Ιστορική ευθύνη για την Αριστερά
Του Τάσου Παππά
Σε λίγες εβδομάδες θα έχουμε τα 40χρονα από την πτώση της δικτατορίας. Η ατμόσφαιρα δεν θα είναι πανηγυρική, όπως ήταν τα πρώτα χρόνια, και ο λόγος είναι ότι η δημοκρατία, όπως λειτουργεί στις μέρες μας, έχει χάσει μεγάλο μέρος από την προωθητική δύναμή της. Τραβώντας αυτή την άποψη έως τις έσχατες συνέπειές της θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν είναι πια τόσο ελκυστική. Το 1967 οι εγχώριοι συνωμότες (επίορκοι στρατιωτικοί, εξωνημένοι δικαστικοί, ελόβιοι πολιτικοί) καθοδηγούμενοι από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ ανέτρεψαν, χωρίς μεγάλη δυσκολία είναι αλήθεια, ένα σύστημα που από τότε περιγραφόταν ως κολοβή κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Το πολίτευμα -καχεκτικό από την κατασκευή του- είχε δεχθεί ισχυρά πλήγματα. Είχαν προηγηθεί οι εκλογές βίας και νοθείας το 1961, η δολοφονία Λαμπράκη το 1963 και η αποστασία το 1965. Το συγκεκριμένο μοντέλο δεν ήταν υπερασπίσιμο και γι’ αυτό, στην πρώτη φάση, πολύς κόσμος αισθάνθηκε ανακούφιση. «Να τελειώνουμε με τους φαύλους πολιτικούς», έλεγαν οι απογοητευμένοι πολίτες προσφέροντας μια βάση νομιμοποίησης στην εκτροπή.
Πρέπει να παραδεχθούμε, κι ας μη μας αρέσει, κι ας ακυρώνεται έτσι το γνωστό αφήγημα περί του αδούλωτου έθνους με την αναμφισβήτητη δημοκρατική παράδοση, πως ελάχιστοι ήταν αυτοί -προέρχονταν κυρίως από την Αριστερά- που αντιστάθηκαν έργω και λόγω. Εκ των υστέρων βεβαίως γέμισε η χώρα αντιπάλους της χούντας με συντριμμένες πόζες για το κακό που βρήκε την Ελλάδα. Σήμερα οι εχθροί της δημοκρατίας δεν φοράνε κανονικές στρατιωτικές στολές. Απειλείται όμως από άλλες δυνάμεις, περισσότερο ύπουλες, γιατί η διαβρωτική δράση τους δεν είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού.
Ολα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της δημοκρατίας υπάρχουν. Εκλογές γίνονται, η Βουλή συνεδριάζει, τα κόμματα λειτουργούν, οι ατομικές ελευθερίες είναι σε ισχύ. Ωστόσο, δύσκολα θα βρεθούν πολίτες που θα δηλώσουν ικανοποιημένοι με το εγκαθιδρυμένο παράδειγμα. Δεν είναι η οικονομική κρίση η μοναδική αιτία που παράγει τα διαλυτικά φαινόμενα. Είναι και η ηθική κατάρρευση του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος -παρούσα αρκετό καιρό πριν από την κρίση. Η συντηρητική παράταξη σκορποχώρι, σε κρίση ταυτότητας, διχασμένη ανάμεσα στον φιλελευθερισμό και την άκρα Δεξιά. Η Κεντροαριστερά πολυδιασπασμένη και παραλυμένη, θύμα των ραδιουργιών αξιωματούχων με πρησμένα εγώ. Παραπαίουν, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Για να κρατηθούν στα πράγματα μετέρχονται όλα τα μέσα. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στο παρελθόν για του λόγου το αληθές. Τα τελευταία δείγματα γραφής αρκούν.
Εδιωξαν τον Χ. Θεοχάρη για να πείσουν τους ιθαγενείς ότι αυτός ευθύνεται για την αποτυχία της διοίκησης στα πεδία της φοροδιαφυγής και των εσόδων. Εκλεισαν τη Βουλή για να αποφύγουν να συζητήσουν στην Ολομέλεια κρίσιμα νομοσχέδια που συναντούν αντιδράσεις στις κοινοβουλευτικές ομάδες των δύο κομμάτων και για να μην ασχοληθεί η Επιτροπή Δεοντολογίας με ορισμένα σοβαρά ζητήματα που αγγίζουν τη δεσπόζουσα συνιστώσα του συγκροτήματος εξουσίας (ασυλία Κασιδιάρη για την περίπτωση Μπαλτάκου, υποθέσεις Μιχελάκη και Γεωργιάδη). Δεν μπορείς να περιμένεις κάτι διαφορετικό από την ανυπόληπτη πολιτική ελίτ. Στην Αριστερά πέφτει η ιστορική ευθύνη να αγωνιστεί για μια δημοκρατία που θα επιτρέπει τον έλεγχο, την ανάληψη ευθύνης, τη λογοδοσία και θα ενθαρρύνει τη συμμετοχή.
Σχόλια