ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

του Χρήστου Γιανναρά Παραμονές Πρωτοχρονιάς παροξύνεται η απορία: Πώς βιώνουν τη ροή του χρόνου, την πιστοποίηση ότι η ύπαρξη είναι περατή, έχει όρια χρονικά, πώς το αντιλαμβάνονται οι διαχειριστές της χρονικότητας του βίου όλων μας, οι εξουσιαστές του τρόπου της ύπαρξής μας στη συλλογικότητα; Πρωθυπουργοί, κομματάρχες, υπουργοί, βουλευτές, παρατρεχάμενοι της εξουσιαστικής έπαρσης ή απλώς λακέδες «δημοσιογράφοι», ραδιοτηλεοπτικοί «εκπομπάρχες» διαμορφωτές κοινής γνώμης, μεγαλοπλούσιοι εξαγοραστές και ιδιοκτήτες του φυσικού πλούτου και του κοινωνικού προϊόντος – πώς βιώνουν, όλοι αυτοί, την προφανέστερη από τις εμπειρικές βεβαιότητες: ότι «όλα γερνάνε με τον χρόνο», όπως θύμιζε ο Αριστοτέλης, «τίποτα δεν ξανάνιωσε ποτέ χάρη στον χρόνο, μόνο φθοράς αίτιος είναι ο χρόνος». Οσοι στην Ελλάδα σήμερα διαχειρίζονται εξουσία (την οικονομία, τους θεσμούς, τις διεθνείς σχέσεις της χώρας – ή το ΠΡΟ-ΠΟ, το ΛΟΤΤΟ, τα διόδια) εμφανίζονται παγερά αδιάφοροι ή με εξόφθαλμη άγνοια για κάποιες δ

Οι Πολίτες των Αμπελοκήπων σας εύχονται Καλά Χριστούγεννα και το 2020 να είναι Καλή Χρονιά!

του Νίκου Μπογιόπουλου Η δίκη της χρυσής αυγής – και ανεξάρτητα από την τελική κατάληξή της – έχει προσφέρει πλήθος αποδείξεων για την αξιοποίηση του ναζισμού από το μεγάλο κεφάλαιο, για την χρησιμοποίηση του ναζισμού ως εργαλείο προώθησης και τραμπούκικης επιβολής των επιδιώξεων και των συμφερόντων της ολιγαρχίας.    Η πρόταση, επομένως, της εισαγγελέως στη δίκη της Χρυσής Αυγής ( εδώ   κι   εδώ ) δεν είναι προϊόν εισαγγελικής «πλάνης». Είναι μια ακόμα απόδειξη της διαρκούς επιχείρησης ξεπλύματος, από το αστικό κράτος και από τους «ανεξάρτητους» θύλακές του, της εγκληματικής φύσης και δράσης του ναζισμού. Είναι μια ακόμα έκφραση της ασυλίας, της ατιμωρησίας και της προστασίας που παρέχει το καπιταλιστικό σύστημα στον φασισμό, ως σάρκα από τη σάρκα του. Είναι μια ακόμα εκδήλωση της περίφημης συνέχειας ενός κράτους που η μεταπολεμική συγκρότησή του και η ηγέτιδα εκμεταλλευτική τάξη του έλκουν την καταγωγή τους από τον δωσιλογισμό, την ταγματαλητεία, τον μαυραγοριτισμό και τα

του Γιώργου Λακόπουλου Ας δούμε κατ’ αρχάς κάποιες πλευρές της επικαιρότητας: Πρώτο:  Ο Πρωθυπουργός δηλώνει στη γερμανική «Μπιλντ» ότι «δεν φοβάται» θερμό επεισόδιο στο  Αιγαίο. Αλλά ο υπουργός Άμυνας τον διαψεύδει: δεν το αποκλείει. Προφανώς δεν συνεννοούνται μεταξύ τους. Όπως δεν συνεννοούνται και με τον βουλευτή Ευρ. Στυλιανίδη που ζητάει, περιέργως, να διατεθεί το μαξιλάρι των 37 δισεκ. της οικονομίας για αγορά - αμερικανικών προφανώς - όπλων, ώστε ως ο Μητσοτάκης να πάει στον Τραμπ σαν… πελάτης. Δεύτερο:  Ο Κ. Σημίτης γράφει ένα διχαστικό και ψιλοενοχικό άρθρο εναντίον του Κ. Καραμανλή για τα ελληνοτουρκικά. Η ιδιοκτησίας Μαρινάκη εφημερίδα που το φιλοξενεί αναβαθμίζει την επίθεση με τον τίτλο της. Αντιδρά ο αρθρογράφος, αλλά όχι και το σύστημα Μητσοτάκη που αφήνει ακάλυπτο  τον προκάτοχο του απέναντι στον πρωθυπουργό της Μαδρίτης και των Ιμίων. Αν δεν παρενέβαινε ο Γ. Κουμουτσάκος ο Σημίτης θα περνούσε ατουφέκιστος. Τρίτο:  Ο Πρωθυπουργός μετά την αποτυχημένη σ

