ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

του Γ Παπαδόπουλου-Τετράδη Είναι πέρα από βέβαιο ότι ο πρωθυπουργός έχει μπερδέψει το μπάχαλο του σχολείου και του πεζοδρόμιου με τα καθήκοντά του και τις υποχρεώσεις του. Η χτεσινή θεατρική επίσκεψη στο Μάτι το αποδεικνύει περίτρανα. Αγνοεί τον υπ' αριθμόν ένα κανόνα που καθορίζει τη θέση του: Ότι δεν υπάρχει ως φυσικό πρόσωπο. Επομένως δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ως τέτοιο. Έχει αυξημένες υποχρεώσεις είτε του αρέσει είτε όχι. Πηγές του πρωθυπουργικού μεγάρου διέσπερναν χτες το πρωί ότι ο πρωθυπουργός επισκέφτηκε το Μάτι γιατί ήθελε ο ίδιος, ιδιωτικά, να δει τον τόπο και το μέγεθος της καταστροφής. Είναι προφανές ότι ούτε οι πηγές του μεγάρου ξέρουν ότι ο πρωθυπουργός θα ξαναμπορέσει να συμπεριφερθεί, να μιλήσει και να ζήσει ιδιωτικά όταν πάψει να είναι πρωθυπουργός. Μέχρι εκείνη τη μέρα κάθε του λέξη είναι λόγος του πρωθυπουργού και κάθε πράξη είναι πράξη του πρωθυπουργού. Αυτή είναι η βαριά ευθύνη στους ώμους των πρωθυπουργών. Γιατί οι πρωθυπουργοί είναι α

του Τάσου Παππά ρισμένοι ρασοφόροι, συνήθως μεγαλόσχημοι, με τα λόγια και τα έργα τους προκαλούν όχι μόνον την κοινωνία, αλλά και τους συναδέλφους τους. Νιώθουν την ανάγκη να παρεμβαίνουν σε κάθε ζήτημα που απασχολεί την κοινωνία και να διατυπώνουν τις απόψεις τους. Δικαίωμά τους. Δικαίωμα όμως και όλων των άλλων να ασκούν κριτική στις θέσεις τους. Το επιχείρημα ότι πρέπει να σεβόμαστε το ράσο και να συμπεριφερόμαστε με τη δέουσα ευγένεια καταρρίπτεται όταν ο ίδιος ο ρασοφόρος προδίδει τον ρόλο του, προσβάλλει ανθρώπους, ξερνάει μίσος, υποδύεται τον ενάρετο ενώ είναι βουτηγμένος μέχρι τον λαιμό στην αμαρτία, διχάζει και χρησιμοποιεί φρασεολογία που παραπέμπει σε σκοτεινές εποχές. Οταν δηλαδή κάποιος είναι θεομπαίχτης, του το λες κατάμουτρα. Του λες ότι εσύ δεν μπορείς να έχεις καμία σχέση με τη διδασκαλία του Ιησού γιατί ο ιδρυτής της θρησκείας σου δεν πίεζε να τον ακολουθήσουν, δεν εκβίαζε με την επουράνιο βασιλεία, δεν αντιμετώπιζε τους ανθρώπους με τον χυδαίο τρ

του Θανάση Καρτερού Θα αφήσω για την οικονομία της συζήτησης στην μπάντα τα πώς και τα γιατί της τραγωδίας στο Μάτι. Πολλά μένουν να φωτιστούν και πολλά να γίνουν, για να μην αποδειχτεί ότι προετοιμάζουμε, ως χώρα, για χιλιοστή φορά, το επόμενο λάθος μας. Αλλά: Οι αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό, εξαιτίας της τραγωδίας, συνδέονται, και δεν μπορούσε να είναι αλλιώς, με τη μεγάλη εικόνα της μεγάλης αναμέτρησης ανάμεσα στην Αριστερά και στους ακροδεξιούς κυρίως αντιπάλους της. Ανάμεσα στην παράταξη που προσπαθεί, με δυσκολίες, προβλήματα, και λάθη ακόμα, να σπρώξει τη χώρα ένα βήμα μπρος. Και σε όλους εκείνους που προσπαθούν να τη σπρώξουν δυο βήματα πίσω. Ή και ακόμα παραπίσω. Με όλα τα μέσα, από τα οποία εντιμότερο το ψέμα και η τοξική δυσφήμηση. Και ποια είναι η μεγάλη εικόνα της αναμέτρησης; Από τη δική μας πλευρά, μια δύσκολη ανηφόρα, για να λυθούν κάποια προβλήματα, με έναν δυσκίνητο, συχνά εχθρικό, κρατικό μηχανισμό. Από τη δική τους πλευρά, η ευκολία των ευκα

