Αριβεντέρτσι, αουφίντερζεν και γειαχαραντάν

του Πέτρου Μανταίου

Πέφτουν της βροχής οι στάλες κι αυτοί κάθονται στις σκάλες… Χθες έγραφα για τον Μητσάκη, σήμερα μπήκα στον πειρασμό να παραφράσω Τσιτσάνη.

Οι Ιταλοί με τις καντσονέτες, οι Γερμανοί με τα λίντερ, εμείς με τα ρεμπέτικα και η Ευρώπη, της Ενωσης, του ευρώ ή αμφοτέρων, άφωνη. Να παρακολουθεί τον επικείμενο τοκετό, μετά από πεντάμηνη κυοφορία στη Γερμανία και την έως βέβαιη επανάληψη αντίστοιχου, μακράς κυοφορίας, έστω δυστοκίας, ιατρικού περιστατικού στην Ιταλία. Μετά τις προχθεσινές εκλογές, όπου φάνηκε να χαράζει η ελπίδα μιας ιδιότυπης απελπισίας.

Εδώ, λέω, που τα φτάσανε τα πράγματα στην Ευρώπη, των 29 μείον μία και των 19, οι ιεραπόστολοι του πολιτικού καλβινισμού που την κυβερνάνε, ήρθε η ώρα, νομίζω, να αναφωνήσουμε άπαντες οι ευρωπαϊστές (μεταξύ των οποίων και ο επιγραφόμενος), σε πορεία φθίνουσα, όπως τουλάχιστον εκφράζεται στα εκλογικά αποτελέσματα των ευρωπαϊκών χωρών, ένα ηχηρό: ζήτω που καήκαμε.

Αφού πρώτα μας βάλανε τα δυο ποδάρια σ’ ένα παπούτσι -ιδίως σ’ εμάς το σφίξανε κι από πάνω με συνδήκτορα (μέγγενη)- με πολιτικές που ως διά μαγείας κάνανε τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς μπατίρια. Και βγήκανε στη φόρα, όπου έγιναν εκλογές, τα τρισχειρότερα. Να ρίχνουν οι Ευρωπαίοι (όσοι πηγαίνουν ακόμα να ψηφίσουν) ψήφους μιας διαμαρτυρίας προς το αδιευκρίνιστο και μιας διαφορετικότητας προς το επαίσχυντο.

Στην Ιταλία, για παράδειγμα, πρώτη δύναμη βγήκε η συμμαχία μιας καραδεξιάς και πρώτο κόμμα ένα πεντάστερο… μπράντι… ξενοδοχείο… θα σας γελάσω. Οχι πως ήξερες και με τα «παραδοσιακά» κόμματα τι σου γινότανε κι αυτά είναι που καρφώσανε τις πρόκες στη σανίδα του φακίρη. Αλλά και τα φρέσκα… πρώτο τραπέζι πίστα η αποπολιτικοποίηση ανοίγει σαμπάνιες φτηνιάρικες…

http://www.efsyn.gr/