Ανάθεμα...
Ανάθεμα δυο πράγματα, φτώχεια και γεράματα.
ελληνική παροιμία…
Οπως είπε ο Λορέντζο ο Μεγάλος των Μεδίκων, που έζησε σε μια εποχή ταραγμένη,
καβάλα στον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση…
Αφήνοντας έργο ,μια πόλη παραμύθι, που μέχρι σήμερα δεν μπορεί να μην μένεις με ανοιχτό στόμα
από την ομορφιά της…
την Φλωρεντία.
“Όποιος θέλει να νοιώθει περήφανος, ας είναι σήμερα…
αύριο δεν υπάρχει καμμιά βεβαιότητα”
Που να τόξερε ο σημερινός παππούς, ποιος να του το είχε διδάξει,
τότε που νόμιζε ότι θα τέλειωνε την ζωή του από την “περήφανη δουλειά” του
που διηγιότανε στους γύρω του.
Και έδειχνε τα χέρια του με ρόζους, που συνήθως άγγιζαν το μετωπό του.
Για να δείξει ότι ήταν “καθαρό”.
Με αυτά που εμπιστευότανε στο κράτος του, ήσυχος ότι θα του τα κρατάει για τα γεράματα του. Για να μην έχει ανάγκη κανένα να μην γίνεται βάρος να μπορεί μόνος του να ζει.
Που να προβλέψει ότι αυτό που του παρουσιαζόταν σαν θεματοφύλακας των κόπων του
Οτι θα τον λήστευε και θα τον πετούσε..
Στα δάκρια και στην περιφρόνηση.
Αυτός που νόμιζε ότι και το τέλος του θα συνέχιζε να είναι περήφανο.
Ναι, δεν υπάρχει τίποτα το τεχνικό και οικονομικό αυτό που γίνεται.
Είναι το ξερίζωμα της ψυχής του υπερήλικα σαδιστικά.
Με μέθοδο μελετημένη από επιστήμονες βασανιστές, ώστε ο πόνος να είναι αβάσταχτος αλλά να μην τον σκοτώνει.
Ετσι που στην επόμενη προσπάθεια, να γίνεται περισσότερος.
Δεν είναι ούτε για φτύσιμο.
Το θεωρώ “τιμητικό” ακόμη και να τους φτύσεις μετά από τις χτεσινές σκηνές, σε Τράπεζες.
Θεωρώ επίσης, παρότι δημοκρατικός άνθρωπος, ότι δεν θάπρεπε να διεκδικούν και το δικαίωμα της υπεράσπισης σε μια υποτιθέμενη Δίκη.
Και δεν θα μιλήσω για όλα αυτά τα θεωρητικά των “περήφανων γηρατειών “
τα….. τι να κάνουμε η κατάσταση
τα…..δεν μπορούμε να μιλήσουμε “είμαστε στην ένωση”.
τα…..το χρέος, το έλλειμα, το σπρεντ, οι καμπύλες, οι δείκτες, οι δεξιοί, οι πρώην, οι πασόκοι, οι κεντρώοι, οι αριστεροί οι τράπεζες οι μπράβοι και οι μαιντανοί.
Που πήραν τα πορτοφόλια και τις ζωές μας.
Δυό ασφάλειες θέλει να έχι ο άνθρωπος στο τέλος της ζωής του .
Την όποια περίθαλψη της υγείας του και τα λεφτά που αποταμίευε γι αυτήν την ώρα του την τελευταία.
Και τα δύο του τα τσακίσανε.
Οχι με μιάς για να πεθάνει αμέσως.
Αργά βασανιστικά ,έτσι που να χάσει κάθε αξιοπρέπεια.
Αυτό που οι περισσότεροι λέγαν με τον “σταυρό στο χέρι”.
“Εκανα την δουλειά μου, μεγάλωσα τα παιδιά μου, τα πάντρεψα, έχτισα ένασπιτάκι με τα χέρια μου…
Ολα με τον σταυρό στο χέρι.
Γιατί αυτό είναι το μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων που έκλαιγαν χτες.
Το πιο αδύναμο το πιό ευαίσθητο το πιο ευάλωτο το πιο πονεμένο κομμάτιμιά κοινωνίας.
Τον σταυρό τους, τον μπήξαν στην καρδιά…
http://newpost.gr/
Σχόλια