του Άγγελου Μπαράι Θα ήθελα να γράψω δυο λόγια σήμερα, για την Παγκόσμια Ημέρα Μεταναστών, όπως αυτή ανακηρύχθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη. Γενικά δεν συνηθίζω να γράφω στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά σήμερα νοιώθω την ανάγκη να πω λίγα πράγματα από τη μεταναστευτική μου εμπειρία και τα βιώματα που είχαμε τόσο εγώ, όσο και οι γονείς μου στην Ελλάδα. Γεννήθηκα το 1994, ένα πρωί σε ένα παλιό νοσοκομείο στο Φιέρι της Αλβανίας . Η μητέρα μου ήταν μόνη της εκείνη την ημέρα. Ο πατέρας μου βρισκόταν στην Ελλάδα για δουλειά.  Το 1990, όταν εκείνος το έσκασε από το στρατό , έφυγε κρυφά χωρίς να το γνωρίζει η οικογένειά του. Για πρώτη φορά δούλεψε στο Αγρίνιο στα καπνά, μια πολύ δύσκολη δουλειά όπως συχνά μας έλεγε. Έκανε και άλλες δουλειές, όμως συνήθως δεν κατάφερνε να πάρει τα χρήματα του, γιατί οι εργοδότες του καλούσαν την αστυνομία γνωρίζοντας πως δεν είχε χαρτιά. Περπατούσαν 3 μέρες στα βουνά μπορεί και 7 κάποιες φορές . Όταν ρώτησα τον πατέρα μου πόσες φορές έκανε τη  διαδρομή Αλβανία-Ελ

του Νίκου Παπαδογιάννη Το μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ1 ξεκίνησε με άναρθρη κραυγή, σαν να το είχε γράψει κάποιος ερεθισμένος σφογγοκωλάριος της δικτατορίας:  «Απίστευτη ταλαιπωρία για τους οδηγούς σήμερα στην Αθήνα, λόγω της στάσης εργασίας στο Μετρό». Με νοερά θαυμαστικά, για να συμμεριστούμε την οργή όσων βλαστήμησαν αγκαλιά με το τιμόνι. Δεν υπερβάλλω, αυτά ακριβώς που διαβάσατε ήταν τα λόγια της παρουσιάστριας, mot à mot.  «Επί λέξει», αν τα γαλλικά πέφτουν δύσπεπτα στους αρίστους που λυμαίνονται τα δημόσια και λιγότερο δημόσια αξιώματα. Ακολούθησε ένα κρατικοδίαιτο ρεπορτάζ-φιλιππικός, στο οποίο οι στασιαστές στηλιτεύονταν επειδή τόλμησαν να δημιουργήσουν μποτιλιάρισμα στην άμαθη σε τέτοια φαινόμενα πόλη, διεκδικώντας τα όποια αιτήματά τους.  «Η κυβέρνηση δεν εκβιάζεται», συμφώνησαν πρωθυπουργός, κυβερνητικός εκπρόσωπος και φερέφωνα. Αίσχος, λοιπόν, στους απεργούς και σε όποιον άλλον προκαλεί «κυκλοφοριακό έμφραγμα» στο κέντρο των πόλεων. Αυτό το δικαίωμα το

του Νίκου Ξυδάκη Τι έγινε από το 2015 έως το 2019 . Την 17η Ιουνίου 2019, ως υπουργός Πολιτισμού έκανα αυτοψία στο αρχαιολογικό πεδίο του σταθμού Βενιζέλου. Τα εντυπωσιακά ευρήματα της αυτοκρατορικής οδού Decumanus Maximus, το μαρμάρινο οδόστρωμα, οι κιονοστοιχίες, τα απομεινάρια μεταλλουργικών εργαστηρίων και καταστημάτων επιβεβαίωσαν όσα είχα ήδη ακούσει από σοβαρούς αρχαιολόγους και από τον δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη. Είδα μια μικρή Πομπηΐα. Την 22α Ιουνίου κάναμε σύσκεψη με τον δήμαρχο και τον υπουργό Υποδομών Χρ. Σπίρτζη και αποφασίσαμε να δώσουμε ώθηση στο έργο του μετρό, χωρίς να αλλοιωθεί η ακεραιότητα  των καταπληκτικών μνημείων· τα μνημεία θα ήταν δώρο και προίκα του μετρό προς τη Θεσσαλονίκη. Και μετρό και μνημεία, ήταν η γραμμή μας. Ο δήμαρχος είχε ήδη στα χέρια του επιστημονικές  προτάσεις διάσωσης και ανάδειξης από την Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ. Γνωρίζαμε ήδη πώς είχαν αντιμετωπίσει παρόμοια ευρήματα σε σήραγγες μετρό οι Ιταλοί στη Ρώμη και οι Βούλγαροι στη Σόφια, τι

