Μάνα Κουράγιο

του Δημήτρη Δανίκα

Κι εγώ το διάβασα κι  εγώ ανατρίχιασα. Με την αποστροφή ενός  γενναίου κειμένου της Τασίας Μανωλοπούλου.

Που  μέσα στην κόλαση  της πρόσφατης περιπέτειας με την θρυμματισμένη καρδούλα της δεκαεφτάχρονης Νικούλας της αποφασίζει να  δωρίσει τα όργανα της κορούλας της. Γράφοντας “δεν  υπάρχει τίποτα το  ηρωικό στο να θες (εάν μπορέσεις) να βοηθήσει όσους ανθρώπους  γίνεται  να βελτιώσουν τη  ζωή  τους”!

Ετυχε να την  γνωρίσω. Πριν πολλά  χρόνια. Ενα πλάσμα εντελώς αυθεντικό. Γνήσιο. Θηλυκός μάγκας με τα όλα της.   Ενα πλάσμα που εκ  γενετής έχει πάρει  διαζύγιο με κάθε κόμπλεξ. Φανταστείτε ότι όχι μόνο  το κρύβει, αντιθέτως είναι υπερήφανη  για την ιδιαίτερη  ντοπολαλιά της!

Με  τέσσερα παιδιά. Ενα εξ αυτών  με  χαραγμένο  στο DNA του  το  αθεράπευτο  στίγμα του «αυτισμού». Να τα φέρνει  βόλτα. Και  ταυτοχρόνως να πορεύεται μέσα σε όλα. Μα  σε όλα. Μνημειωδης  η αναστάτωση που  προκαλεί σε κάθε κύκλο υποκριτών και σοβαροφανών της Πάτρας. Ρωτήστε  τους  δημοτικούς συμβούλους και θα σας   εξηγήσουν  τι  σημαίνει «Τασία»!

Με όλα  τα καθήκοντα πάνω της. Της συζυγου, της μάνας, της νοικοκυράς,  της ανησυχίας.  Η Τασία είναι ο  ζωντανός ορισμός της ανησυχίας. Ο λόγος της κοφτερός, κριτικός και  ειλικρινής.  Δεν φοβάται  τα λόγια της. Ορμάει και όποιον πάρει ο Χάρος!

Με  τη Νικούλα της  η δοκιμασία μοιάζει με Γολγοθά.  Πριν από  το πρόσφατο περιστατικό με  την καρδούλα της κορούλας  της.  Το υπέμεινε.  Το διαχειρίστηκε με την αρετή  της  αυτογνωσίας και το  φρόνημα  της  βαθιάς   χριστιανικής πίστης.  Η πάθηση της Νικούλας της είναι ο Σταυρός που  κουβαλάει εκείνος που πορεύεται αδιαμαρτύρητα, σιωπηλά και σταθερά!

Η Τασία η   επιτομή της μάνας κουράγιο.Η Ελληνίδα μάνα κουράγιο. Ο ομφάλιος λώρος με την παράδοση και την  διαχρονική οικογενειακή ανάταση.  Σε όσες   γυναίκες  εξακολουθεί  αυτός ο ομφάλιος λώρος να είναι  ζωντανός και   δημιουργικός  στα κύτταρα της συνείδησής τους!

Η μάνα κουράγιο με την  αυτογνωσία της. Οτι τα παιδιά μου είναι η συνέχειά μου. Οτι η Νικούλα μου είναι το σπλάχνο των  σπλάχνων μου. Οτι  αρνούμαι να την παραδώσω  σε κάποιο  ίδρυμα  γιατί   είναι σα να σκοτώνω τα σπλάχνα μου. Η Νικούλα μου είναι εγώ!

Με   απλά λόγια  η Τασία μ αυτή την οικογενειακή της πορεία πάει κόντρα στο σημερινό συρμό μιας μεταμοντέρνας, κυνικής,  φιλοτομαρικής εποχής!

Στο σιωπηλό μαρτύριό της δεν έχω να  προσθέσω τίποτα.  Τα λόγια μαρτυρούν τυπικές  υποχρεώσεις. Σ αυτές τις ώρες τα λόγια ο μεγαλύτερος  εχθρός της αλήθειας και ο καλύτερος φίλος της υποκρισίας. Σιωπή λοιπόν. Η  σιωπή των αμνών η αρετή  των   αληθινών!

http://www.protothema.gr/