ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

Ένα ακόμη κύμα καύσωνα χτυπά την Ευρώπη από την Τετάρτη, με τους μετεωρολόγους να προειδοποιούν ότι οι θερμοκρασίες θα ξεπεράσουν τους 40 βαθμούς Κελσίου σε αρκετές περιοχές της ηπείρου. Ήδη οι αρχές έχουν εκδώσει προειδοποιήσεις και οδηγίες προστασίας, ακύρωσαν διάφορα προγραμματισμένα γεγονότα και δρώμενα και προετοιμάζονται για τις θερμοκρασίες - ρεκόρ. Οι μετεωρολόγοι αποδίδουν τις υψηλές θερμοκρασίες σε μια μεγάλη μάζα θερμού αέρα που έρχεται από την Αφρική. Τα τελευταία χρόνια, τα κύματα ζέστης, όπως αυτό γίνονται όλο και συχνότερα και πιο παρατεταμένα, με τις υψηλές θερμοκρασίες να εμφανίζονται νωρίτερα στην καλοκαιρινή σεζόν.  Το φαινόμενο αναμένεται να κορυφωθεί την Παρασκευή και να υποχωρήσει το Σαββατοκύριακο. Τόσο οι κυβερνήσεις, όσο και ο κόσμος προσπαθούν να προετοιμαστούν για το χειρότερο. Το κύμα καύσωνα είναι στα πρωτοσέλιδα. «Όλη η κυβέρνηση κινητοποιείται», δήλωσε ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν τη Δευτέρα, αφού στη χώρα ξυπνούν μνήμες από τον θ

Του Γιάννη Σιδέρη Αυτές τις ημέρες διάγουμε μεταξύ δύο επετείων. Της χθεσινής, κατά την οποία ο Πρωθυπουργός κήρυξε τη διενέργεια δημοψηφίσματος με την σθεναρή κατακλείδα ότι θα σεβαστεί το αποτέλεσμά του (το αποτέλεσμα γνωστό), και της 5ης Ιουλίου, κατά την οποία κλαίει η πρωθυπουργική σύντροφος. Το ανωτέρω εκφράζεται με κάθε συμπάθεια και σεβασμό προς το πρόσωπό της. Η μικροαστική μας ευγένεια και ο συνακόλουθος κομφορμισμός μας (εν αντιθέσει με την διαχρονική, μπρουτάλ και χυδαία αγένεια του ΣΥΡΙΖΑ), δεν θα μας επέτρεπε ουδεμία προσωπική επίθεση. Ωστόσο ήταν μια εξόχως πολιτική δήλωση και ως τέτοια αναγιγνώσκεται και κρίνεται. Ο Πρωθυπουργός έχει δεδομένη ιδιοσυγκρασία, που του επιτρέπει να μην δεσμεύεται με όσα ο ίδιος έχει διακηρύξει στο παρελθόν. Αυτοδιαψεύδεται ανερυθρίαστα. Ενώ σιωπούσε επί δέκα χρόνια, ξεκίνησε από τον περασμένο Δεκέμβριο, σποραδικά, σεμνά και ταπεινά, να ρίχνει βέλη κατά της θητείας του Κώστα Καραμανλή. Χθες είπε ότι ο κ. Καραμανλής και

Του Κώστα Στούπα    Το μυστικό της πολιτικής καριέρας, όπως άλλωστε και της καριέρας στη δημοσιογραφία αλλά και στις περισσότερες δραστηριότητες του βίου,  μοιάζει με εκείνο των αναβατών του ροντέο: Σημασία δεν έχει τόσο  πώς θα ανέβεις στη σέλα του... αδάμαστου αλλά το πώς θα κατέβεις... Ο καθένας μπορεί να καθίσει στη "σέλα", αν την κατάλληλη στιγμή τύχει να βρεθεί στο κατάλληλο σημείο. Ελάχιστοι εξ αυτών όμως θα κατέβουν όπως πρέπει, όταν πρέπει και ακόμη πιο λίγοι θα καταλάβουν τι πήγε στραβά, για να το αποφύγουν την επόμενη φορά. Παρατηρώ εσχάτως τόσο την ηγεσία της απερχόμενης κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ όσο και τους κύκλους των διαμορφωτών της γνώμης της μερίδας της κοινωνίας που τους ακολουθεί, πως προσπαθούν να αιτιολογήσουν το μέγεθος της  πρόσφατης ήττας στις ευρωεκλογές και τις τοπικές εκλογές... Δεν έχουν πάρει χαμπάρι πώς και γιατί το κόμμα ("παρέα") του κ. Τσίπρα έφτασε στην εξουσία και γιατί τώρα... εκπαραθυρώνεται.

