Ο Σουλτάνος, οι επίορκοι σερασκέρηδες (=στρατηλάτες) του και τα στυφά σταφύλια της οργής στην Τουρκία

Του Ιωάννη Χ. Βούλγαρη,

Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Δ.Π.Θ. 

Το πραξικόπημα στην Τουρκία απέτυχε χάρη στον γενναίο Τούρκικο Λαό, που ξεσηκώθηκε σαν μια γροθιά και έδωσε τη χαριστική βολή στα επαναλαμβανόμενα πραξικοπήματα που κινούνται έξω από την Τουρκία, κάθε φορά που, οι γνωστοί – άγνωστοι, θέλουν να επιβάλλουν το δέος και τον τρόμο και να περάσουν τις απόψεις τους, είτε στα Βαλκάνια, είτε στην Ευρώπη ή και αλλού. Κάτι που μάλλον ισχύει και στην συγκεκριμένη περίπτωση, αφού αυτοί οι γνωστοί – άγνωστοι, είχαν διαπιστώσει, ότι παρά την αρχική κρίση της Ευρωζώνης, το μεταναστευτικό / προσφυγικό  που την ακολούθησε και το πρόσφατο Brexit που συμπλήρωσε τα προηγούμενα , η Ευρώπη καλά κρατεί ακόμη. Έτσι, με το πραξικόπημα που απέτυχε, μάλλον, εκτός των άλλων, θέλησαν να πλήξουν και την Συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας για το προσφυγικό/μεταναστευτικό, που είχε κάνει να κοπάσουν οι μαζικές ροές προσφύγων και μεταναστών στην Ευρώπη, ροές οι οποίες είχαν αναζωογονήσει τις ελπίδες όλων των αντιδημοκρατικών, ξενοφοβικών  και διαλυτικών της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης δυνάμεων. Μιας και η Συμφωνία αυτή με την Τουρκία (για το προσφυγικό/μεταναστευτικό) είχε περιορίσει τις αντιδραστικές και εσωδιαλυτικές αυτές δυνάμεις στην Ευρώπη, οι γνωστοί-άγνωστοί μας θέλησαν να δώσουν σ’ αυτές τις δυνάμεις άλλη μία ευκαιρία, είτε με την επιτυχία του πραξικοπήματος των επίορκων τούρκων στρατιωτικών, είτε με την αποτυχία του, ποντάροντας, στην τελευταία περίπτωση της αποτυχίας του πραξικοπήματος, στο θυμικό του Τούρκου Προέδρου κ. Ταγίπ Ερντογάν. Πράγματι, θέλουν να πιστεύουν αυτοί που βρίσκονται στα παρασκήνια του πραξικοπήματος, ότι ο Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν θα θελήσει να εκδικηθεί τους επίορκους αξιωματικούς του στρατού του (= σερασκέρηδες), πράγμα στο οποίο τον ωθούν έμμεσα οι γνωστοί-άγνωστοι με τους υποβολείς τους, προτείνοντάς του με έντεχνο τρόπο, ότι θα πρέπει να τους τιμωρήσει άτεγκτα, ώστε να πάρουν κι’ αυτοί και κυρίως οι επίδοξοι διάδοχοί τους στο μέλλον το μάθημα να μην τολμήσουν να ξανασηκώσουν κεφάλι. Έτσι, προσπαθούν να καταφέρουν ότι η Τουρκική Κυβέρνηση και Εθνοσυνέλευση θα προχωρήσουν στην επαναφορά της θανατικής ποινής με μεταβολή του Τουρκικού Συντάγματος, που την είχε καταργήσει μετά την προσχώρηση της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).

Και ναι μεν η Τουρκία μπορεί να το κάνει, φεύγοντας βέβαια ταυτόχρονα κι’ από την ΕΣΔΑ (μετά από καταγγελία της εφαρμογής της), μόνο που η επαναφορά της θανατικής ποινής, θα πρέπει να  ισχύσει για το μέλλον (ακόμη και σύμφωνα με το άρθρο 14 της ίδιας της ΕΣΔΑ, που προβλέπει τη δυνατότητα αναστολής της προστασίας σε έκτακτες συνθήκες, όπως π.χ. το πραξικόπημα) και όχι για το παρελθόν και, συνεπώς,  δεν μπορεί να καταλάβει και τους υπαίτιους του πραξικοπήματος, εγκληματική πράξη που τελέσθηκε πριν από την επαναφορά της ποινής αυτής (θανατικής).

