Επιβάτες στην ταραχή και Σισύφειοι αχθοφόροι

Γράφει ο  Flush Royal

Πότε είναι κάποιος πιό πολύ ταραγμένος, όταν ξέρει τι θα του συμβεί ή όταν δεν ξέρει και αγωνιά; Όταν έχει αδύναμους συμμάχους ή όταν και αυτοί στρίβουν στη γωνία; Ή, μήπως, όταν στη χώρα του βλέπει ότι η μεν κυβέρνησή του ''το προσπαθεί, αλλά...'', αλλά δεν έχει ούτε έναν εσωτερικό σύμμαχο της προκοπής;

Έτσι όπως έχουν σήμερα οι καταστάσεις γύρω μας - στη Μέση Ανατολή, στην Ευρώπη, αλλά πλέον και στις ΗΠΑ του Τραμπ -  και όπως καθημερινά μεταβάλλονται, δεν μπορεί παρά να τίθεται το ερώτημα: τα καράβια του κόσμου, που πάνε άραγε; Kαι το δικό μας καράβι, αν και θαλασσοδαρμένο από υπάρξεώς του και μαθημένο σε νίκες και σε ήττες, τι θα κάνει μέσα στη διεθνή θύελλα, όπου ο κάθε καπετάνιος προσπαθεί να προσπεράσει τις ξέρες και να σώσει τους δικούς του επιβάτες;

Mακριά από μένα, σωβινισμοί κάθε είδους και εθνικιστικοί κρωγμοί, από όπου κι αν προέρχονται, από όποιον πολιτικό ή κοινωνικό χώρο.

Όμως... Όμως, οφείλουμε να προστατεύσουμε το μικρό μας καράβι, να το πλαγιάσουμε στα διαδοχικά κύματα-χτυπήματα, για να μην καταντήσει ''γαλέρα'', στην αρμάδα όσων αρμέγουν έθνη και χώρες - όπως μας αρμέγουν κι εμάς και άλλους ευρωπαίους, ''συμμάχους'' ή μη - στο όνομα ενός παλιού ''φορτίου''. Ενός φορτίου, που δανείστηκαν αλόγιστα και επικίνδυνα, όσοι κυβερνούσαν επί δεκαετίες (με το αζημίωτο) και τώρα αδυνατούμε να το ξεπληρώσουμε, καθώς προστέθηκαν και τα λύτρα των φόρων, τουτέστιν των επιτοκίων, με τη σημερινή ορολογία...

Δανείστηκα το πρώτο μέρος του τίτλου, όπως θα κατάλαβαν ήδη οι παλαιότεροι, από ένα όμορφο τραγούδι των ''The Doors''. Ταιριάζει απόλυτα με την κατάσταση ''ταραχής'', που βιώνει η χώρα μας και οι πολίτες της τα τελευταία επτά χρόνια. Και την οποία ταραχή πολιτών και χωρών σε κρίση και σε σταυροδρόμι, ''καλλιεργούν'' συστηματικά και επαυξάνουν - ηδονικά μάλιστα - κόμματα της αντιπολίτευσης, Μέσα Ενημέρωσης, ξένοι πολιτικοί, διεθνείς ''ανεξάρτητοι'' οργανισμοί, αλλά - αλοίμονο, δεν θα μπορούσαν να λείπουν - και οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης, δηλαδή τα πιό σκοτεινά παράκεντρα διακίνησης και εκμετάλλευσης χρυσοφόρων ''πληροφοριών για ολίγους'' - κι όχι τους σημερινούς κολίγους.

