ΟΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ! ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΝΑ ΕΚΡΑΓΕΙ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ...
Πολεμικές εντάσεις και αναμετρήσεις, επαναστατικά κινήματα χειραγωγημένα ή μη, εθνοτικές και θρησκευτικές συγκρούσεις, έξαρση της διεθνούς φονταμενταλιστικής ισλαμικής τρομοκρατίας, ίδρυση χαλιφάτων τζιχαντιστών, de facto επαναχάραξη συνόρων, οικονομικές κρίσεις, χρεοκοπίες κρατών με στρατιές νεόπτωχων σε όλο τον κόσμο, εξαθλιωμένες και χειραγωγημένες κοινωνίες, παγκόσμια κύματα μεταναστών και προσφύγων εξαιτίας της φτώχειας και των πολέμων, αλλά και εκτεταμένα εξοπλιστικά προγράμματα και αγορές όπλων, συνθέτουν το σκηνικό που διαμορφώνεται απ’ άκρη σ’ άκρη στον πλανήτη τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα που διανύουμε. Ένα ασταθές, θολό και συνεχώς μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από γενικευμένη ρευστότητα, με τις εξελίξεις να τρέχουν με κινηματογραφική ταχύτητα και εκατοντάδες think tank και αναλυτές να προσπαθούν να τις ερμηνεύσουν και κάποιους να επιχειρούν προβλέψεις για το τι μέλλει γενέσθαι στον πλανήτη που μοιάζει να έχει παγιδευτεί σε ένα αδιέξοδο τούνελ.
Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά ανά τον κόσμο και θα διαπιστώσει ότι ο πλανήτης έχει μετατραπεί σε «αρένα» όπου «όλοι μάχονται εναντίον όλων». Οι όποιες αισιόδοξες προβλέψεις για την ανθρωπότητα, που διατυπώθηκαν για τον μεταψυχροπολεμικό κόσμο με τη διάλυση, το 1989, του διπολικού συστήματος αλλά και για τις θετικές επιπτώσεις που θα επέφερε η οικονομική παγκοσμιοποίηση με την οικονομική αλληλεξάρτηση των χωρών, έχουν πλήρως ανατραπεί και ο πλανήτης μοιάζει να δίνει ξανά ραντεβού με την ιστορία.
Η τροχιά σύγκρουσης στην οποία έχει περιέλθει η Δύση με τη Ρωσία, η αντιπαράθεση Κίνας-Ιαπωνίας στη θάλασσα της Κίνας, η συνεχιζόμενη αποσταθεροποίηση στην ιστορικά πολυτάραχη Μέση Ανατολή και οι εξελίξεις στη βόρειο Αφρική, ο ακήρυχτος πόλεμος του Ισλάμ εναντίον της Δύσης, η καταιγιστική επέλαση και η εγκαθίδρυση του Ισλαμικού Κράτους, δημιουργούν μια απειλητική ατμόσφαιρα σ’ έναν επικίνδυνα απρόβλεπτο πλέον κόσμο. Στην Ευρώπη, όπου η προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία και η κρίση στην Ουκρανία δημιουργούν νέα δεδομένα στο γεωπολιτικό, οικονομικό και ενεργειακό χάρτη, η οικονομική κρίση εξακολουθεί να ταλανίζει το «φτωχό» Νότο, η Νομισματική Ένωση μετεξελίσσεται σε «όπλο» των ισχυρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την εκμετάλλευση των οικονομικά ασθενέστερων μελών της και το ευρωπαϊκό όραμα συνεχίζει να ξεθωριάζει. Τα πολύπαθα Βαλκάνια, η ιστορία των οποίων είναι συνυφασμένη με την ιστορία της Ελλάδας, επανέρχονται στη διεθνή σκηνή και γίνονται νέο πεδίο ανταγωνισμού μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας αλλά και μεταξύ ευρωπαϊκών κρατών, ενώ η Τουρκία δεν φαίνεται να εγκατέλειψε το όραμα για «Οθωμανικά Βαλκάνια». Σ’ ολόκληρη την υφήλιο συσσωρεύεται ένα εκρηκτικό μίγμα που αν αναφλεγεί, τα ωστικά κύματα που θα δημιουργήσει θα εξαπλωθούν σε κάθε γωνιά της. Σ’ αυτό το παγκόσμιο «γεωπολιτικό χάος», όπου όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά για όλους, χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα: διπλωματικά, οικονομικά, εμπορικά, στρατιωτικά, ενώ διεθνείς αναλυτές εκτιμούν ότι «μελλοντικά ο κυβερνοπόλεμος θα συνιστά τη μέγιστη παγκόσμια απειλή».