Πραγματικά, έχει καταστεί υποχρεωτικός κανόνας του διεθνούς εθιμικού δικαίου η αρχή nullumcrimen, nulla poena sine lege [=έγκλημα δεν υπάρχει, ούτε ποινή επιβάλλεται, χωρίς νόμο (που να ισχύει πριν από την τέλεση της πράξης και ορίζει τα στοιχεία της), όπως καταγράφεται και στο άρθρο 7 περ. 1, εδαφ α΄, του Συντάγματος της Ελλάδας, αλλά και στην πλειονότητα των θεμελιωδών διατάξεων των περισσοτέρων κρατών (όλων των δυτικών και δημοκρατικών κρατών), με εξαίρεση μόνο τελείως αυταρχικά και μη δημοκρατικά καθεστώτα (πολύ λίγα ευτυχώς) της Υφηλίου]. Αυτή την αρχή θέλουν να κάνουν να παραβιάσει η Τουρκία οι όπισθεν του παραβάν ευρισκόμενοι αφανείς υποβολείς του Τούρκου Προέδρου, για να τον κατατάξουν στην κατηγορία των αυταρχικών κυβερνόντων πολιτικών και, έτσι,  όχι μόνο να πληγεί η Συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας, αλλά και να απομονωθεί τελικώς η Τουρκία διεθνώς από τα δημοκρατικά φιλικά της κράτη,, ώστε απομονωμένη να υποχρεωθεί να παίζει τον γεωπολιτικό ρόλο, που κάθε φορά θα επιθυμούν να της υπαγορεύουν οι υποβολείς αυτοί γνωστοί-άγνωστοι, τόσο στα Βαλκάνια, όσο και γενικότερα στην Ευρασία: δηλαδή, εκείνο που δεν κατάφεραν να κάνουν με τους επίορκους σερασκέρηδες (=αξιωματικούς του στρατού), να το επιτύχουν με ένα Σουλτάνο αυταρχικό και απομονωμένο διεθνώς, αλλά πλέον τελείως και πλήρως υποχείριό τους.

Ελπίζουμε, ότι δεν θα πέσει στην παγίδα ο Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν και δεν θα γίνει αυτός το όργανο που απέτυχαν να γίνουν οι επίορκοι σερασκέρηδές του. Δεν έχει ανάγκη να κάνει τέτοιον εκφοβισμό, αφού «ο μόνος φόβος που φυλάει τα έρμα στην Τουρκία», είναι ο δημοκρατικός Λαός της, που ξύπνησε και δεν παγιδεύεται από τις σειρήνες των γνωστών – αγνώστων, αλλά είναι εγγυητής του Τουρκικού Συντάγματος, με την ίδια έννοια που προβλέπει και το Ελληνικό Σύνταγμα στην ακροτελεύτια διάταξή του (παλαιό άρθρο 114 και σήμερα άρθρο 120, παρ.4, που αντίστοιχα όριζε και ορίζει: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία»). Έτσι, ο Πρόεδρος Ταγίπ  Ερντογάν δεν έχει παρά να ακολουθήσει το παράδειγμα του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος την θανατική ποινή που επέβαλε το Ειδικό Δικαστήριο κατά των πρωταιτίων του πραξικοπήματος του Απριλίου 1967, την οποία δεν απαγόρευαν, ούτε το τότε ισχύον Ελληνικό Σύνταγμα του 1952 (ακόμη και όπως είχε τροποποιηθεί στη συνέχεια από τους πραξικοπηματίες), ούτε άλλη, διεθνής, υποχρέωση της Ελλάδος,  την μετέτρεψε, με χάρη που τους παρέσχε, σε ισόβια κάθειρξη.

Έτσι, οι δύο Λαοί, Ελλάδας και Τουρκίας, δεν έχουν παρά να συνεχίσουν, βελτιώσουν και επεκτείνουν την συνεργασία μεταξύ τους και οι πολιτικοί εκπρόσωποί τους να ακολουθήσουν τις ορθές πράξεις ο ένας του άλλου. Συνεπώς, ο Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, καλό θα ήταν να ακολουθήσει το παράδειγμα του αείμνηστου δικού μας Προέδρου Κωνσταντίνου Καραμανλή και, μη φοβούμενος πλέον τους όποιους σερασκέρηδές του, να στηριχθεί στον ειλικρινή και δημοκρατικό Λαό του και να προσπαθήσει να εμπεδώσει ακόμη περισσότερο τη Δημοκρατία στην Χώρα του και, έτσι, να στεριώσει και επεκτείνει τη συνεργασία του Τουρκικού Λαού με τους Ευρωπαϊκούς Λαούς και ιδίως με τον Ελληνικό Λαό.

Σταφύλια της οργής δεν χρειάζεται να τρυγήσουν ο νόμιμος και πλήρως αποδεκτός από το Λαό του Πρόεδρος της Τουρκίας κ. Ταγίπ Ερντογαν και η νόμιμη Κυβέρνησή της, γιατί τα σταφύλια αυτά είναι και παραμένουν στυφά και ίσως και δηλητηριώδη και επικίνδυνα και για αυτούς (Πρόεδρο και Κυβέρνηση της Τουρκίας) – που κινδυνεύουν έτσι να χάσουν το βελτιωμένο πλέον κύρος τόσο στο εσωτερικό όσο κυρίως διεθνώς- αλλά και, ενδεχόμενα και, ως συνέπεια, για το μέλλον, την ηρεμία και την πρόοδο της γειτονικής μας χώρας Τουρκίας, καθώς και για τη σταθερότητα των ειρηνικών  σχέσεων μεταξύ των χωρών της περιοχής των Βαλκανίων και την ανάπτυξη και πρόοδο στην περιοχή αυτή !!!

http://www.presspublica.gr/