Η ιδιοτικοποίηση της ΕΥΑΘ επέστρεψε στην ατζέντα της Θεσσαλονίκης

Η πολιτική συμπεριφορά της κοινωνίας εξαρτάται και από τη συγκυρία. Γι’ αυτό υπάρχει συχνά αλλαγή απόψεων, ακόμη και πολιτικός αναπροσανατολισμός των ανθρώπων. Στη Θεσσαλονίκη –για παράδειγμα- η πλειοψηφία των πολιτών, ανεξαρτήτως κομματικής επιλογής στις εκλογές, είναι κατά της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ. Η συγκεκριμένη τάση έχει καταγραφεί εδώ και χρόνια σε πολλές δημοσκοπήσεις. Το νερό είναι πολύτιμο φυσικό αγαθό και καλό θα είναι να παραμείνει υπό δημόσιο έλεγχο, σκέφτονται οι περισσότεροι. Πρόκειται για στάση που στηρίζεται στη λογική και στην… ευαισθησία. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι αδιαπραγμάτευτη. Ως γνωστόν συχνά η πραγματικότητα, ως μέρος της καθημερινής εμπειρίας, ανατρέπει απόψεις. Όταν κάτι στραβώσει και το πρόβλημα γιγαντωθεί, ο κάθε άνθρωπος έχει την τάση να αναζητά στο μυαλό του άλλες λύσεις. Διαφορετικές διαδρομές, που θεωρητικά τουλάχιστον ενδέχεται να είχαν καλύτερα αποτελέσματα.

Στην προκειμένη περίπτωση οι τέσσερις τελευταίες περιπέτειες της ΕΥΑΘ σε 16 μήνες –από τον Ιανουάριο 2017 και την παγωνιά, μέχρι τη βλάβη στον αγωγό της Αραβησσού τον Μάρτιο του 2018 και τις δύο νεροποντές τον Μάιο του 2018-, όταν η Θεσσαλονίκη είπε το νερό – νεράκι από μία έως πέντε – έξι ημέρες έχουν συντελέσει ώστε πολλοί Θεσσαλονικείς να αλλάξουν άποψη. Διότι το νερό –όπως και οτιδήποτε άλλο- χαρακτηρίζεται ως δημόσιο αγαθό όταν οι πολίτες το έχουν στη διάθεσή τους, όχι όταν στεγνώνουν οι βρύσες.  Επίσης, όταν οι καταναλωτές δεν αγχώνονται αν θα έχουν τρεχούμενο νερό όταν έξω υπάρχει καύσωνας, όταν παγώσει η Θεσσαλονίκη ή όταν οι ουρανοί ανοίξουν και δεν λένε να κλείσουν. Φαινόμενα, τα οποία έτσι κι αλλιώς καταγράφονται στη μνήμη και στη συνείδηση των πολιτών από τους πολίτες αναλόγως των επιπτώσεων στην καθημερινότητά τους, δηαλδή των ταλαιπωριών που στο τέλος της ημέρας ονομάζουμε εμπειρίες. 

Τον τελευταίο καιρό, λοιπόν, οι Θεσσαλονικείς έχουν αρχίσει να αλλάζουν γνώμη για την ΕΥΑΘ. Ίσως όχι θεαματικά και μια κι έξω, αλλά σίγουρα σιγά σιγά και διαβρωτικά. Σε μια περίοδο κατά την οποία κανείς δεν ενδιαφέρεται να πουλήσει και ως εκ τούτου κανείς δεν ενδιαφέρεται να αγοράσει την ΕΥΑΘ, το αίτημα για μια διαφορετική, πιο δυναμική και περισσότερο ασφαλή για το κοινωνικό σύνολο λειτουργία της εταιρείας  επανέρχεται από τους πελάτες της, οι οποίοι πρόσφατα πληροφορήθηκαν ότι 150 νέοι εργαζόμενοι τεχνικών ειδικοτήτων προστέθηκαν στο δυναμικό της, μετά από πολλά χρόνια απαγόρευσης προσλήψεων. Παρά το γεγονός ότι οι Έλληνες έχουν «κοντή» μνήμη και πολλά ξεπερνιούνται από το χρόνο και την καλή διάθεση που δημιουργεί ο καλός καιρός, το συγκεκριμένο θέμα μάλλον θα αντέξει, διότι το σοκ υπήρξε μεγάλο. Για παράδειγμα, μετά από 25 – 30 χρόνια χωρίς διακοπές νερού πολλοί υδραυλικοί στη Θεσσαλονίκη συμβούλευαν τα τελευταία χρόνια τους πελάτες τους να «ακυρώσουν» για λόγους ασφαλείας τα θρυλικά ντεπόζιτα, που υπήρχαν στα πατάρια των παλαιότερων διαμερισμάτων, ώστε σε κάθε περίπτωση να υπάρχει νερό για τα βασικά. Ας μη ξεχνάμε ότι πριν να έρθει στο δίκτυο της πόλης το νερό του Αλιάκμονα οι διακοπές της υδροδότησης στο πολεοδομικό συγκρότημα ήταν συχνές και πολύωρες, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες. Τώρα, λοιπόν, όσοι «ακύρωσαν» τα ντεπόζιτα το ξανασκέφτονται. Οι ερωτήσεις, λοιπόν, «γιατί να μην ιδιωτικοποιηθεί ή ΕΥΑΘ;» ή έστω «γιατί να μην αποκτήσει ιδιωτικό μάνατζμεντ;» μπαίνουν εκ των πραγμάτων στη συζήτηση, ως παράγοντες της εξίσωσης για το μέλλον της εταιρείας –και της υδροδότησης της Θεσσαλονίκης-, είτε το θέλουν η κυβέρνηση, η διοίκηση, οι εργαζόμενοι, οι οικολόγοι, οι κοινωνικά ευαίσθητοι, είτε όχι.      
    
