ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Μήνυμα με πολλούς παραλήπτες
Μπουκάλι στο πέλαγο προοριζόμενο για ταξιδευτές, ναυαγούς και λοιπούς περίεργους
Συντάκτης:
Ισως στο σημερινό χρονογράφημα ταίριαζε, ως πιο συγκεκριμένος, ο τίτλος «Ανατομία της απογοήτευσης», θεώρησα όμως το «μήνυμα», ως πιο γενικό και λιγότερο επιτηδευμένο της «ανατομίας». Διότι στο κάτω κάτω για μήνυμα πρόκειται, έκκληση, μπορεί και σημείωμα σε μπουκάλι στο πέλαγο προοριζόμενο για ταξιδευτές, ναυαγούς και λοιπούς περίεργους.
Το είδος που πρωτίστως με απασχολεί είναι η μεγάλη κατηγορία –ίσως μεγαλύτερη όσης φανταζόμαστε– όσων ολοκληρώνουν συνομιλίες με το φθέγμα: «Εγώ σου τα ’λεγα, εσύ δεν τ’ άκουγες». Αυτή λοιπόν η μεγάλη κατηγορία των «εγωσουτάλεγα» συνίσταται από εν γένει απογοητευμένους, προ είτε μετά, εγκαίρως είτε οψίμως, και υποδιαιρείται σε υποκατηγορίες όπως: Οσοι τα έλεγαν για να τα πουν. Οσοι τα έλεγαν και το εννοούσαν. Οσοι τα έλεγαν προειδοποιητικά. Οσοι, προφητικά. Οσοι, διαισθητικά και όσοι… στο γάμο του Καραγκιόζη.
Ολοι πάντως, κατά επί μέρους υποκατηγορίες, αλλά και ομού, αποτελούν το σώμα πάνω στο οποίο, όπως ο Ρέμπραντ στην ιατρική, μπορείς να κάνεις ένα εμπεριστατωμένο μάθημα ανατομίας της απογοήτευσης ή των απογοητευμένων από πολιτικές προσδοκίες που είτε δεν υλοποιήθηκαν ποτέ είτε πήγαν να γίνουν αλλά έμειναν στο δρόμο, είτε διαψεύστηκαν, είτε… πάρε και μέτρα πόσα «είτε».
Γενικά πάντως η απογοήτευση, η διάψευση, το ανεκπλήρωτο… δεν κάνει καλό ούτε σ’ αυτούς που τα νιώθουν ούτε σ’ αυτούς που, ενδεχομένως, τα προκάλεσαν. Θρυμματίζουν, όπως λέμε, τον ιστό, το δεσμό ανάμεσα στον πομπό και στον δέκτη, σε πιο απλά ελληνικά: ανάμεσα στην πολιτική και τον πολίτη, στο κόμμα και τους ψηφοφόρους του. Φτάνεις τότε στο έσχατο άσμα του Βιζυηνού (τελευταία πράξη της ζωής του, στο Δρομοκαΐτειο): «… μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου». Κάτι σπάει μέσα σου…
http://www.efsyn.gr/
Σχόλια