Αυτούς τους έχω βαρεθεί

Πέθανε χθές η Μαρία Δημητριάδη. Μια από τις μεγαλύτερες και αυθεντικότερες φωνές που ανέδειξε η μεταπολιτευτική Ελλάδα. Οι ερμηνείες της σε τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη, του Θ. Μικρούτσικου και τόσων άλλων υπήρξε μοναδική και σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή, έναν ολόκληρο κόσμο. Ξανάκουσα μερικά τραγούδια της χτες -έτσι, σαν φόρο τιμής- και εξακολουθώ να μένω ...άφωνος ακόμα, μετά από τόσα χρόνια που τα πρωτάκουσα, με το μεγαλείο της φωνής της. Για μερικούς ίσως να ακούγονται ανεπίκαιρα πια, αλλά η ΦΩΝΗ παραμένει. Σας παραθέτω μερικά (πατήστε απλά το play και κάντε ένα flashback στην δεκαετία του 70):

Και κει που άκουγα, εντύπωση μου έκαναν οι παρακάτω στίχοι . Πόσο επίκαιροι είναι αλήθεια...

Αυτούς τους έχω βαρεθεί

Στίχοι: Wolf Biermann μετάφρ. Δημοσθένης Κούρτοβικ
Μουσική: Μικρούτσικος Θάνος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ' τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ' αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή,
την έχω βαρεθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους γερμανούς τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ' όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα 'χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω βαρεθεί.

Στην 5η στροφή, "Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,..." κλπ, είμαι σίγουρος ότι αναφέρεται σε μένα. Εσύ είσαι σίγουρος ότι δεν αναφέρεται σε σένα;