του Κώστα Γιαννακίδη Η αυτοδυναμία της ΝΔ, εκτός από τον Μητσοτάκη, βολεύει υπέροχα τη Φώφη, γιατί θα κάνει «αντιπολίτευση στη Δεξιά». Ο Τσίπρας θα προτιμούσε μία κυβερνητική σύμπραξη ανάμεσα στη ΝΔ και στο ΚΙΝΑΛ προκειμένου να έχει πεδίο αντιπολιτευτικής δράσης στην Κεντροαριστερά Αν στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν στα αλήθεια να κόψουν τον δρόμο της ΝΔ προς την αυτοδυναμία, θα έριχναν λίγο από το μπουκάλι τους στο ποτήρι του Βαρουφάκη. Αν ο Γιάνης μπει στη Βουλή τα νέα θα είναι άσχημα πρώτα για τον Μητσοτάκη και μετά για τον Τσίπρα. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για την περίπτωση που ο Κυριάκος ο Βελόπουλος, με τις επιστολές του Ιησού ανά χείρας, επανακάμψει στο Κοινοβούλιο, μοιράζοντας σε όλους «Τελοπόν», το θαυματουργό φάρμακο που ο ίδιος εμπορεύεται. Οσο περισσότεροι μπαίνουν στη Βουλή, τόσο περιορίζονται οι έδρες του πρώτου κόμματος. Και αντίστροφα, όσο μεγαλώνει το ποσοστό των έγκυρων ψηφοδελτίων που καταλήγουν σε κόμματα τα οποία μένουν εκτός Βουλής, τόσο κατεβαίνει ο πήχης της αυτοδυναμ

του Παναγιώτη Σωτήρη Λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές ετοιμαζόμαστε για την ύψιστη στιγμή της πολιτικής συμμετοχής, αυτή που ορίζει την ίδια την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας. Ομως πολλές χιλιάδες κάτοικοι αυτής της χώρας, μόνιμα διαμένοντες, φορολογούμενοι και μετέχοντες όλων των πλευρών της κοινωνικής ζωής, από την αναμονή του λεωφορείου στη στάση και την εργασία μέχρι την οπαδική σχέση με ποδοσφαιρικές ομάδες, δεν θα ψηφίσουν, παρότι οι αποφάσεις που θα πάρει η επόμενη Βουλή τούς αφορούν εξίσου. Οι μετανάστες στερούνται του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, ακόμη και εάν μένουν για σημαντικό χρονικό διάστημα. Ο μόνος τρόπος είναι μέσα από μια διαδικασία πολιτογράφησης που παραμένει όμως αρκετά δύσκολη. Στο παρελθόν ακόμη και προσπάθειες να διευρυνθούν ανάλογα εκλογικά δικαιώματα, π.χ. για τις δημοτικές εκλογές, όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, προσέκρουσαν στην αντίρρηση του Συμβουλίου της Επικράτειας που επέμεινε στον προσδιορισμό του «λαού» σε συνάρτηση μ

