Τα παραμύθια της αποχής
Στα χρόνια μετά τη χούντα, όπως πολλοί θα θυμούνται, η ψήφος ήταν υποχρεωτική για τους πολίτες. Τόσο… υποχρεωτική, που υπήρχαν και διάφορες συζητήσεις ευτράπελες ακόμα και μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1980, της μορφής τι ποινές προέβλεπε ο νόμος άμα δεν ψήφιζες, ή που παίρνεις χαρτί ότι την Κυριακή έλλειπες και ήσουν μακριά.
Αυτό, που οι τότε «προοδευτικοί» το καταδίκαζαν, δεν είχε γίνει έτσι, για να περνάει η ώρα: είχε γίνει επειδή έπρεπε να διασφαλιστεί ότι οι Ελληνες πολίτες δεν θα γίνουν αντικείμενο εκβιασμών ή δεν θα φοβηθούν το παλιό καθεστώς των επίορκων συνταγματαρχών που ναι μεν έπεσε με την εθνική καταστροφή που προκάλεσε στην Κύπρο, διατήρησε όμως τα πλοκάμια του στη διοίκηση και στο κράτος για κάποιο καιρό μετά το καλοκαίρι του 1974. Και ήταν ένα μέτρο που, όσο κι αν χλευάστηκε, βοήθησε πολύ την πρόοδο της δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Τώρα, από την Κυριακή το βράδυ, υφέρπει μια μεγάλη συζήτηση περί αποχής, περί αντιπροσώπευσης, περί σχεδόν του μισού εκλογικού σώματος που δεν πήγε να ψηφίσει και, εν τέλει, περί της «αυθεντικότητας» ή μη του εκλογικού αποτελέσματος με βάση αυτό το (όντως εντυπωσιακό) δεδομένο.
Όλα αυτά είναι, με μία λέξη, μπούρδες.
Την Κυριακή είχαμε εκλογές κρίσιμες για την πορεία του τόπου. Στις εκλογές αυτές μπορούσε – και όφειλε- ο κάθε πολίτης να πάει και να εκφράσει τη θέλησή του. Οποιος δεν το έκανε την Κυριακή, η θέλησή του (αν έχει) δεν μετράει τη Δευτέρα.
Η Ελλάδα έχει το πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής προεδρευόμενης δημοκρατίας. Το σύστημα αυτό βασίζεται στις εκλογές και στο Κοινοβούλιο που από αυτές σχηματίζεται. Όλα τα άλλα, δεν υπάρχουν ούτε συνταγματικά, ούτε θεσμικά, αλλά ούτε και πολιτικά: στο τέλος τέλος, αν ήθελαν αυτοί που δεν ψήφισαν να πάνε να ψηφίσουν, θα το είχαν κάνει! Δεν το έκαναν.
Γι αυτό, ας μην αναζητούν διάφοροι άλλοθι στην αποχή, ούτε να την βάζουν στην εξίσωση της επόμενης ημέρα, η οποία είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη…
http://www.tovima.gr/#
Σχόλια