του Δημήτρη Δανίκα Μαγκιά, κλανιά και κ@@ο φινιστρίνι. Ο πασίγνωστος νεοελληνικός τσαμπουκάς. Από τη μια οι ταχαριστεροί και από την άλλη οι ταχαπατριώτες Με την πασίγνωστη, βολική, τακτική. Φτύνουμε τους από πάνω, γλείφουμε τους από κάτω. Που είναι μωρέ οι Φραγκοφραγκούληδες Μακεδονομάχοι; Που είναι οι ωρυόμενοι ρασοφόροι; Που είναι οι πατριμητροπολίτες; Και που είναι αυτά τα οργισμένα μιλιούνια που όρμησαν να καρπαζώσουν, να καταβροχθίσουν και να εξαερώσουν τους Σκοπιανούς; Δεν τους άρεσε η συμφωνία των Πρεσπών. Η Μακεδονία μία και μόνο ελληνική. Καταπίνω όλη αυτή την απερίγραπτη ελληνική διπλωματία. Και των δύο κυβερνητικών κομμάτων. Τόσο των γαλάζιων όσο και των πράσινων. Ας πούμε ότι προσπερνάω το διαπιστωμένο γεγονός πως επί σειρά δεκαετιών είχαμε, ως χώρα, αναγνωρίσει το όνομα Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας Και παρεμπιπτόντως το έκαμαν αυτό επειδή πίστευαν, οι άφρονες, πως το καθεστής Τίτο θα ήταν αιώνιο και διαχρονικό. Ας πούμε λοιπόν πως όλα αυτ

του Γιάννη Μαρίνου Μερικές σκέψεις γύρω από την κεραμίδα που μας επιφύλαξε η Τουρκία με τη συμφωνία της με την κυβέρνηση της Λιβύης του Φαγέζ αλ Σαράζ για αποκλειστική οικονομική ζώνη μεταξύ των δύο χωρών. Η συμφωνία αυτή, που αγνοεί προκλητικά την ΑΟΖ των ελληνικών νησιών του Νοτίου Αιγαίου και την Κρήτη, παραβιάζει εξόφθαλμα το Δίκαιο της Θάλασσας, όπως έχει κατοχυρωθεί από τον ΟΗΕ, και είναι όντως παράνομη, όπως κατήγγειλε η ελληνική κυβέρνηση και εγγράφως στον ΟΗΕ. Ομως δυστυχώς παράγει συνέπειες σε βάρος της Ελλάδας, όπως συνέβη προηγουμένως και σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Παρά την παρανομία η Τουρκία ήδη διεξάγει έρευνες για υδρογονάνθρακες στην ΑΟΖ της Κύπρου με ειδικά πλοία υπό την προστασία του τουρκικού στόλου, πέτυχε δε με τις απειλές της και την αποχώρηση ερευνητικών πλοίων που ενεργούσαν για λογαριασμό της κυπριακής κυβέρνησης στην υφαλοκρηπίδα της νήσου από τους πετρελαϊκούς κολοσσούς Total και EΝI, υπό την εξευτελιστική αδράνεια Γαλλίας και Ιταλίας. Δυσ

Του Καθηγητή Κωνσταντίνου Ζοπουνίδη Πολυτεχνείο Κρήτης, Επίτιμος Διδάκτορας, ΑΠΘ, Ακαδημαϊκός, Βασιλική Ακαδημία Οικονομικών και Χρηματοοικονομικών, Distinguished Research Professor, Audencia Business School, France Το χρέος ή διαφορετικά το δάνειο αποτελεί μια μέθοδο χρηματοδότησης επιχειρήσεων, δημόσιων και ιδιωτικών, οργανισμών καθώς και κρατών. Για τα κράτη, το δάνειο είναι χρήσιμο και συνεισφέρει στην ανάπτυξη και την ευημερία όταν ο ρυθμός του ΑΕΠ είναι μεγαλύτερος από το κόστος δανείου (βλ. Ζοπουνίδης, Βασικές Αρχές Χρηματοοικονομικού Μάνατζμεντ, Εκδ. Κλειδάριθμος, 2013). Για τις επιχειρήσεις, ο δανεισμός συνεισφέρει στην ανάπτυξή τους,  όταν ο ρυθμός προόδου της βιομηχανικής αποδοτικότητας (κέρδη πριν τόκους και φόρους / σύνολο ενεργητικού) είναι μεγαλύτερος από το κόστος του χρέους (χρηματοοικονομική μόχλευση, βλ. Ζοπουνίδης, 2013). Στο άρθρο αυτό θα αναφερθούμε αποκλειστικά στο χρέος των επιχειρήσεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Μετά το 2008 Από την κρίση του 2008 και