του Κωνσταντίνου Φίλη Η Τουρκία μοιάζει αποφασισμένη να τα βάλει με όλους προκειμένου να κατοχυρώσει τις θέσεις της στην Ανατολική Μεσόγειο. Είναι όμως έτσι και ποια θα πρέπει να είναι η αντίδραση Ελλάδας και Κύπρου; Πράγματι, επί του παρόντος αψηφά τις εκκλήσεις ΕΕ και ΗΠΑ αλλά και περιφερειακών δρώντων και συνεχίζει την κατάφωρη παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Βέβαια, έχει επιλέξει ένα σημείο βορειοδυτικά της Πάφου το οποίο βρίσκεται πέραν των 30 ναυτικών μιλίων (ν.μ.) ώστε σύμφωνα με τη θεωρία της οι ενέργειές της να μην είναι εξόφθαλμα παράνομες, όπως αν βρισκόταν σε ακτίνα κάτω από τα 12,5 ν.μ. Επιχειρεί να δημιουργήσει μία ζώνη ελέγχου, αφήνοντας το «ίχνος» της εντός της κυπριακής ΑΟΖ, ωστόσο, μέσα από μία παράνομη πράξη δεν μπορεί να παραχθεί δίκαιο. Δεν ενδιαφέρεται, πάντως, όσο και αν επικαλείται τη διεθνή νομοθεσία και το δίκαιο της θάλασσας για τη νομιμότητα, αρκείται σε πράξεις έμπρακτης αμφισβήτησης με τάσεις μονιμοποίησης της π

γράφει ο Κώστας Καίσαρης ΜΑ  θαρρώ πως θα τα μπλέξω απ’ την Ζουζού Ζουζού κι απ την Κοκό ποια θα διαλέξω. Πράγματι. Το δίλημμα ενόψει των εκλογών είναι τεράστιο. Μεγαλειώδες μπορείς να πεις. Η προσφορά άφθονη. Και δεν αναφέρομαι σε κόμματα. Όποιο κόμμα κι αν ψηφίσεις το ίδιο αποτέλεσμα θα βγάλει η κάλπη. Μνημόνια μέχρι το 2060. Που έχει υπογράψει ο πάντα χαρούμενος και χαμογελαστός Αλέξης. Το δίλημμα έχει να κάνει με πρόσωπα. Με προσωπικότητες. Με φυσιογνωμίες. Που κατέρχονται στην κονίστρα της πολιτικής για να προσφέρουν στον τόπο. Όποιον και να διαλέξεις θα αδικήσεις κάποιον άλλον. Εξίσου ικανό. Κι επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, πάμε στο διά ταύτα. -Γκίνια. Να μην ψηφίζεις στα Γιάννενα. Να το ρίξεις δαγκωτό στη Βάνα Μπάρμπα. Τη μεγάλη αυτή καλλιτέχνιδα. Τη θεραπαινίδα της 7ης τέχνης. Την ιέρεια της υποκριτικής. -Να μην ψηφίζεις στην Α΄ Αθηνών. Να στείλεις στη Βουλή τον επαναστάτη. Τον αγωνιστή Γιάννη Καραλή. -Να μην ψηφίζεις στον Πειραιά. Να τιμήσεις το σύμβολο

Οι τέως πρωθυπουργοί δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως «ιερές αγελάδες» που είναι υπεράνω κριτικής. γράφει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος Κοιτάζω καμιά φορά τη ροή της επικαιρότητας και σκέφτομαι ότι έχουμε φτιάξει μια πολύ βολική ερμηνεία για το πώς φτάσαμε στη χρεοκοπία και τα μνημόνια. Λίγο πολύ όλοι βολεύονται να λένε ότι για όλα φταίει ο Γιώργος Παπανδρέου. Όχι πως δεν φταίει. Κάθε άλλο, θα μείνει στην ιστορία ως αυτός που κάλεσε το ΔΝΤ. Όμως, δεν ήταν ο μόνος υπεύθυνος, ακόμη και εάν βολεύει και σαν αποδιοπομπαίος τράγος και σαν αυτός για του οποίου την πολιτική κληρονομιά καμιά κόντρα δεν θα υπάρξει. Μόνο που τα προβλήματα της χώρας μας δεν ξεκίνησαν με έναν πρωθυπουργό που όσο βαρύ όνομα κουβάλαγε, άλλη τόση ελαφρότητα επέδειξε. Τότε απλώς φάνηκαν τα προβλήματα και πόσο εκρηκτικά ήταν. Τα προβλήματα ξεκίνησαν νωρίτερα και το ξέρουμε. Γιατί το μεγάλο πάρτι του χρέους έγινε επί κυβερνήσεων Κώστα Καραμανλή. Ενός πολιτικού που επιμένει να φέρεται ως εάν

«Είναι κακό να μην ξέρεις να χάνεις, και ακόμα χειρότερο να μην ξέρεις γιατί χάνεις» αναφέρει για τον Αλέξη Τσίπρα...