του Παντελή Μπουκάλα Περήφανοι; Ναι. Για τους πυροσβέστες, που ρισκάρουν τη ζωή τους πολεμώντας θερμοκρασίες που λιώνουν και το τιτάνιο. Για τους πιλότους, που, κυβερνώντας γηρασμένα αεροσκάφη, πασχίζουν να φτάσουν ώς την καρδιά της πυρκαγιάς. Για τους ψαράδες, Ελληνες και Αιγύπτιους (ξέρετε, από αυτούς που δέρνουν μια στο τόσο οι ρατσιστοφασίστες, για να ξεδίνουν πατριωτικά), που βγήκαν στη δύσκολη θάλασσα για να σώσουν όσους κινδύνευαν να πνιγούν, παιδιά, παππούδες και γιαγιάδες. Για τους εθελοντές, που έτρεξαν να δώσουν αίμα, Ελληνες, Σύρους πρόσφυγες, Παλαιστίνιους, Τούρκους φυγάδες του καθεστώτος του Ερντογάν. Για τους Πακιστανούς, που, όπως και στη Μάνδρα μετά την καταστροφή, δηλώνουν πανέτοιμοι για μεροκάματα αλληλεγγύης. Για τα εφηβάκια μας, που, αδιάφορα για διακοπές και χαλαρή ζωή, ξημεροβραδιάζονται στα καμένα για να μοιράσουν ένα μπουκάλι νερό και μισό –έστω μισό– χαμόγελο. Περήφανοι για την αξιοπρέπεια όσων επέζησαν και με τις μαρτυρίες τους τιμούν όσου

Τρεις, δύσκολες και καθοριστικές, προκλήσεις ανοίγουν για την κυβέρνηση μετά την εθνική τραγωδία στο Μάτι - μια τραγωδία που αφήνει πίσω της ανοιχτά επώδυνα ερωτήματα κι ένα βαριά τοξικό πολιτικό κλίμα. Η πρώτη πρόκληση είναι εκείνη των μεγάλων συγκρούσεων με το «κράτος εν κράτει» και τα συμφέροντα της διαχρονικής αυθαιρεσίας και οικιστικής αναρχίας. Είναι η προτεραιότητα που έθεσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός στο υπουργικό συμβούλιο της Πέμπτης κι από την υλοποίησή της ή μη θα κριθεί εάν η καταστροφή στον οικισμό - παγίδα στο Μάτι μπορεί όντως να γίνει η αφετηρία ανατροπής ενός στρεβλού καθεστώτος δεκαετιών. Εδώ ωστόσο ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος της κυβέρνησης. Ο χωροταξικός ανασχεδιασμός και οι αναγκαίες νομοθετικές παρεμβάσεις, όπως και οι παράλληλες ρήξεις με τα παγιωμένα τοπικά συμφέροντα, απαιτούν μακρές διαδικασίες κι η επιτάχυνσή τους προϋποθέτει συνολική αναθεώρηση της λειτουργίας του ίδιου του κράτους. Η δεύτερη, κι εξίσου κρίσιμη, πρόκληση είναι εκείνη της απόδ

Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου  Οι κόκκινες φλόγες μέσα στο σκοτάδι. Ο άτακτος ήχος από τη φωτιά που καίει το ξύλο. Και ο πυκνός πηχτός καπνός που σου καίει το λαιμό. Κι απέναντι, να βλέπεις το σπίτι σου καίγεται. Να βλέπεις να καίγονται τα κομμάτια της ζωής σου, να καίγονται οι στιγμές που πέρασες με τα αγαπημένα σου πρόσωπα, να καίγονται οι γωνιές που ήταν γεμάτες με χαμόγελα και με ζεστές σκέψεις. Για πάνω από πέντε ώρες ζούσες στην Κόλαση. Έβλεπες το σπίτι σου να καίγεται και δεν έβλεπες όλο αυτό το διάστημα ένα πυροσβεστικό, ένα περιπολικό. Ανήμπορος να αντισταθείς στη μανία της φύσης, αδύναμος να αντιδράσεις σε υπέρτερες δυνάμεις, απλός παρατηρητής της καταστροφής αυτού που έφτιαξες, που κανάκεψες και που φρόντισες. Λυγίζεις, γονατίζεις, φεύγεις αργά τη νύχτα. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω. Και η φωτιά συνεχίζει. Το ξημέρωμα, σε βρίσκει να κοιτάς αυτό που απέμεινε. Δυστυχώς, είναι το τίποτα. Η φωτιά δεν άφησε πίσω της, κάτι από την ομορφιά που κατάπιε. Κ

