Λαϊκισμός και άλλα παραμύθια…
Έχει κανείς αντίρρηση ότι εδώ και τέσσερα χρόνια ο μέσος Έλληνας πολίτης «τραβάει των παθών του τον τάραχο»; Δε βλέπω να σηκώνονται πολλά χέρια, για να είμαστε ακριβείς, κανένα.
Έχει κανείς αντίρρηση ότι από την ώρα της υπογραφής του πρώτου Μνημονίου -άλλη κουβέντα γιατί και πώς- τα περιθώρια αλλαγών και βελτιώσεων συναρτώνται από την όρεξη των εκπροσώπων των δανειστών, βλέπε Τρόικα, και από τη διεθνή συγκυρία; Πάλι δε βλέπω χέρια να σηκώνονται.
Έχει κανείς αντίρρηση ότι η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος έδωσε τη δυνατότητα στη χώρα «να αντιμιλά»; Πάλι δε βλέπω χέρια.
Έχει κανείς αντίρρηση ότι οι ευρωεκλογές, η άνοδος των ευρωσκεπτικιστών, η διεύρυνση της κρίσης στην καρδιά, πλέον, της Ευρώπης, στην Ιταλία και τη Γαλλία, δημιουργεί υπόβαθρο για χαλάρωση της λιτότητας, κατόπιν και πιέσεων των δύο χωρών, γιατί αλλιώς Ευρώπη γιοκ; Ψάχνω για χέρια ενστάσεων και δε βλέπω κανένα.
Την προηγούμενη εβδομάδα σε μια μίνι Σύνοδο Κορυφής οι Σοσιαλδημοκράτες και Σοσιαλιστές ηγέτες κατέληξαν σε μια πρόταση-συνταγή για την αντιμετώπιση της ανεργίας, κυρίως της νεανικής –«μεταρρυθμίσεις έναντι χρόνου για τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων».
Την ανακοίνωση έκανε ο Γερμανός αντικαγκελάριος και πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, Σίγκμαρ Γκάμπριελ, σπεύδοντας να διευκρινίσει πως η συνταγή περισσότερος χρόνος για τη μείωση των ελλειμμάτων σε χώρες με δημοσιονομικά προβλήματα δε σημαίνει αλλαγή των κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας αλλά μια πιο ευέλικτη ερμηνεία τους.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, πρόκειται βασικά για διευκόλυνση της Γαλλίας και της Ιταλίας, άλλωστε αποτελούσε αίτημα των δύο κυβερνήσεων εδώ και καιρό. Τι τύχη έχει να περάσει η γραμμή της χαλάρωσης αφού ήδη η Μέρκελ τοποθετήθηκε αρνητικά;
Μια πρώτη ενδεικτική απάντηση θα ’χουμε στη Σύνοδο Κορυφής, Πέμπτη και Παρασκευή, όπου το παζάρι περιλαμβάνει τα πόστα αλλά και το 5ετές πρόγραμμα της νεοεκλεγείσας Κομισιόν που θα επικεντρώνεται σε ανάπτυξη, απασχόληση, ανταγωνιστικότητα, ενεργειακή πολιτική και παράνομη μετανάστευση.
Μπορούμε να επωφεληθούμε κι εμείς, η ειδική περίπτωση, η πτωχευμένη κατ’ ουσίαν Ελλάδα, με τις Τρόικες και τις δόσεις, τα σέα της και τα μέα της;
Εδώ η απάντηση μπορεί να είναι γενική, πιο πολύ ευχή: «Κοντά στο βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα».
Λέω όλα τα παραπάνω, γιατί στην ειδική περίπτωση που λέγεται Ελλάδα, έχει ξεκινήσει μία συζήτηση περί λαϊκισμών με τα βόλια αυτή τη φορά να πέφτουν βροχή κατά της κυβέρνησης. Η κατηγορία είναι ευθεία, οι μεν Πασόκοι είναι εγνωσμένου λαϊκισμού και απλώς επιστρέφουν στα γνωστά χωράφια, οι δε Νεοδημοκράτες περιλαμβάνουν μία ειδική ανθυποκατηγορία «τη λαϊκή δεξιά».
Δεν είναι από το πουθενά η κατηγορία, δεν είναι από το πουθενά η υποψία για εύκολο ξανακύλισμα στα γνωστά χωράφια που μας έφτασαν εν πολλοίς ως εδώ. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να καταλήγει στην απαγόρευση τη ρητή της όποιας προσπάθειας για βελτίωση των ρυθμίσεων εντός των συμφωνηθέντων, προαπαιτουμένων ή όπως αλλιώς. Άκουγα την υφυπουργό Δημόσιας Διοίκησης, την κα Χριστοφιλοπούλου που έθετε ζήτημα αποζημίωσης στους απολυθέντες δημοσίους υπαλλήλους ή δυνατότητας εξαγοράς ενσήμων για να συμπληρωθούν τα συντάξιμα. Την αναφέρω ειδικά γιατί δεν άκουσα να συγκαταλέγεται στους λαϊκιστές, αντίθετα και η ίδια τους κατήγγειλε την προηγούμενη εβδομάδα.
Ρωτώ, αν επιτευχθούν τέτοιου τύπου χειρισμοί υπέρ των πολιτών είναι λαϊκισμός ή απλώς είναι παράγωγα από τη μια συνείδησης ότι οι απολύσεις αλλάζουν –καταστρέφουν ζωές και από την άλλη ειλικρινούς προσπάθειας ώστε ο εκπαραθυρούμενος υπάλληλος να πέσει σε δίχτυ ασφαλείας και όχι στο τσιμέντο για να του χυθούν τα μυαλά, συγγνώμη για την εικόνα αλλά τόσο σκληρά είναι τα πράγματα.
Πρόκειται περί ψηφοθηρίας, κάποιοι άλλοι καταγγέλλουν. Σοφός φίλος μουρμούριζε το πρωί «μα τα κόμματα δια των ψήφων υπάρχουν, αλλιώς πώς»; Αυτό δε σημαίνει πως δεν ακούστηκαν διάφορες υπερβολές, από την πρώτη μέρα του ανασχηματισμού αλλά ιδού στάδιον δόξης λαμπρόν να αποδειχτούν φραστικά πυροτεχνήματα και όχι αντανακλαστικές κινήσεις προς το ένδοξο παρελθόν του πολιτικαντισμού.
Για να το καταλήγω. Έχω την εντύπωση πως κάποιοι, κατεξοχήν δημοσιολογούντες, θέλουν αυτή η κυβέρνηση να πάει στις κάλπες με τα χέρια κατεβασμένα, αφού θα ’χει κάνει τη βρώμικη δουλειά. Αλλά και κάποιοι άλλοι, δημοσιολογούντες και αυτοί, που είναι στην απέξω, θέλουν να μπουν στην απομέσα, εξ’ ου και τα περί ρεαλισμού και ορθολογισμού και άλλα γενικά και εντελώς, μα εντελώς απολιτίκ και αδιευκρίνιστα. Να ’χαμε να λέγαμε, δηλαδή, κουβέντα να γινόταν.
Σχόλια