Ο Βρετανός... Αλέξης Τσίπρας;

Της Νατάσας Στασινού

Στις πρόσφατες εκλογές στη Βρετανία, η επώδυνη ήττα του Εργατικού Κόμματος αποδόθηκε στην αποτυχία του Εντ Μίλιμπαντ να κερδίσει τους ψηφοφόρους του κέντρου.

Δεν έπεισε για αξιόπιστη εναλλακτική στη γραμμή λιτότητας του Ντέιβιντ Κάμερον, καθώς η ρητορική του ήταν «υπερβολικά αριστερή», υπογράμμιζαν αναλυτές. Ολοι πίστευαν πως οι Εργατικοί θα αναζητήσουν τον νέο... Τόνι Μπλερ, ο οποίος μέσα από τον «τρίτο δρόμο» τούς οδήγησε σε τρεις εκλογικές νίκες. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν στην κούρσα για την προεδρία να προηγείται ένας αριστερός;

Ο Τζέρεμι Κόρμπιν είναι ο αντι-Μπλερ ή όπως τον χαρακτηρίζουν -υποστηρικτές και αντίπαλοι- ο Βρετανός... Αλέξης Τσίπρας. Στα 66 χρόνια του δεν μπορεί να θεωρηθεί φρέσκο πρόσωπο. Ηταν, όμως, έως πρόσφατα από τους λιγότερο προβεβλημένους βουλευτές και εκτός του λεγόμενου κατεστημένου. Οταν ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα, ορισμένοι σχολίασαν καυστικά πως η απήχησή του περιορίζεται σε «νοσταλγούς των παμπ του ‘80». Εξέπληξε τους πάντες εξασφαλίζοντας τη στήριξη τοπικών οργανώσεων και δύο μεγάλων εργατικών συνδικάτων.

Πάνω από όλα φαίνεται να κερδίζει τους νέους με τα «Corbynomics»: ανακατανομή των φορολογικών βαρών, αντίο στη λιτότητα, περικοπή των αμυντικών δαπανών, αύξηση των δαπανών για υποδομές και τεχνολογία, δωρεάν δημόσια ανώτατη εκπαίδευση και επανακρατικοποίηση της ενέργειας και των σιδηροδρόμων. Ο Κόρμπιν στρίβει με φόρα αριστερά, αφήνοντας τους ανθυποψηφίους του να σπρώχνουν στην άλλη κατεύθυνση.

Οι συγκρίσεις της ρητορικής του με εκείνη της δεκαετίας του ‘80, που κρατούσε στην αντιπολίτευση τους Εργατικούς, είναι εμφανείς. Εάν εκλεγεί πρόεδρος, το κόμμα θα παραμείνει στην αντιπολίτευση, προειδοποιούν πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο Τόνι Μπλερ. Οι επιθέσεις αυτές, όμως, ίσως ευνοούν τον 66χρονο. Γιατί ο Μπλερ, αν και ο πλέον επιτυχημένος εκλογικά επικεφαλής των Εργατικών, ταυτίστηκε στη συνείδηση πολλών με τον πόλεμο στο Ιράκ και αποτυχημένες ιδιωτικοποιήσεις.

Τα «Corbynomics» δεν είναι «επαναστατικά». Ερχονται από το παρελθόν. Στο σημερινό περιβάλλον της απόλυτης προσήλωσης στη λιτότητα, όμως, προβάλλουν για πολλούς ως το «νέο».

http://www.naftemporiki.gr/