Γράφει ο  Γιώργος Τσιάρας στην efsyn.gr  Πικρό νιώθω το στόμα μου σήμερα, φαρμάκι –αυτή τη φορά όχι από τους καφέδες και τα άφιλτρα, αλλά από τη φρικτή γεύση της ανθρώπινης τέφρας και από αυτόν τον αβάσταχτο κόμπο στον λαιμό και το στομάχι που μας πνίγει όλους από τη νύχτα της Δευτέρας και μετά. Την τέφρα που σκεπάζει τα απότομα σκαλάκια για το Κόκκινο Λιμανάκι, που κατεβαίναμε για μπάνιο μικροί, τα στενοσόκακα στο Μάτι και στο Ζούμπερι, όπου κάναμε τις πρώτες νυχτερινές τσάρκες με τα αμάξια, εικοσάρηδες ακόμα, με το παρεάκι από τη Ραφήνα... Την τέφρα που τώρα απλώνεται σαν στρόβιλος και τυλίγει τις καρδιές μας, σε μια άμοιρη, αιώνια αυθαίρετη Ελλάδα που πάντα παθαίνει, αλλά ποτέ δεν μαθαίνει. Το τριήμερο πένθος έληξε, στις τηλεοράσεις έχουν κιόλας βγει τα μαχαίρια από τους ανερυθρίαστους πολιτικάντηδες -τους ίδιους που διαμόρφωσαν εδώ και δεκαετίες τις συνθήκες για την τωρινή τραγωδία και τώρα το παίζουν κλασικά μωρές παρθένες- και τους πάσης φύσεως «ειδικούς» κα

του Χρήστου Γιανναρά Γ​​ράφει η Κλαρίσε Λισπέκτορ, μεγάλο όνομα του 20ού αιώνα στην τέχνη του μυθιστορήματος – αντιγράφω από το βιβλίο της «Τα κατά Α.Γ. πάθη» (εκδόσεις Αντίποδες, σε μετάφραση του Μάριου Χατζηπροκοπίου): «Πάντα έδειχνα να προτιμώ την παρωδία, μου ήταν χρήσιμη. Το να μιμούμαι τη ζωή ενδεχομένως μου έδινε σιγουριά, ακριβώς επειδή η ζωή ως μίμηση δεν ήταν η δική μου ζωή, επομένως ούτε και δική μου ευθύνη. Η απομίμηση της ζωής μού χάριζε μιαν ανάλαφρη γενικευμένη ευχαρίστηση, που ίσως να πήγαζε από το γεγονός ότι ο κόσμος δεν ταυτιζόταν με το εγώ μου, δεν ήμουν εγώ ο κόσμος, ήταν έξω από μένα και μπορούσα να τον απολαύσω. Ετσι έκανα και με τους άντρες, τους κατακτούσα χωρίς να τους ταυτίζω με το εγώ μου, μπορούσα επομένως να τους θαυμάζω και να τους αγαπώ, όπως αγαπάει κανείς ειλικρινά μιαν ιδέα: δίχως εγωισμούς. Αφού δεν ήταν δικοί μου, ποτέ δεν τους βασάνισα. Ακριβώς όπως αγαπάμε μιαν ιδέα… Αντιμετωπίζω τον κόσμο όπως είναι: Δεν είναι το εγώ μου ού

του Κώστα Καίσαρη ΣΤΟΝ Τιτανικό η ορχήστρα έπαιζε μέχρι τέλους. Οι συνθήκες, δεν είχαν καμία σημασία. Ο βέβαιος επερχόμενος μαζικός θάνατος, από το ναυάγιο. Οι οργανοπαίχτες έκαναν τη δουλειά τους. Αδιάφοροι, για το τι συνέβαινε δίπλα τους. Αυτό ακριβώς βλέπουμε τις δύο τελευταίες μέρες με τις φωτιές. Ότι και να γίνει, όσοι έχουν δημόσιο λόγο, διαλαλούν τη πραμάτεια τους. Σαν τα στρουμφάκια. Που ό,τι και να γίνει, συνεχίζουν το τραγούδι τους. Ποιον εξέπληξε το ότι ο πρωθυπουργός πήγε (και καλά) να ενημερωθεί με σηκωμένα τα μανίκια; Κι αφού, αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού,, ακολούθησε ο Κυριάκος με την επίσκεψη στη Ραφήνα. Εξεπλάγη κανείς με τον. Αμβρόσιο; Που ερμήνευσε τις φωτιές σαν τη κατάρα του Θεού, για τον άθεο Τσίπρα. Αυτοί, ό,τι και να γίνει, συνεχίζουν να παίζουν το ρόλο τους. Καμία αντίδραση στον ανθρώπινο πόνο, κανένα συναίσθημα. Ποτέ δεν ξεφεύγουν από το σενάριο. Από αυτό που (νομίζουν ότι) θα τους φέρει ή θα τους κρατήσει στην εξουσία. ΕΧΕΙΣ την α

