Μίσος
Μοιάζει με μυθιστόρημα. Με σενάριο. Με ταινία. Γιατί, όπως λένε, η πραγματικότητα είναι απείρως πιο ευρηματική και επινοητική, ακόμα και από την πιο συναρπαστική φαντασία
Ηταν απομονωμένη. Κλεισμένη. Στον εαυτό της κλειδωμένη. Καμία επικοινωνία. Ακόμα και με τη μητέρα της, το ίδιο και με τον πατέρα της. Το ίδιο και με τις φίλες της
Πάντα με κουβέντες του συρμού. Συνηθισμένες. Απλοικές. Της καφετέριας. Κάπως έτσι διεκπεραίωνε τις σχέσεις της. Ομως καμία σχέση. Καμία δεέσμευση. Καμία ουσιαστική επικοινωνία
Το πρώτο πράγμα που την ενοχλούσε γύρω της ήταν οι γονείς της. Το στενό περιβάλλον της. Το χάσμα που την χώριζε απ όλους αυτούς. Επειδή νόμιζε, πίστευε, ακράδαντα, ότι κανείς δεν την καταλαβαίνει. Γι αυτό είχε κλειστεί στον εαυτό της. Στον κόσμο της. Τον μικρό κόσμο της. Και όσο περνούσε ο καιρός, τόσο αυτός ο δικός της μικρός κόσμος γινόταν νοσηρός
Το δεύτερο πράγμα που την ενοχλούσε πάνω της ήταν το σώμα της. Με διαστάσεις που δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις και τις προδιαγραφές της μόδας. Που δεν ελκύει το βλέμμα των αγοριών. Κάπως έτσι η ενόχληση άρχισε να αποκτάει διαστάσεις απέχθειας και μίσους. Ετσι ακόμα περισσότερο βυθίστηκε στον μικρό, σκοτεινό, νοσηρό κόσμο της
Το τρίτο και πιο καταλυτικό πράγμα που έμοιαζε με χειροβομβίδα να πέφτει, κάθε εικοσιτετράωρο, μέσα της ήταν αυτή η αδιαφορία των αγοριών. Γι αυτό οι «σχέσεις» της ήταν ελάχιστες. Γι αυτό με τον τελευταίο σύντροφό της, διέκοψε σύντομα. Και γι αυτό, μέσα στην απελπισία της, κατέφυγε στο σερφάρισμα και το Facebook
Απ αυτό το σερφάρισμα προέκυψε ο «άγνωστος» πατέρας της σποράς που κυοφορούσε μέσα της. Μια νύχτα. Ισως ένα απόγευμα. Μπορεί «ένα στα γρήγορα»
Ετσι ο έρωτας, για εκείνη, κατέληξε να μοιάζει με αρρώστια. Με τερατική συνύπαρξη. Σαν «αγοραία» συνάντηση. Ετσι το μίσος πολλαπλασιάστηκε μέσα της. Μίσος για τους γονείς. Μίσος για την κοινωνία. Μίσος για τους άντρες. Μίσος για την συνουσία. Μίσος για τον έρωτα. Μίσος για τις φίλες της. Και πάνω απ όλα μίσος για τον εαυτό της
Οταν αντιλήφθηκε την ανεπιθυμήτη εγκυμοσύνη της όλα μα όλα άρχισαν να μεγεθύνονται. Η ταραχή της πολλαπλασιάστηκε. Τα αδιέξοδα πολλαπλασιαστηκαν κι αυτά. Η χαρά μιας νέας ζωής μεταλλάχθηκε σε θλίψη. Η θλίψη σε μελαγχολία. Η μελαγχολία σε πόνο. Και ο πόνος σε εφιάλτη
Κάθε ημέρα που περνούσε το ίδιο δίλημμα στο κεφάλι της τριγυρνούσε. Να ομολογήσει την περιπέτειά της στη μητέρα της; Οχι δεν πρέπει. Κανείς δεν πρόκειται να την καταλάβει. Μερικές φορές αποφάσιζε, έτσι προσωρινά, να κρατήσει το παιδί. Επειδή, είχε πειστεί γι αυτό, ποτέ στη ζωή της δε θα βρει τον «πρίγκιπά» της. Ούτε καν ένα άντρα που θα καταλάβαινε τις ευαισθησίες της
Ετσι ο καιρός περνούσε. Ετσι, εκείνη, απαρατήρητη περνούσε. Κι έτσι η εγκυμοσύνη της κι αυτή απαρατήρητη περνούσε. Κανείς δεν το είχε καταλάβει επειδή κανείς δεν της έδινε σημασία. Ηταν απόβλητη. Ηταν αποκλεισμένη. Ηταν ένα «σκουπίδι»
Ετσι έβλεπε τον εαυτό της. Και όσο οι ημέρες του τοκετού πλησίαζαν τόσο εκείνη έχανε κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Είχε οριστικά εγκλωβιστεί σ αυτό τον μικρό νοσηρό κόσμο της απομόνωσής της
Ετσι λεπτό με το λεπτό γλιστρούσε στην κόλασή της. Ετσι, για την ίδια, μονόδρομος η επιλογή της. Ετσι η κατάληξη του μονόδρομου ήταν να γεννήσει μόνη της. Να κόψει τον ομφάλιο λώρο με το ψαλίδι της. Να τοποθετήσει το νεογέννητο σε μια πλαστική σακούλα χρώματος ροζ. Και να πετάξει αυτό το «άχρηστο», το «αφιλόξενο», το «ανεπιθυμήτο» πλάσμα από το παράθυρο. Ισως, σκέφτηκε από μέσα της, αυτή η τόσο εγκληματική, η φρικιαστική πράξη να τραβούσε, επιτέλους, την προσοχή του κόσμου πάνω της
Το ροζ έγινε μαύρο. Το μαύρο έγινε θάνατος. Και ο θάνατος είναι η ταφόπλακα που κουβαλάει μέσα της. Μέχρι τώρα δεν «υπήρχε». Τώρα «υπάρχει». Ως παιδοκτόνος. Ως δολοφόνος. Ως τέρας. Η μεγάλη ανατριχίλα!
Οπως και στην αλησμόνητη ιστορία του Κεν Λόουτς «Sweet Sixteen» (γλυκά δεκάξι): χαράμισε τη ζωή της, σκότωσε το παιδί της. What a Waste !
https://www.protothema.gr/
Σχόλια