Πολλοί αναλυτές παραλληλίζουν την υφιστάμενη κατάσταση με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, του Μεγάλου Πολέμου, όπως είχε χαρακτηριστεί η πρώτη μεγάλη διεθνής σύρραξη τον 20ο αιώνα και τα θύματα του οποίου ξεπερνούσαν σε αριθμό το σύνολο όλων των στρατιωτικών απωλειών στους πολέμους των προηγούμενων εκατό ετών. Κάποιοι, με αφορμή την συνδιάσκεψη για την εξεύρεση ειρηνικής λύσης στην κρίση της Ουκρανίας, που έγινε στο Μινσκ της Λευκορωσίας στις 12 Φεβρουαρίου 2015, παραπέμπουν στο 1938, στη Συμφωνία του Μονάχου (29- 30 Σεπτεμβρίου, 1938) και τις αξιώσεις του Χίτλερ για την προσάρτηση στη Γερμανία της Σουδητίας, περιοχή της Τσεχίας όπου η γερμανική μειονότητα υπερέβαινε το 50%. Ο Χίτλερ είχε ήδη διακηρύξει ως αιτία πολέμου την «απελευθέρωση» των Σουδητών από το Φεβρουάριο του 1938 σε λόγο του στο Ράιχσταγκ. Η συμφωνία αυτή, μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας, Βρετανίας και Ιταλίας που εκπροσωπούνταν αντίστοιχα από τους Αδόλφο Χίτλερ, Εντουάρ Νταλαντιέ, Νέβιλ Τσάμπερλεν και Μπενίτο Μουσολίνι, απόντος του Τσεχοσλοβάκου προέδρου, Έντβαρντ Μπένε, σφράγισε το «θάνατο» της Τσεχοσλοβακίας ως ανεξάρτητου κράτους. Η «πολιτική κατευνασμού» με την παραχώρηση της Σουδητίας για τη «διατήρηση της ειρήνης στην Ευρώπη» δεν λειτούργησε, αντίθετα υποκίνησε την επιθετικότητα του Γ’ Ράιχ, αφού σε λιγότερο από ένα χρόνο ο Χίτλερ κατέκτησε και την υπόλοιπη Τσεχοσλοβακία.
Με τη γενικευμένη αστάθεια που παρατηρείται σε κάθε γωνιά του πλανήτη, με τις αντιθέσεις να μοιάζουν αγεφύρωτες και τις γεωπολιτικές ισορροπίες να διαταράσσονται περισσότερο από ποτέ στη σύγχρονη ιστορία, ανασύρονται ψυχροπολεμικές μνήμες και πληθαίνουν οι φωνές που υποστηρίζουν ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται στην αρχή ενός νέου Ψυχρού Πολέμου, που μοιάζει ωστόσο να ξεπερνά εκείνον του 1945 που διήρκεσε μισό και πλέον αιώνα. Είκοσι έξι χρόνια μετά την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου, στις 9 Νοεμβρίου του 1989, υψώνονται νέα τείχη ορατά ή αόρατα και η ανθρωπότητα βαδίζει και πάλι επί ξυρού ακμής, ενώ διάχυτος είναι ο φόβος ότι ο νέος αυτός Ψυχρός Πόλεμος δεν αποκλείεται να εξελιχθεί σε «θερμό».
Ήδη η ανθρωπότητα βιώνει μια κρίση που έχει χαρακτηριστικά παγκόσμιου οικονομικού πολέμου. O ακήρυχτος πόλεμος των συναλλαγματικών ισοτιμιών διευρύνεται συνεχώς και οι ειδικοί προειδοποιούν για ντόμινο επιπτώσεων στα δημοσιονομικά μεγέθη όλων των οικονομιών και για τον κίνδυνο ξεσπάσματος ενός νέου κύματος παγκόσμιας ύφεσης. Ενδεικτική είναι η δήλωση του προέδρου και Chief Operating Officer της Goldman Sachs, Gary Cohn, στο Νταβός, τον Ιανουάριο του 2015, στο πλαίσιο του 45ου Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, ότι ο πλανήτης βρίσκεται ήδη σε πόλεμο νομισμάτων.
Εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί η ανθρωπότητα βρίσκεται υπό τη διαρκή απειλή ενός πολέμου; Η επανάληψη της ιστορίας είναι νομοτέλεια ή η απειλή και η πρόκληση ενός πολέμου εξυπηρετούν διαχρονικά τις ίδιες πάντα επιδιώξεις; Ποιοι και γιατί υποκινούν, ωθούν ή μεθοδεύουν τις παγκόσμιες εξελίξεις; Είναι οι ομολογημένες ή συγκεκαλυμμένες φιλοδοξίες των ισχυρών του διεθνούς συστήματος να αποκτήσουν ή να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία στη διεθνή «αρένα»; Είναι η ακόρεστη δίψα για πλουτισμό, για απόκτηση δύναμης και επιβολής εξουσίας στους αδύναμους «παίκτες», διαιωνίζοντας το «δίκαιο της πυγμής» στην ιστορία των αιώνων; Παρατηρητές ή υποκινητές των παγκόσμιων εξελίξεων οι ισχυροί της γης άλλοτε επιδίδονται σε ένα θέατρο εντυπώσεων και άλλοτε ενεργούν ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι, αφήνοντας κράτη και έθνη να σπαράσσονται από πολέμους και να χειμάζονται από οικονομικές -τεχνητές πολλές φορές- κρίσεις, έως ότου επιτευχθεί ο στόχος, να υποκύψει ο αδύναμος «παίκτης».
Το παιχνίδι στην «αρένα» είναι εξ ορισμού άνισο, διότι τους κανόνες τους θέτουν οι ισχυροί του πλανήτη. Ποιες επιλογές μπορούν να έχουν οι αδύναμοι «παίχτες»; H αναζήτηση αξιόπιστων συμμάχων για την επιβίωση και την ανεξαρτησία τους αποτελεί μονόδρομο; Μπορεί ένας μικρός «παίχτης» να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού, όταν μάλιστα κατέχει στον παγκόσμιο χάρτη συγκριτικά γεωπολιτικά, γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά πλεονεκτήματα; Πόση αλήθεια μπορεί να κρύβει η εκτίμηση του Ευρωπαίου ηγέτη, Ζακ Ντελόρ, ότι «απέναντι στην ιστορία δεν υπάρχουν μικρές και μεγάλες χώρες. Υπάρχουν χώρες που αντιδρούν γρήγορα στις εξελίξεις και αυτές που αφυπνίζονται με καθυστέρηση μπροστά στις παγκόσμιες ανατροπές και στον άγριο διεθνή ανταγωνισμό».
http://voicenews.gr/
Σχόλια