Του Κώστα Βαξεβάνη Θα ήθελα να ξεκινήσω με κάτι προσωπικό, την ώρα που ο πόνος επιμερίζεται και ακινητοποιεί ολόκληρη την κοινωνία σαν να την καρφώνει στον τοίχο, απέναντι στην σκληρή εικόνα ενός καθρέφτη. Εδώ και πολλά χρόνια, λόγω επαγγελματικών βιωμάτων, έχω κάνει μια συμφωνία με τον εαυτό μου. Αν ποτέ βρεθώ σε κίνδυνο σε φωτιά, θάλασσα, καταστροφή, θα λειτουργήσω σα να μην υπάρχει πιθανότητα να επιχειρήσει κάποιος οργανωμένα να με σώσει. Ξέρω πως εκεί έξω υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι σαν αυτούς που ανέδειξε και αυτή η συμφορά, πυροσβέστες με αυταπάρνηση, εθελοντές με ανυστερόβουλη αγάπη, ήρωες πνιγμένοι από το βάρος της άθλιας γραφειοκρατίας, χέρια και καρδιές που είναι ικανά να τα βάλουν με την καταστροφή, αλλά γνωρίζω ακόμη, πως αυτό που ονομάζουμε κράτος και περιμένουμε την ευθύνη του, είναι ναρκοθετημένο δεκαετίες ολόκληρες από το κακό που έγινε δομικό του στοιχείο. Υπάρχουν δύο ειδών αδυναμίες του κράτους. Η πρώτη είναι συνδεδεμένη με τη διαφθορά και τ

του Γιώργου Ρακκά Κρατικές ευθύνες: κανένα σχέδιο που υπάρχει για να δίνει λόγο ύπαρξης στην «πολιτική προστασία» δεν λειτούργησε. Απ′ την Περιφέρεια μέχρι την Κυβέρνηση, κι από εκεί τους κατά τόπους Δήμους αντιλήφθηκαν πολύ αργά το μέγεθος της καταστροφής, όταν αυτή ήταν εν εξελίξει. Χαριστική βολή στην απρονοησία τους, το ξέσπασμα της εστίας στην Ραφήνα, ενώ έτρεχαν και δεν πρόφταναν στην Κινέττα. Η υστέρηση δεν ήταν μόνον ή κυρίως οικονομική – την καθίζηση υποδομών και μηχανισμών θα πρέπει να την δούμε περισσότερο σα συνέπεια, παρά σαν το αίτιο. Πρωτόκολλα για την αντιμετώπιση καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης υπάρχουν πολλά. Συνήθως δεν τίθεται κανένα εν ισχύ· γιατί; Μια πολύ χαρακτηριστική στάση νωθρότητας έχει κυριεύσει τις θεσμικές ηγεσίες. Απορροφώνται αποκλειστικά στο επικοινωνιακό έργο, αντιμετωπίζοντας με απίστευτη αδράνεια ό,τι επηρεάζει επί της ουσίας την πραγματικότητα. Συβαριτισμός των ολίγων μέσα στην ανέχεια των πολλών. Οι περισσότεροι δήμαρχοι,

του Νίκου Μπογιόπουλου Στο κράτος μας όπου πάντα «το μαχαίρι θα μπει βαθιά στο κόκκαλο» η φωτογραφία τραβήχτηκε το 2006. Τραβήχτηκε στη Νέα Σκιώνη, ακριβώς την επόμενη μέρα από την καταστροφική πυρκαγιά που μετέτρεψε σε αποκαΐδια το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής. Εκεί, μέσα στα αποκαΐδια, δίπλα από τα καψαλισμένα δέντρα, όπως αποκάλυψε τότε ο «Ρ» (30/8/2006), διαφημίζονταν οι «Προσεχώς Μεζονέτες»…   Σύμφωνα, δε, με το ρεπορτάζ που είχαμε πραγματοποιήσει τότε, όποιος ενδιαφερόταν να καπαρώσει λίγο κομματάκι του (καμένου) δάσους, θα έπρεπε απλώς να έκανε λίγη υπομονή αφού ο κύριος που απαντούσε στο τηλέφωνο διευκρίνιζε ότι οι εργασίες δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα… Η Ελλάδα της φωτιάς… Ένα χρόνο αργότερα από τις «προσεχώς μεζονέτες» ήρθε η Ηλεία. Και η Πάρνηθα. Γιατί κάηκαν τότε η Ηλεία και η Πάρνηθα, γιατί η Ελλάδα έζησε την τραγωδία των δεκάδων νεκρών; Ας θυμηθούμε μερικά στοιχεία: α) Το Πυροσβεστικό Σώμα, σύμφωνα με τις αναλύσεις των ίδιων των πυροσβεστών, για