Και τι κάνουν οι ηγέτες των χωρών και των κοινωνιών αυτών, που προδήλως αδυνατούν να εξυπηρετήσουν το βαρύ ''φορτίο'' - χρέος, λέγεται - του άσωτου παρελθόντος που κληρονόμησαν; Έχουν, άραγε, οδό διαφυγής, πλην των συμπληγάδων των δανειστών, ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού; 

Με ''λογική Αγορών'', ρεαλιστικά και ευρωπαϊκά, δεν έχει. Κακά τα ψέματα. Όταν σε αναγκάζουν να υπογράψεις τη ''μεγάλη συμφωνία'', για να μη βρεθείς εκτός νυμφώνος, έρχονται και οι μικρότερες, πλην εξίσου οδυνηρές για την οικονομία σου, την κοινωνία της χώρας σου και τους πολίτες σου, που ασφυκτιούν χρόνια και περιμένουν να λιγοστέψει το βάρος του ''βράχου'' που έχουν στην πλάτη τους.

Στο ερώτημα, ''μα πόσο ακόμα θα αντέξουν τα υποζύγια'', η απάντηση εμπεριέχεται εκ των πραγμάτων και των αναντήρητων συμπερασμάτων, μόνο στο ''αν δεν προσέξεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει''.

Εκεί ακριβώς είμαστε,ως χώρα, εκεί ακριβώς βρίσκεται και η ουσία των όποιων κυβερνητικών κινήσεων και όσων επωάζονται για την επόμενη ημέρα, με ή χωρίς εθνικούς συμμάχους.

Άλλωστε, καλύτερος σύμμαχος από το δίκιο σου και από τον πεπεισμένο από τις πράξεις σου και τα αποτελέσματά τους, πολίτη, δεν υπάρχει.

Και ιδού το έτερον σκέλος του τίτλου, το περί Σισύφειων αχθοφόρων:

Ο Σίσυφος, τουλάχιστον, ανέβαινε ως την κορυφή του βουνού, κουβαλώντας τον βράχο, άσχετα αν οι Θεοί του έβαλαν ως βασανιστήριο, φτάνοντας στην κορυφή, η πέτρα να μην σταθεροποιείται και να πέφτει από την άλλη και να τον αναγκάζουν στην αέναη ίδια ανάβαση και προσπάθεια. Αυτή η τιμωρία ήταν αιώνια για τον «νικητή» του Άδη.

Στην περίπτωσή μας, ο Έλληνας πολίτης, ο Έλληνας φορολογούμενος, δεν φτάνει ποτέ στην κορυφή, αλλά στην ίδια πάντοτε πλαγιά, στην ίδια πάντοτε πλευρά - του χαμένου και ματαίως αιμοραγούντος - αγκομαχά να κρατηθεί, να μην κατρακυλήσει, μαζί με την πέτρα, μαζί με το χρέος, που το δημιούργησαν εν αγνοία του και το πίστωσαν επ΄ονόματί του, νάχουν αυτός και οι επερχόμενες γεννεές να... μάχονται, να εργάζονται για να πληρώνουν το ''φορτίο'', τα λύτρα της φαινομενικά ''ακηδεμόνευτης'' πορείας της χώρας, εις βάθος πολλών-πολλών δεκαετιών.

Αλλά, δεν μπορεί αυτό το αφήγημα, να αποτελεί ''αιώνια τιμωρία'' για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Η ανθρωπότητα έχει αποδείξει ότι οι ανατροπές, που είχαν εφαλτήριο έναν καλύτερο και πιό δικαιο κόσμο, συνεπήραν στο διάβα τους ό,τι πιό σάπιο και ειδεχθές εποίησαν άνθρωποι με σκοτεινά πρόσωπα, λάτρεις του αλόγιστου και μη παραγωγικού για τους πολλούς πλούτου.

Μένει να το αποδείξει και πάλι, δεν ξέρω αν είναι ''τώρα'' ή λίγο αργότερα, όταν δεν θα χωράνε άλλο πιά τα ταμεία των εταιρειών στους εξωχώριους παραδείσους, που φέρνουν όλο και πιό κοντα την κόλαση του Δάντη, όταν θα είμαι ακόμα παρών ή όχι...

Καλημέρα σας!

Home