του Νίκου Λακόπουλου Καθώς βαδίζουμε στις πιο υποτονικές εκλογές το ερώτημα είναι αν η Νέα Δημοκρατία θα έχει αυτοδυναμία ή όχι οπότε θα σχηματίσει κυβέρνηση με το Κινάλ -ή την ανοχή του- ή θα πάμε σε νέες εκλογές με απλή αναλογική τον Αύγουστο. Τι σημαίνει αυτό το σενάριο, που αν δεν συμβεί θα εκκρεμεί για το μέλλον, αν όπως φαίνεται πιθανότερο, η Νέα Δημοκρατία και το Κινάλ δεν αλλάξουν τον εκλογικό νόμο- με 200 ψήφους;  Σημαίνει πως  το πρώτο κόμμα δεν θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση με ένα ακόμα και πολύ περισσότερο το δεύτερο. Αναπόφευκτα η μόνη λύση είναι τότε η συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας – ΣΥΡΙΖΑ ή μια κυβέρνηση οικουμενικού τύπου  -στην οποία φαίνεται να αποβλέπει το Κινάλ ως ρυθμιστής που θα επιβάλλει μια τέτοια κυβέρνηση με την τρίτη εντολή που ελπίζει να πάρει. Ήδη στο τραπέζι πέφτει η ιδέα για …γυναίκα πρωθυπουργό, ενώ η ηγεσία του Κινάλ θεωρεί πως ο επόμενος πρόεδρος δημοκρατίας- που θα μπορεί να εκλεγεί με 151 έδρες- πρέπει να προέρχεται από την «παράταξή

γράφει ο Τάσος Παππάς Το πολιτικό λεξιλόγιό τους περιλαμβάνει ένα ρήμα και ένα ουσιαστικό: «καταργώ», «ανάπτυξη». Δύο λέξεις χρησιμοποιούν ο αρχηγός και τα στελέχη της Δεξιάς στην προσπάθειά τους να πείσουν τους πολίτες ότι έχουν το μαγικό ραβδί για να μετατρέψουν την Ελλάδα σε όαση ευημερίας.  Το πολιτικό λεξιλόγιό τους περιλαμβάνει ένα ρήμα και ένα ουσιαστικό: «καταργώ», «ανάπτυξη». Εχουν υποσχεθεί ότι θα καταργήσουν σχεδόν όλα όσα ψηφίστηκαν στην προηγούμενη Βουλή, αλλά και εκείνα που κατά τη γνώμη τους κρατούν την οικονομία σε προβληματική κατάσταση. Θα το πράξουν μάλιστα σε πρώτο χρόνο γιατί θέλουν να στείλουν το μήνυμα ότι η πολιτική αλλαγή θα είναι άμεση και ριζική. Κάτι δηλαδή σαν επανάσταση. Μην κάνετε όμως ανίερες σκέψεις, δεν εννοούν κομμουνισμό και άλλα τέτοια παρωχημένα και επικίνδυνα πράγματα, απλώς οι άνθρωποι επιθυμούν την επιστροφή στην κανονικότητα, όπως την εννοούν και όπως τη ζήσαμε μέχρι τη στιγμή της χρεοκοπίας. Εχουμε και λέμε: θα καταργήσουν

