Γραβάτα θα γίνω να με δέσεις

Του Niko Ago

Υποπτεύομαι, για να μην πω ότι το ξέρω σίγουρα, πως αυτό που θα γράψω, δεν θα κάνει και πολλούς να χαρούν. Κυρίως δεν θα κάνει χαρούμενους όσοι υποστηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ και μέσα από το κείμενο, θα αναγνωρίσουν (και) τον εαυτό τους. Aυτός, όμως, είναι ένας λόγος παραπάνω, να προχωρήσω στο γράψιμο, χωρίς ενδοιασμούς. Όχι για να προκαλέσω κάποιους αλλά επειδή πραγματικά, ακόμα και οι πιο λαλίστατοι σε άλλες περιπτώσεις, είδα σήμερα να… βουβάθηκαν.

Θα διαβάσατε και μάθατε ότι κυβέρνηση σχεδόν πανηγυρίζει για τη συμφωνία που (ξανα)πέτυχε με τους εταίρους. Τους ίδιους πανηγυρικούς τόνους ωστόσο έχουμε ακούσει, δει και διαβάσει από τότε που ο ΓΑΠ πήγε στη Καστελόριζο, για να ανακοινώσει πανηγυρικά την είσοδο της χώρας στο Μνημόνιο και τα (νέα και πολλά) δάνεια που θα έπαιρνε από το ΔΝΤ. Μάλιστα, ο Γιώργος είχε πει μεταγενέστερα και το αμίμητο- σε τηλεοπτική συνέντευξη και στην ερώτηση, γιατί επέλεξε να το ανακοινώσει ακριβώς εκεί;- πως το έκανε «για να διαφημιστεί το νησί». Ίδιες πανηγυρικές δηλώσεις, έχουν κάνει και ο Παπαδήμος, και ο Σαμαράς. Αυτός μάλιστα είχε πάει ένα βήμα παραπέρα και μίλησε για succes story. Αξέχαστες στιγμές.

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις λοιπόν τα social media «πήραν φωτιά». Και δικαίως. Ειδικά οι υποστηρίζοντες τον ΣΥΡΙΖΑ, έδιναν ρεσιτάλ σάτιρας. Απολάμβανα με την καρδιά μου. Και φαντάζομαι, όχι μόνο εγώ. Εδώ που τα λέμε, τα ελληνικά social media, διακρίνονται (και) για το χιούμορ. Η χαλαρότητα εξάλλου, του να μην είσαι αναγκασμένος να υποστηρίζεις με κάθε κόστος και τρόπο, κάτι το οποίο τελικά δεν σ’ενθουσιάζει, είναι λυτρωτική.

Στην περίπτωση των τελευταίων πανηγυρισμών της κυβέρνησης- ο Καμμένος έκανε λόγω μέχρι και για «έξοδο της Ελλάδος από την εποχή των μνημονίων και των δανειστών». Το πώς τώρα βγαίνει η Ελλάδα «από την εποχή των δανειστών και των μνημονίων», ενώ ζει με δόσεις και δανεικά, ένας Καμμένος το ξέρει – έπεσε μαζική βουβαμάρα. Σιωπή. Κρύφτηκαν ξαφνικά τα αιχμηρά ηλεκτρονικά «μολύβια».  Έπεσε «κόφτης». Τρομερός.

Εντάξει. Αδέλφια χαλαρώστε. Κατανοητό να μην μπορείς εύκολα να σατιρίζεις αυτό που πίστεψες και μπορεί ακόμα να πιστεύεις αλλά διάολε, αν αφαιρέσεις από τον εαυτό σου το δικαίωμα να του κάνεις κριτική, πώς θα το υπερασπίζεσαι αύριο, χωρίς ενδοιασμό; Η κριτική σε αυτό που αγαπάς, αν πραγματικά το αγαπάς, είναι πολύ περισσότερο επιβεβλημένη από το «λιβάνισμα». Τα πολιτικά κόμματα και οι κυβερνήσεις, αν και σε μικρογραφία, μοιάζουν με τα παιδιά μας: Τους κάνουμε κριτική, ακόμα και σκληρή, για να γίνουν καλύτερα. Το «χάιδεμα των αυτιών», ακόμα κι όταν κάνουν οφθαλμοφανή λάθη, είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να τα καταστρέψει.

Κακά τα ψέμματα, όσα πανηγύρια κι αν ρίξουν ο Τσίπρας με τον Καμμένο, την εποχή ετούτη, μοιάζουν να χορεύουν χωρίς νταούλια. Ή με νταούλια που τα ακούνε μόνο οι δυο τους. Όσες γραβάτες κι αν χαρίσει ο Πάνος στον Αλέξη, ο μόνος κόμπος που δένεται, είναι αυτός που σφίγγεται εδώ και έξι τουλάχιστον χρόνια, στους ίδιους και στους ίδιους λαιμούς. Και το κακό είναι ότι αυτοί δεν το απολαμβάνουν. Το να σιωπάς ή ακόμα χειρότερα, να θεωρείς εχθρούς όσους ασκούν κριτική, το μόνο που κάνεις είναι να μοιάζεις σε αυτούς που κριτικάρεις ή σατιρίζεις.

Υ.Γ.: Το… αριστεροχώρι έχει μάτια και βλέπει. Χάλια τα πράγματα. Αλλά (ακόμα έναν) Μητσοτάκη για να τον «σώσει», (πιστεύω) ότι δεν λαχταράει. Όχι ακόμα.

http://www.altsantiri.gr/