -απάνθρωπα- σκληρή δουλειά.

Aντίο Kobe, κι ευχαριστώ!

Υ.Γ: Ο Kobe αποτέλεσε –ειδικά φέτος- το πανέμορφο περιτύλιγμα, μιας πολύ κακής ομάδας. Τώρα οι Lakers, μπορούν να επιστρέψουν στην παρακμή που τους υποχρέωσαν οι αλλοπρόσαλλες αποφάσεις του ιδιοκτήτη τους, Jim Buss.

http://sport24.gr/