Οι ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα είναι δύσκολη υπόθεση. Γίνονται πάντοτε με πόνο. Συνήθως προκαλούν πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις. Μέχρι την κρίση του 2009 υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων ήταν τα δεξιόστροφα κόμματα και κατά των αποκρατικοποιήσεων τα αριστερόστροφα. Τώρα αυτές οι διαχωριστικές γραμμές έχουν καταπέσει. Όλο και περισσότεροι ανάμεσα μας αναζητούν το πως θα γίνει καλύτερα η δουλειά και αναρωτιούνται γι’ αυτό. Καθημερινά και περισσότεροι συνειδητοποιούν, επίσης,  ότι η στάση των κομμάτων απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις είναι ευθέως συνδεδεμένη με τις επιδιώξεις της συγκυρίας, οι συνδικαλιστές του δημοσίου μιλάνε πάντα για «ξεπούλημα», ενώ η κοινωνία περιορίζεται να πληρώνει τα ελλείματα των δημοσίων επιχειρήσεων, όπου υπάρχουν, και να αποδέχεται τις μέτριες υπηρεσίες που κατά κανόνα παρέχουν οι ΔΕΚΟ.

Στα χρόνια των μνημονίων οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν προχωρήσει ως αναγκαστικές επιλογές της χώρας. Έστω κι αν οι βουλευτές ψηφίζουν με μισή καρδιά. Έστω κι αν οι υπουργοί υπογράφουν με δάκρια στα μάτια. Στη Θεσσαλονίκη πολλά σχέδια που καταχωρήθηκαν στην ατζέντα της δεκαετίας του 1980 και αφορούν ιδιωτικοποιήσεις προχώρησαν στη δεκαετία του 2010 ως τίμημα για την εφαρμογή των Μνημονίων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το λιμάνι και το αεροδρόμιο. Δύο βασικές μεταφορικές υποδομές, που εδώ και χρόνια εξυπηρετούν οριακά τις ανάγκες της περιοχής και της οικονομίας και όπως απέδειξε ο χρόνος υπό κρατική διοίκηση δεν μπορούσαν να εξαντλήσουν τα όρια τους, ούτε να διευρύνουν την προοπτική τους. Τα μέχρι στιγμής δεδομένα των δύο αυτών αποκρατικοποιήσεων είναι τα εξής: Ούτε τα αεροπλάνα σταμάτησαν να πετούν στο αεροδρόμιο «Μακεδονία», ούτε τα πλοία να «πιάνουν» στις προβλήτες του λιμανιού. Ίσα ίσα που κατά έναν «μαγικό» τρόπο, χωρίς να αλλάξει ο μηχανολογικός εξοπλισμός και χωρίς να αυξηθεί το προσωπικό του λιμανιού, τα κοντέινερς εξυπηρετούνται στο Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων ταχύτερα. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτό συμβαίνει διότι οι χειριστές που δουλεύουν στις γερανογέφυρες αλλάζουν, πλέον, βάρδια στο χειριστήριο, επάνω στη γέφυρα, και όχι στη βάση των μηχανημάτων. Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι οι εργαζόμενοι, ενώπιον του νέου ιδιοκτησιακού καθεστώτος της ΟΛΘ ΑΕ, κινητοποιήθηκαν, ώστε να μην αυτοεξαιρεθούν από τις εξελίξεις. Κάποιοι τρίτοι, μιλούν για καλύτερο προγραμματισμό στις φορτοεκφορτώσεις. Ότι κι αν ισχύει είναι προφανές ότι κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, δηλαδή προς την πληρέστερη εξυπηρέτηση των πελατών, των φορτίων και γενικότερα της οικονομίας και της επιχειρηματικότητας. Κάτι που είναι το βασικό ζητούμενο μιας ιδιωτικοποίησης – το τίμημα που εισπράττει το κράτος είναι δευτερεύουσα υπόθεση.

Πηγή: http://www.voria.gr/

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κυκλοφορεί ο ΚΑΤΟΙΚΟΣ ο κουτσοφλέβαρος...

Κυκλοφορεί ο Χριστουγενιάτικος ΚΑΤΟΙΚΟΣ!

Κυκλοφορεί ηλεκτρονικά ο ΚΑΤΟΙΚΟΣ Νοεμβρίου!