γράφει η  @ai_Katerina Θυμάμαι πολύ καλά το δημοψήφισμα. Και δεν θυμάμαι ούτε τα «επιχειρήματα», ούτε τις «μετρήσεις», ούτε τις «αναλύσεις». Θυμάμαι τον κόσμο. Τον κόσμο στο μετρό, στο super market, στα μαγαζιά, στα καφέ και στους δρόμους. Εκεί που δεν χρειαζόσουν καμία… δημοσκόπηση. Γιατί το ένοιωθες, το μύριζες, το αισθανόσουν αυτό που θα γίνει. Το « μέχρι εδώ » απλωνόταν παντού. Το « δεν ξέρω τι θα βρω μπροστά, μα πίσω δεν γυρίζω », ήταν τόσο απτό, τόσο συγκεκριμένο, τόσο αποφασισμένο, που τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να το αλλάξει. Το δημοψήφισμα του 2015 έβρισκε ένα κόσμο ριζοσπαστικοποιημένο, έναν κόσμο που είχε σιχαθεί τον τρόμο, την τιμωρία, το κούνημα του δαχτύλου από τους θύτες του, τα χαστούκια στην αξιοπρέπεια του, τη φτωχοποίηση. Μα πάνω από όλα είχε σιχαθεί την ενοχοποίηση. Το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος ήταν μια εξέγερση. Κι όπως όλες οι εξεγέρσεις επιβεβαίωνε, ένα σύνορο, ένα απαράδεκτα παραβιασμένο όριο. Αυτό που είναι τίποτα και ταυτόχρονα το παν. Αυτό που στ

Η αλλαγή πλεύσης  της οικονομίας της  Κούβας  ξεκίνησε ήδη από το 2006 που ο ιστορικός ηγέτης του νησιού της Επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο, παρέδωσε τα ηνία στον αδελφό του Ραούλ. Τώρα ο πρόεδρος Μιγκέλ Ντίαζ Κανέλ, που τον διαδέχτηκε,  οδηγεί το καράβι της κουβανέζικης οικονομίας σε νέες και ανεξερεύνητες θάλασσες . Το αν θα συναντήσει μπουνάτσες ή μποφόρια θα εξαρτηθεί από το πόσο καλός καπετάνιος θα αποδειχτεί ή όχι. Μιλώντας στη συνάντηση του Κογκρέσου της Ένωσης Οικονομολόγων και  Ορκωτών Λογιστών της Κούβας στην Αβάνα,ο πρόεδρος της χώρας, ξετύλιξε το νέο όραμα του για την Κούβα. Όπως διαμήνυσε το οικονομικό μοντέλο της χώρας  εξελίσσεται  και  μέσα από μια σειρά μεταρρυθμίσεων και σωστή νοοτροπία θα καταφέρει να «τονώσει την εθνική οικονομία». Συγκεκριμένα ο  Μιγκέλ Ντίαζ Κανέλ  ανακοίνωσε πως από του χρόνου  τα σχέδια παραγωγής των κρατικών επιχειρήσεων δεν θα επιβάλλονται «εκ των άνω», αλλά από τους ίδιους τους εργάτες . Δηλαδή, η παραγωγή και οι επιλογές θα γίνονται πιο

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου Με τι έπαρση μιλούν! Και πόσο εύκολα ξεχνούν!  Στους σωτήρες της δεξιάς παράταξης αναφέρομαι.  Με εμπαικτικό, υπεροπτικό χαμόγελο, με εγωισμό και καθόλου αμελητέα ικανοποίηση, εμφανίζονται στις πολιτικές συνάξεις και στα πολιτικά πάνελ. Θεωρούν τους εαυτούς τους άριστους, το τάγμα των τέλειων  που θα έρθει να σώσει τον φτωχό λαό από τις αποκοτιές και τις επιπολαιότητες. Γιατί επιπολαιότητα του λαού χαρακτηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση. Μας χτυπούν φιλικά στον ώμο λέγοντας  «ελάτε, ελάτε, δεν πειράζει, νομίζατε πως θα αλλάξουν τα πράγματα! Μα δεν πειράζει, δεν πειράζει, εμείς είμαστε εδώ, θα σας ξαναθυμίσουμε ποια είναι η θέση σας…». Κι εμείς τους κοιτάμε λες και θα έρθει στο αρχικό της σχήμα η χώρα (αυτό που δημιούργησε η Δεξιά) και κάποιοι είναι συμβιβασμένοι με αυτό.  Η διάχυτη αίσθηση της μεγάλης μοναξιάς του ψηφοφόρου βρίσκει διέξοδο στην αδιαφορία. Βλέπετε, τα καλοκαιρινά βράδια είναι όμορφα. Είναι πιο ευχάριστο να μιλά κανείς για έρωτα, παρά