Γιατί έχουμε τέτοιο χάλι;

Πολύς λόγος γίνεται και πολύ μελάνι χύνεται τον τελευταίο καιρό για την πολιτική διακυβέρνηση της χώρας μας. Η κατάσταση μοιάζει αδιέξοδη, οι αντιφάσεις και τα διλήματα που προκύπτουν απο την σύγκριση των δυο μεγάλων κομμάτων, στερεώνονται στη παροιμία: μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα! Η βαθειά οικονομική κρίση, η πλημμελής δημόσια υγεία, η κακή κατάσταση της εκπαίδευσης, η μη ανεξάρτητη δικαιοσύνη, το επιζήμιο ασφαλιστικό, η αθάνατη γραφειοκρατία, οι κακές περιβαλλοντικές συνθήκες των πόλεων, τα προβλήματα των αγροτών, η αθεράπευτη ανεργία των νέων είναι μερικά απο τα βασικά αλλά και δυσοίωνα και δυσεπίλητα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Η γενική δυσπιστία, για την ικανότητα αντιμετώπισης των προβλημάτων μας απο τα πρόσωπα, που πολιτεύονται και στελεχώνουν τα κόμματα, δεν ήταν ποτέ τόσο αυξημένη. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό και τις ελπίδες των απλών ανθρώπων για καλύτερη ζωή, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και δεν τολμώ να κάνω τη σύγκριση με το σήμερα...
Η Ελλάδα ΠΟΤΕ στο παρελθόν (απο το 1821 και την απελευθέρωση απο τους Τούρκους) δεν ήταν πλουσιότερη απο σήμερα. Είμαστε η 25η πιο πλούσια χώρα των 206 χωρών - μελών του ΟΗΕ! Έτσι μαρτυρούν τα επίσημα στοιχεία του Οργανισμού. Λένε επίσης, πως απολαμβάνουμε ένα απο τα καλύτερα δημοκρατικά πολιτεύματα και η πληγή της δημόσιας διαφθοράς φθίνει διαρκώς.

Τότε γιατί έχουμε τέτοιο χάλι;

Παρακολουθώ, σαν απλός παρατηρητής, τα συμβαίνοντα στη χώρα μας αλλά και στον δήμο μας, τον δήμο Αμπελοκήπων. Πολλές φορές νοιώθω πως βιώνω, εδώ στο δήμο μας, τη μικρογραφία αυτών που συμβαίνουν στην Ελλάδα. Ο καθρέφτης του πόσο καλά ή άσχημα λειτουργεί το σύστημα, είτε αφορά στη δημόσια διοίκηση, την υγεία, τη δικαιοσύνη, την εκπαίδευση, την πολιτική, είναι ο τρόπος που κυκλοφορούμε. Η απερίγραπτη αναρχία των δρόμων μας και των οδηγών και των πεζών, η ομαδική ασυδοσία και περιφρόνηση κάθε κανόνα και η αποενοχοποίηση όλων αλλά και του καθενός μας και της καθεμιάς μας, με φτηνές δικαιολογίες και αδιαφορία ΕΙΝΑΙ ο καθρέφτης μας! Δεν επιτρέπεται και δεν μπορούμε να έχουμε καμμιά αξίωση (απο τις τόσες πολλές που έχουμε, για τόσους τομείς), που θα γίνει αποδεκτή και πραγματοποιήσιμη! Όσο ευδοκιμεί η ανοχή και η συναίνεση του καθενός μας στο κυκλοφοριακό, εργασιακό, επιστημονικό, υγιειονομικό, δικαστικό και γενικό κοινωνικό μας χάλι τόσο θα διαιωνίζεται το αδιέξοδο! Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις! Είναι όμως, τόσο λίγες!
Δεν θα γράψω περισσότερα. Άλλωστε ποιός είμαι για να προτείνω λύσεις; Όμως, εξακολουθώ και αντλώ δύναμη απο κάποιους παράξενους ανθρώπους, όπως ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός. Πάνε 10 χρόνια απο το θάνατό του και ξέρω πως σε μερικούς απο σας, θα αρέσει η υπενθύμιση που καταχωρώ παρακάτω:

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ

Του Μιχάλη Κατσαρού

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.