Άσπρος Τσίπρας, μαύρος Τσίπρας

Ο Τσίπρας είχε το χρώμα της ελπίδας. Τώρα βρίσκεται ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο.

του Νίκου Μωραΐτη

Από τη μία ο άυπνος Τσίπρας της μακράς διαπραγμάτευσης. Κι από την άλλη ο Τσίπρας που συγκρίνει στη βουλή το τωρινό Μνημόνιο με τα παλιά, για να βγάλει ηπιότερο το δικό του, λες και αυτό είναι το θέμα.

Από τη μία ο Τσίπρας που είχε να δει τα παιδιά του έξι μήνες. Κι από την άλλη ο Τσίπρας που, μετά την απώλεια του ορίου των 120 βουλευτών στη βουλή, άφησε σε εκκρεμότητα τα πάντα για μετά τις 20 Αυγούστου, λες και η Ελλάδα είναι μία χώρα που μπορεί να περιμενει.

Από τη μία η κυβέρνηση που ψηφίζει την απαλλαγή των πολιτών χωρίς εισόδημα από χρέη ως 20.000 ευρώ και από την άλλη η κυβέρνηση που ιδιωτικοποιεί τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας.

Από τη μία ο πρωθυπουργός που κινητοποίησε έναν ολόκληρο λαό να ψηφίσει «όχι» με κλειστές τις τράπεζες και από την άλλη ο πρωθυπουργός που δηλώνει «είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε μνημόνιο με ευρώ και σε μνημόνιο με δραχμή». Προς τι τότε τα εθνικώς υπερήφανα ερωτήματα;

Αυτή την εποχή, ένα συννεφάκι με δύο Τσίπρες βρίσκεται πάνω από το κεφάλι μου. Κι έχω μία τεράστια αμφιθυμία απέναντί τους. Ο καλός και ο κακός. Αυτός που με κάνει να αναθαρρώ και εκείνος που απογοητεύει.

Δεν μπορώ να σταθώ σε μηδενισμούς του τύπου «είπε ότι θα σκίσει τα μνημόνια και μας έφερε μνημόνιο», που παραβλέπουν τη διεθνή πραγματικότητα.

Ούτε μπορώ να σταθώ στις εξαγγελίες για την «ελπίδα που έρχεται», που αγνοούν αφελώς τη μνημονιακή πραγματικότητα.

Ο Τσίπρας είχε το χρώμα της ελπίδας. Τώρα βρίσκεται ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο.

Σε μία τετραετή θητεία, τα χρώματα από τα οποία περνάει μία κυβέρνηση είναι πολλά.
Αν μας βάλει όμως να αποφασίσουμε τώρα, με πρόωρες εκλογές, δεν ξέρω αν η μπίλια του πολιτικού του μέλλοντος θα κάτσει τελικά στο άσπρο ή στο μαύρο.

http://www.altsantiri.gr/