Από την ανταρσία στη δουλικότητα...

Του Κώστα Στούπα 
 

1) Από την ανταρσία στη δουλικότητα...

Σαν χθες πριν 3 χρόνια, τον Ιούνη του 2015, ο κ. Τσίπρας είχε επισκεφθεί την Αγία Πετρούπολη στη Ρωσία και προσπαθούσε να παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στον κ. Πούτιν, αντί πινακίου φακής αξίας περίπου 5 δισ. ευρώ υπό τη μορφή προκαταβολής για τη δημιουργία κάποιου αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου που θα περνούσε από τη χώρα μας.

"Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στη μέση μεγάλης φουρτούνας, αλλά είμαστε λαός της θάλασσας και ξέρουμε να τις αποφεύγουμε, όπως ξέρουμε να ανοιγόμαστε σε μεγάλα πελάγη και να βρίσκουμε νέα ασφαλή λιμάνια", έλεγε τότε εκεί  αμφίσημα ο πρωθυπουργός

Βλέπε:Επίθεση στην ευρωζώνη εξαπέλυσε ο Αλ.Τσίπρας από την Αγ. Πετρούπολη

Όσον αφορά στις διεθνείς εξελίξεις ο κ. Τσίπρας σημείωσε ότι είναι κακός οιωνός η κρίση στην Ουκρανία, ενώ πρόσθεσε ότι πρέπει να σταματήσει ο φαύλος κύκλος των κυρώσεων...

O Πρόεδρος της Ρωσίας όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο δεν θα θυσίαζε τη σχέση του με τον μεγαλύτερο πελάτη των ρωσικών εξαγωγών προκειμένου να αποκτήσει μεγαλύτερη επιρροή στην Ελλάδα απ’ όση είχαν συμφωνήσει ο Στάλιν με τον Τσώρτσιλ μετά το τέλος του τελευταίου πολέμου αλλά και πριν από αυτούς για το μερίδιο επιρροής που είχαν συμφωνήσει οι τσάροι με τις δυτικές μεγάλες δυνάμεις της εποχής. 

Η άγνοια ιστορίας και γεωγραφίας το 1945 από την ηγεσία της αριστεράς την ώθησε στον μάταιο και αιματηρό εμφύλιο με τις οδυνηρές συνέπειες για τους ανθρώπους  της αλλά και τη χώρα. Την ίδια άγνοια και τύφλωση από ιδεοληψία επέδειξαν οι κ. Τσίπρας, Λαφαζάνης, Βαρουφάκης και Σία και το 2015 όταν αναζητούσαν ασφαλή λιμάνια εκτός Ευρώπης και δυτικών δημοκρατιών.

Το Καλοκαίρι του 2015 ο κ. Τσίπρας έκανε την περίφημη "κωλοτούμπα” και από κήνσορας της λιτότητας, της Μέρκελ και της Δύσης εμφανίζει μια δουλική αφοσίωση διεκπεραίωσης όσων του ζητούν με μοναδικό αντάλλαγμα απ’ ό,τι φαίνεται την παράταση της νομής της κυβερνητικής εξουσίας και των πελατειακών προνομίων της.

Η δουλική διεκπεραίωση είναι τέτοια που προβληματίζει ακόμη και τον σκληρό πυρήνα του φιλοευρωπαϊκού τόξου της ελληνικής κοινωνίας για τα αίτια, τις προθέσεις και τις πιθανές συνέπειες που θα έχει στους γεωπολιτικούς προσανατολισμούς της ελληνικής κοινωνίας. 

Από επικριτής της λιτότητας ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του περηφανεύονται  ακριβώς για τη μεγαλύτερη λιτότητα που επέβαλαν. Επαίρονται ασυστόλως για τα θηριώδη πλεονάσματα (μεγαλύτερα από αυτά που ζητούν οι δανειστές) που εμφανίζει ο κρατικός προϋπολογισμός τα τελευταία χρόνια και έχει δεσμευτεί να εμφανίζει και τα επόμενα χρόνια. Εν τω μεταξύ τα πλεονάσματα είναι και η μοναδική επιτυχία στον τομέα της οικονομίας με θύμα όμως την ανάπτυξη... 

Από εκεί που εκβίαζαν τους Ευρωπαίους με τις ροές τζιχαντιστών στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες υπογράφουν ό,τι τους βάζουν μπροστά, αναγνωρίζοντας κατασκευασμένα αλυτρωτικά ιδιώματα ως γλώσσες και εθνότητες που ενδέχεται, αν αλλάξουν οι συσχετισμοί στην περιοχή, να αποτελέσουν απειλή για την ακεραιότητα της χώρας. 

Η Ελλάδα στα 200 χρόνια της ιστορίας της έχει βγει πολλαπλώς κερδισμένη από τη σταθερή της προσήλωση στους δυτικούς της συμμάχους. Από τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, τους βαλκανικούς και τον πρώτο και δεύτερο μεγάλο πόλεμο η Ελλάδα έχοντας επιλέξει να βρίσκεται σταθερά στο στρατόπεδο των νικητών πάντα κέρδιζε και μεγάλωνε την επικράτειά της. 

Αυτό δεν γινόταν όμως χάρη στην επίδειξη άκριτης δουλικότητας αλλά με βάση καλή ερμηνεία από την πολιτική ηγεσία των διεθνών συσχετισμών και εξελίξεων και την καθοριστική συνεισφορά των ελληνικών δυνάμεων σε κρίσιμες αναμετρήσεις. 

Στις διεθνείς σχέσεις (όπως στην ιδιωτική ζωή των ατόμων) κανένας δεν χαρίζει τίποτα σε κανένα. Τα οφέλη είναι αμοιβαία και προκύπτουν από σωστές εκτιμήσεις για τις μελλοντικές εξελίξεις, λεπτομερή σχεδιασμό και αποτελεσματικές παρεμβάσεις. 

Η καθυστέρηση των μεταρρυθμίσεων επειδή οι κυβερνήσεις δεν θέλουν να έχουν τριβές με τις πελατειακές συντεχνίες και το παρακράτος που έχουν στήσει στη δημόσια διοίκηση, καθιστά τη χώρα αναποτελεσματική και την οικονομία της αδύναμη και ετοιμόρροπη. 

Η δουλικότητα απέναντι στη Μέρκελ και τον Τράμπ δεν μπορεί να υποκαταστήσει έλλειψη σχεδίου εθνικής ανασυγκρότησης και συντήρησης της γεωπολιτικής ισχύος της χώρας. Σίγουρα η παραμονή της χώρας στους κόλπους της δυτικής συμμαχίας είναι η ορθή επιλογή αλλά χρειάζεται και σχέδιο ανάταξης και ενδυνάμωσης της κοινωνίας και της οικονομίας. Ιδίως σε μια περίοδο ρευστότητας και ανατροπών μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε. σαν και αυτή που διανύουμε. 

Έτσι λοιπόν, οι εξελίξεις που αφορούν το Μακεδονικό είναι αποτέλεσμα κυνικών πιέσεων των δυτικών συμμάχων στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν τη σταθερότητα στο άλλοτε μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης, τα Βαλκάνια. 

Με την προχειρότητα την οποία χειρίζεται την υπόθεση η κυβέρνηση όμως χωρίς τη συγκατάθεση της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας κινδυνεύουμε να εξασφαλίσουμε τη σταθερότητα στα βόρεια σύνορά μας και να την χάσουμε εντός των συνόρων μας. 

Ο νοών νοείτω...

http://www.capital.gr/